Russische en Duitse haat-campagne tegen Polen voor en in de WOII
Al voor het begin van de Tweede Wereldoorlog moest Polen zodanig zwart gemaakt worden, dat niemand er medelijden mee zou hebben als ze werd aangevallen. De haat-campagne tegen Polen was begonnen.
De Sovjets verspreidden de formulering ‘Poolse concentratiekampen’.
Het was een beleid dat direct uit het Hitler-Stalin pact, de z.g.n. Ribbentrop-Molotov-pact voortvloeide en diende de agressie tegen Polen in 1939 in de ogen van de wereld te rechtvaardigen. (1)
De groep Gehlen in Duitsland heeft deze leugen opnieuw in de jaren 50-tig ingezet, om de Duisters van hun oorlogsschuld te verschonen.
In september 1939 creëerden de Duitsers een mythe over de “Poolse cavalerie tegen de Duitse tanks”.*)
Deze mythe moest een stereotype over de Poolse mannen versterken, “dat ze hopeloos romantische, snobistische idioten waren, die op hun paarden tegen de stalen tanks galopperen. De sympathisanten van nazi-Duitsland in Duitsland, en in Amerika bleven deze mythe zelfs na de Tweede Wereldoorlog verspreiden”. (2)
Hun trouwe voortzetters in Hollywood
De Sovjet-sympathisanten in Hollywood, die het Duits-Sovjet vriendschapspact uit 1939-1941 toejuichten, deden het ook. (2)
Sovjets gebruikten de mythe om de Poolse officieren, die Stalin in Katyn in 1941 massaal heeft gedood, als “absurd achteloos over het leven van hun troepen” af te schilderen. (…) (3)
“(…) Ondanks de bewering van Hollywood dat het hekel aan nazi-Duitsland had, was Hollywood ervan bewust dat Sovjet-agenten na de Tweede Wereldoorlog deze oude nazi-Duitsland en Sovjet-Rusland mythe bleven versterken, om Polen te vernederen, zodat het Westen, vooral het Amerikaanse publiek beperkte sympathie zou hebben voor het massief lijden van het Poolse volk onder zowel de nazi-Duitsers als de Sovjet-Russen.
Sommigen zeggen dat deze mythe, die deel van de nazi-Duitse subhuman intelligence jokes-propaganda tegen de Poolse mensen uitmaakte, was een nuttige grote leugen om door de pro-Sovjet en anti-Poolse mensen in Hollywood te worden voortgezet.
In de jaren 60-tig hernoemden ze de mythe in de z.g.n. “Polish jokes” en ze injecteerden ze in de hoofden van het Amerikaanse publiek, via hun Hollywood/TV-netwerkshows en films. (2)
Leugens uit Moskou, leugens uit het Westen – wat maakt het uit?
Met Polen achter de ijzeren gordijn kon men alles over haar zeggen en schrijven, want Polen kon zich toch niet verdedigen. Na 1989 moesten Polen met schrik inzien dat de leugens niet alleen uit Moskou maar ook uit het Westen kwamen.
Stalin wist, dat communisme niet bij de Polen paste. Hij vertrouwde de Poolse communisten niet en daarom stuurde hij 300.000 eigen vertrouwelingen naar Polen. Deze cultureel en ideologisch vreemde groep mensen behandelde Polen als vijanden.
Deze communisten zouden uiteindelijk de macht in Polen overnemen, d.m.v. vervalsing van de verkiezingen (1946 en 1947), terreur, uitschakeling van de Poolse elite.
De communisten wilden de Polen hun verleden ontnemen, door de geschiedenis te vervalsen.
Volgens Lucy Dawidowicz, een wetenschapper die zich met de Holocaust bezig houdt, creëerden de sovjet historici een politiek correcte versie van de Poolse geschiedenis. De communistische partij bewerkte het en de partijschrijvers zetten het in elkaar. Dit proces ging gepaard met de vervalsingen van documenten, de manipulatie van foto’s en het camoufleren van de waarheid. (…) Het was een onderdeel van het totalitair programma van de sociale engineering. (…)
De communisten hebben in wezen de PAN (Poolse Academie voor Wetenschap) gesticht om het wetenschappelijk onderzoek te controleren en manipuleren.
