VERKLARING:
Onlangs kreeg ik een vraag van een zeer goede vriend of ik na 60 blogs ergens in mijn schrijven spijt van kreeg of er iets in zou willen veranderen. Deze vraag sloeg de spijker op zijn kop. Er zijn nl twee a drei blogs Blog#3-4-5, die ik met de kennis van nu anders zou hebben geschreven.
De titel van de blogs #3-4, “De georganiseerde brutaliteit” was intuitief zeer goed getroffen. Wat op dat moment in het parlement en in het land gebeurde was een georganiseerde brutaliteit. Toen wist ik nog niet, dat de z.g.n. ‘goede jongens’ en de ‘slechterikken’ in het politiek spectrum, één en dezelfde ‘partij’ toen en nu vertegenwoordigen, nl de globale elite.
De partij PiS, die zichzelf ‘rechts’ noemt en z.g.n. voor recht en rechtvaardigheid staat, is in wezen een marxistische, linkse partij. Ze onderdrukt de werkende mensen en de middelgrote ondernemingen. Nu in de covid-affaire misbruikt ze elke mogelijke wet. Als er op aankomt, krijgt ze ook volledige steun (i.v. stemmen in het parlement) van de oppositie, die in deze blogs de naam totale oppositie draagt.
Wat ‘De strijd van Solidarność…’ in wezen betekende, was de naam Solidarność verder aan de bevolking te vermarkten, om miljoenen stemmen in de verkiezingen veilig te stellen. Deze stemmen gaven PiS in 2015 een absolute macht in het parlement. Om alleen aan te geven, hebben ze binnen vier jaar meer dan 30 extra belastingen met spoed doorgedrukt. Geen door hen gegeven belofte gerealiseerd, en de Poolse bevolkingen in een steeds grotere verdrukking gedreven.
Bij de woorden ‘oppositie’ en ‘Polen’ denkt men in Nederland aan “Solidarność”, de vakbond beweging uit de jaren 80-tig. De naam van Lech Walesa wordt gememoreerd.
De krantenberichten laten ons geloven dat de oppositie in Polen op dit moment de goede zaak en de meerderheid van de maatschappij vertegenwoordigt, en dat het hier om dezelfde strijd zoals toen gaat. Dat de democratie in Polen gevaar loopt omdat de nieuwe regering een dictatuur is. De hoofdredacteur van Gazeta Wyborcza vergelijkt zelfs de leider van de nu regerende partij, Jaroslaw Kaczynski met Stalin.
Daarom is het belangrijk uit te leggen wie de huidige oppositie in Polen werkelijk is en wat is haar oorsprong.
Voorgeschiedenis, inleiding
Tussen 1944 en 1989 werd Polen naar koloniaal model door de “vertegenwoordiging” van Moskou geregeerd.
Globaal gezien was de Sovjet Unie in de jaren 70-tig op z’n sterkst. De gas- en olieprijzen waren de kurk waarop de kracht van de Russen dreef. Niks leek de Sovjet Unie tegen te houden.
Maar dan. In 1978 een Poolse kardinaal, Karol Wojtyla wordt paus. Zijn komst in Polen een jaar later met de woorden: “Wees niet bevreesd!” heeft de Poolse en andere communistische slaven moed gegeven tot verzet zonder geweld. De gas- en olieprijzen zakken drastisch. De economische oorlog met het Westen, de sancties voor het invoeren van de ‘staat van beleg’ in Polen in 1981 ondermijnen de al slechte economie in de Sovjet Unie. De koloniale schandalen in Afrika en Zuid-Amerika kosten veel geld. De socialistische economie is in verval.
Solidarność, de bevrijdingsbeweging
Eind jaren 70-tig ontstaat “Solidarność” in Polen, een nationale bevrijdingsbeweging en verdediger van de menselijke waardigheid in vorm van een vakbond.
In geen ander “Oostblokland” behalve Polen was de bevolking zo opstandig en tegelijk waren de communisten zo gehoorzaam aan Moskou. De communisten in Polen hadden bescherming van Moskou nodig.
Het invoeren van de staat van beleg in 1981 in Polen had tot doel de “Solidarność” te neutraliseren.
In 1985 wordt Mikhail Gorbatsjov de leider in de Sovjet Unie. Het is goed te weten dat zijn doel was het reformeren en redden van de Sovjet Unie en niet haar vernietiging.
De redding van de communisten in Polen en de vervolging van Solidarność
Ook de communisten in Polen deden er alles aan om zich te redden en de macht te behouden.
Na 1985 vindt in Polen een grote operatie van desinformatie plaats. Het gaat om behoud van controle en tegelijk de schijn ophouden, dat ze de oppositie in de regering van het land laten delen en de hervormingen die de bevolking eiste, doorvoeren.
Deze operatie steunde op twee pilaren: de economische ‘”reformen” van Mieczysław Wilczek en de “ronde tafel manoeuvre”.
Dankzij de eerste kwamen de bedrijven die tot nu toe in de nationale partijstructuren functioneerden onder de controle van dezelfde partijbonzen. Zij noemden zich nu ‘onafhankelijk individuele kapitalisten’.
De communistische propaganda bestempelde de authentieke “Solidarność” leiders met het woord “extremisten”. Dit om het Westen te overtuigen dat men met deze mensen niet moet onderhandelen.
