Het is goed in Polen te zijn. We genieten van de natuur en van de mensen, mooie mensen in alle opzichten.
Dit schreef ik twee jaren geleden toen we met onze kleine tent naar Polen trokken. Het was een bijzondere reis van herkenning, bevestiging en blijdschap over het feit dat zo veel mensen Polen bezoeken. Het is goed.
Ik moet toegeven dat na 25 jaar buiten Polen te hebben gewoond, kreeg ik last van vrees. Hoe vreemd het ook mag klinken.
Voor ons vertrek vroeg ik me af, is het wel zo veilig om in Polen te gaan kamperen, worden we niet beroofd, aangevallen?
Één contact met mijn landgenoten was voldoende om alle zorgen te doen verdwijnen. Ik herkende mijzelf weer in mijn geboorteland.
We stonden op een camping als enigen met een tent. Het was meer een park met een mooi grasveld, een paar huisjes, oud PRL-achtig sanitair maar wel zeer schoon. Iedereen bekommerde zich om ons. De eerste dag even de kat uit de boom kijken. Maar de volgende dag begon het groeten en contact maken.
Deze plek wordt door families, opa’s en oma’s met kleinkinderen bezocht. Iedereen is ontspannen en geniet van de zon en het water. Ik voelde me thuis. Leuke gesprekken. De taal is zeker een pree, maar een gebrek daarvan hoeft geen barrière te zijn.
Gisteren een gesprek met de Italianen gehad. Ik was er nieuwsgierig naar waar ze vandaan kwamen.
Ze vertelden mij dat ze naar Polen met een idee kwamen dat Polen afstandelijk tegenover buitenlanders waren.
Eenmaal in Polen waren ze zeer aangenaam verrast dat het juist andersom was. Ze genoten van het land.
Deze mensen kenden geen Pools. Het is de sfeer die je proeft.
Tijdens het afwassen zag ik hoe de Poolse kampeerders de Italiaanse kampeerders te hulp schoten. “Je helpt toch elkaar”, zei de Poolse man. En dit is wat ik van mijn Polen altijd kende en wist. Met dit gevoel trok ik ook naar buitenland.
Ik vond het zo leuk om naast veel Poolse gezinnen met kinderen ook veel buitenlanders in het oerbos, Puszcza Białowieska te zien: Nederlanders, Duitsers, Italianen.
’s Ochtends, om 8.00 uur verzamelden we ons voor het bezoek aan het oerbos.
Een stel uit Nieuw-Zeeland en twee stellen uit Nederland. Iedereen verwonderde zich over de schoonheid van het bos, de rust, verscheidenheid van het groen, de geur.
Gelukkig hebben we niet veel last van muggen en steekvliegen gehad. Slechts een paar muggenbulten gescoord.
We gingen een gebied in dat alleen met een gids toegankelijk was. In dit gedeelte bepaalt de natuur het eco-systeem. Je ziet bijvoorbeeld een afgebroken eik op de grond liggen en aan het vergaan. Een ander stuk boom valt in de buurt van een eikentak en de successie verandert.
Van een kennis die in Brussel werkt en woont hoorde ik dat “Polen het oerbos aan het kappen waren”. Het leek me een sterk verhaal. Ik heb hem gerustgesteld dat het vast niet zo was.
Nu had ik een kans om het aan de gids te vragen.
De gids reageerde rustig: “de boswachters, hebben een goed verhaal maar ze hebben te weinig doorslag” en “waar we veel last van hebben, zijn de “pseudo-ecologen”, zei hij.
“Een bos wordt geplant met een doel om het te benutten. Het doet pijn als een bos vol met spar in een grijze, dode massa verandert”. Volgens de gids moet men zorgen dat de schade beperkt blijft.
Mensen uit deze streek hebben altijd van het bos geleefd en voor het bos goed gezorgd. Volgens de gids zorgen zelfs de stropers goed voor het bos.
De mens heeft Puszcza Białowieska al vanaf de veertiende eeuw onderhouden. De eerste kaarten van het gebied dateren uit de zestiende eeuw. Juist dankzij de lokale bevolking bestaat hier zo’ n rijkdom aan soorten.
20 jaar geleden werd Puszcza Białowieska als puur en nooit door de mens aangeraakt gebied aan de UNESCO voorgesteld. Wat niet waar was en wat voor een misverstand heeft gezorgd.
De Poolse minister Szyszko moest veel in Brussel uitleggen, maar hij won. Volgens de minister was de pers alleen op sensatie uit, want toen hij het gerechtshof met zijn bericht verliet, was de pers weg.
Wat mij in dit verhaal steekt, is een heersende in het Westen overtuiging dat Polen niet weten wat ze doen. Integendeel.
Nu lopen we door dit prachtige bos, genietend van de rust, de geuren en het groen. Er is geen sprake van boskapping.
Veel negatieve verhalen over Polen, oude stereotypen worden verspreid zonder enige kennis van de mensen en het land.
Vandaag heb ik mijn blijdschap uitgesproken over het feit dat zoveel mensen naar Puszcza Białowieska komen. Zij weten nu hoe het echt zit.