Ondertussen bleven de originele en belangrijke bronnen in de Sovjets archieven opgesloten. Het was een moeilijke situatie niet alleen voor de Poolse historici, maar ook voor de Poolse historici op emigratie en de westerse historici. (4)
Na 1989 zetten de post-communisten dit beleid door. Door middel van een z.g.n. ‘pedagogiek van schaamte’ probeerden ze de Polen allerlei misdaden uit de WOII aan te praten, zoals Jedwabne (1941) en Kielce (1947).
Deze misdaden zijn nooit onderzocht. De communisten gebruikten ze als propagandamiddel tegen de Poolse ondergrondse (AK, Home Army) en de katholieke kerk in Polen.
Herinneringen aan de Holocaust, een bron van mythen en stereotypen over de Polen en Joden
Het is zeer belangrijk om de herinnering aan de Holocaust voor de volgende generaties te bewaren. Diegenen die de Holocaust hebben overleefd, hebben ook een indrukwekkende getuigenis achtergelaten, schrijft prof. Chodakiewicz (13), maar zoals elke getuigenis vereist het een individuele en zorgvuldige vergelijking met andere bronnen. Hier is de rol voor de wetenschap weggelegd en dit proces moet nog plaatsvinden. (5)
Men zou kunnen verwachten, schrijft Ireneusz T. Lisiak dat na zoveel jaren na de Tweede Wereldoorlog de overvloed aan films, boeken en herinneringen plaats zou moeten maken voor een professioneel onderzoek. Helaas, de meerderheid aan de Holocaust historici baseert hun werk op ‘getuigenissen van de overlevenden’. Ze tonen vooral de emoties i.p.v. de feiten grondig te verifiëren. (14)
Voor de Amerirkanse en West-Europese historici was de oorlog van 1939-1945 op het Poolse grondgebied alleen een achtergrond voor de Holocaust. Buiten de Holocaust bestond toen niets meer wat van belang was. En als je de zaken zo stelt, was de Tweede Wereldoorlog voor de Polen een, niets hun rust verstorende, episode.  De wereld is gaan geloven dat het alleen Joden waren, die in de Tweede Wereldoorlog hebben geleden. (12)
Samuel Gringrauz, joodse historicus en overlevende van deze grote tragedie merkte al in de jaren 50-tig een overvloed aan historisch materiaal over de Holocaust dat hij eerder “bedrieggelijk (contrived) dan terughoudend (collected)” noemde. Toen al zei hij dat het de hoogste tijd was voor een echt historisch oordeel, dat vrij van wraakzucht en andere lage motieven was. (6)
Dat is helaas tot de dag van vandaag niet gebeurd.
Ondertussen blijft het aantal herinneringen, films en boeken over de Holocaust groeien en hiermee de onterechte vijandigheid tegen de Polen.
 “De geverfde vogel” 
In 1965 verscheen het boek van Jerzy Kosinski “De geverfde vogel”.
Volgens Ireneusz Lisiak, was het de eerste in de literatuur, afschuwelijke beschuldiging van de Polen voor hun houding tijdens de bezetting. Kosinski baande hiermee de weg voor de wereldwijde, anti-Poolse laster. (7)
De eerste recensenten van “De geverfde vogel” lachten het boek uit als een “pornografie van het geweld” en een “product van een geest dat door het sadomasochistisch geweld was bezeten”. (8)
In de voorlichting over zichzelf en het boek benadrukte Kosinski dat de gebeurtenissen, beschreven in het boek  waargebeurd waren. Alleen als hij in Polen kwam, kondigde hij van tevoren aan dat dit een fictie was.
Al is de leugen zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Dus tijdens één van zijn ontmoetingen met de lezers in Polen, kwamen ook de bewoners van het dorp Dabrowa Rzeczycka waar de familie Kosinski in de oorlog bescherming kreeg. Toen Kosinski dat hoorde, vluchtte hij snel via een achterdeurtje om de confrontatie te vermijden.
We moeten hier met nadruk vermelden, dat tijdens de bezetting van Polen voor elke hulp (ook voor een stukje brood, glaasje water, een paar schoenen) aan de Joden de doodstraf stond. Duitsers voerden de doodstraf direct uit. De straf trof niet alleen de persoon die ze aan de hulpverlening betrapten, maar zijn hele gezin, zelfs het dorp.
Deze moedige mensen hebben dus hun leven en dat van hun eigen families in gevaar gebracht om de familie Kosinski te helpen.
Toen de Sovjets in 1944 Polen pacificeerden, heeft de vader van Jerzy Kosinski, Mieczyslaw Kosinski **) de dorpelingen bij de NKWD (de Sovjet Gestapopolitie) aangegeven. Velen van hen belandden in de gevangenissen en Sovjet goelags en velen hebben het niet overleefd. (9)
Dankzij de Poolse schrijfster Joanna Siedlicka en de Amerikaanse journalist James Parc Sloan is “De geverfde vogel” ontmaskerd. Het wordt niet meer als document, maar als voorbeeld van een literaire mystificatie en een beschrijving van de seksuele fobieën van de auteur gezien.
Vlak voor zijn zelfmoord toonde Jerzy Kosinski een andere houding tegenover Polen, maar de schade die hij heeft aangericht, is moeilijk te herstellen. Voor de jeugd in Israël vormt “De geverfde vogel” nog steeds de basis Holocaustliteratuur, een ware getuigenis van die tijd, met alle gevolgen van dien. (10)
Het effect anno 2018 – de wereld op z’n kop
Nu anno 2018 staan we op het punt, zoals dr Ewa Kurek het verwoordt, dat “(…) sommige Joden de duisterste onzin over ons (red.IV: Polen) in de wereld verspreiden en Polen van moord op hun eigen volk beschuldigen. De Duisters beschuldigen ons van antisemitisme en de Russen geven ons de schuld voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (…)” (11)
Bronnen:
**) De echte naam, Mojzesz Leinkopf; de Poolse namen voor deze Joodse familie heeft priester, Eugeniusz Okon geregeld. Priester Okon was aan het Poolse ondergrondse verzet gebonden; hij organiseerde hulp voor de Joden op grote schaal.
(1) Ewa M. Thompson: “Imperial Knowledge, Russian Literature and Colonialism”, pag 175
(3) Julian Borger: Debunking Polish stereotypes: the cavalry charge against German tanks, The Guardian 6-4-2011:
*) ‘De meest waarschijnlijke oorsprong van de legende is een schermutseling in het Pommerse dorp Krojanty op de eerste dag van de Duitse invasie op 1 september 1939. De Poolse cavalerie, wiens eenheden nog steeds niet gemotoriseerd waren, hebben inderdaad aan een Wehrmachtinfantry-bataljon weerstand geboden, maar onder een zwaar machinegeweerbeschieting werden ze gedwongen zich terug te trekken. Tegen de tijd dat de Duitse en Italiaanse oorlogscorrespondenten daar aankwamen, waren enkele tanks gearriveerd en namen ze zelf deel aan het gevecht.(…)’
(4) prof. Chodakiewicz, Transformacja czy niepodleglosc/Polska pamiec, pag. 200
(5) idem, pag. 208
(6) Ireneusz T. Lisiak, Zaklamany Holokaust (“De verkeerde voorstelling van de Holocaust”), pag. 14 na: dr Samuel Gringauz/”Jewish Social Studies”, 1950
(7) idem, pag. 106
(8) idem, pag. 75
(9) idem, pag 100
(10) idem, pag 106-107
(11) dr Ewa Kurek, Poolse historicus, kenner van de Pools-Joodse relaties: “Jedwabne anatomia klamstwa”, pag 167 (“Jedwabne, de anatomie van een leugen”)
(12) Ireneusz T. Lisiak, Zaklamany Holokaust (“De verkeerde voorstelling van de Holocaust”), pag. 73
(13) prof. M. Chodakiewicz, “Transformacja czy Niepodleglosc”, pag. 204
(14) Ireneusz T. Lisiak, Zaklamany Holokaust, pag. 13