Voor de “ronde tafel besprekingen” hebben de communisten hun eigen groep gecreëerd uit: ex-stalinisten, post-troskisten, liberale katholieken, allerlei collaborateurs van het communistische systeem en de mensen die dankzij het communisme aan hun posities en privileges kwamen.
Ze noemden ze een “constructieve oppositie” en ze loofden ze in het buitenland. De “constructieve oppositie” zou de voorwaarden van de communisten aanvaarden.
In deze sfeer verliepen de “ronde tafel besprekingen”. Daarna kwamen de verkiezingen waarin alleen 35% voor de democratische verkiezingen was bestemd.
Alle aandacht verplaatste zich nu van de alternatieve vormen van verzet tegen de communisten naar het z.g.n. “legale” niveau. Daarvoor werd voor de media duidelijk bepaald wat ze wel of niet mochten zeggen.
De teruggave van eigendommen, door de communisten na de oorlog geroofd, werd onmogelijk gemaakt om te voorkomen dat de traditionele en patriottistische elites opnieuw zouden ontstaan.
In de regering ontstond een coalitie waarin de communisten de sleutelposities kregen. De z.g.n. “extremisten van Solidarność” werden tot zeker 1991 vervolgd. De communistische militie veranderde haar naam alleen, de Sovjet-agenten bleven in Polen voortbestaan. Met een woord, de communisten waren structureel voorbereid om opnieuw het totalitair regime in te voeren.
De val van de Sovjet Unie, de transformatie in Polen en het lot van Solidarność
In 1991 valt echter de Sovjet Unie uit elkaar, wat de communisten in Polen niet verwachtten. Maar zelfs in deze situatie hadden ze meer middelen dan de oppositie om de situatie in het land naar hun hand te zetten.
Ze beschikten over banken, bedrijven, media en speciale diensten die hen het nieuwe spel in “democratie” mogelijk maakten. Ze hebben nieuwe mensen naar voren geschoven om hun belangen te vertegenwoordigen.
Het communistische Polen werd getransformeerd in een post-communistisch land, alle functies bleven bij de communisten. Hiermee werd het beeld van Polen voor de volgende 25 jaar bepaald.
“Solidarność” wou solidariteit, vrijheid en democratie. Echter na jaren van terreur, trauma en armoe was ze niet in staat om deze uitdaging aan te gaan.
Door het toedoen van “experten” en agenten werd “Solidarność” snel gepolitiseerd.
Eind 1981 is “Solidarność” geen spreekbuis van de wil van het volk meer. Hun leidende rol is praktisch gezien, geëindigd met de invoering van de staat van beleg in Polen.
In 1989 hebben de gewone arbeiders niets meer te vertellen (1).
De strijd van Solidarność gaat door
De mensen uit de vroege “Solidarność” gingen met hun geweldloze strijd op de achtergrond door. Vanaf het begin van de transformatie, 25 jaar, werkten ze aan de basis om de levensomstandigheden in Polen te verbeteren.
Dankzij de giften van de gewone burgers ontstonden de Radio Maryja, TvTrwam en de Hoge School in Toruń. Nieuwe kaders voor de toekomst werden gevormd. Uit de politieke omgeving van “Solidarność” werd in 2001 de partij Wet en Rechtvaardigheid (PIS) geboren. Haar eerste leider werd wijlen Lech Kaczyński.
Een lange en moeilijke politieke weg om de staat te vernieuwen begint, want iedereen die niet met de (post)communistische lijn handelde, werd politiek en economisch bestreden.
Ondertussen vervolgt de post-communistische partijen een lange reeks aan corruptie schandalen. O.a. de affaire Amber Gold (tienduizenden mensen werden van hun spaargeld beroofd), de z.g.n. ‘wilde re-privatisering’ (40 duizend mensen werden uit hun huizen op straat gezet).
De tragedie in Smolensk *) in 2010 schudde de Poolse bevolking definitief wakker.
In 2015 is het zover en de Wet en Rechtvaardigheid (PIS) wint in de democratische verkiezingen met de meerderheid.
De post-communistische partijen Burgerplatform (PO) en de Boerenpartij (PSL), die reeds 8 jaar aan de macht waren, komen in de oppositie. De oppositie weet dat met de regering van de Wet en Rechtvaardigheid het einde aan de heersende kaste in Polen komt, waar hun bestaan was opgebouwd. Bovendien heeft de oppositie geen charismatische leiders, en in een debat op argumenten heeft ze geen kans.
De oppositie gebruikt grote woorden maar verdedigt alleen haar eigen particuliere belangen. Zowel .Nowoczesna (Modern Party) als KOD (Het Comité voor de Verdediging van Democratie) zijn geen spontane, maatschappelijke initiatieven. Het zijn de strategieën om de nieuwe regering, zoals de communisten het van ouds met elke tegenstander deden, te neutraliseren.
De oppositie wil vooral het buitenland overtuigen dat de regering van Wet en Rechtvaardigheid (PIS) een autoritaire regering is.
Feitelijk is deze partij nog in woorden, nog in daden, nog in haar oorsprong geen autoritaire partij. Het is een Republikeinse partij die elke vorm van totalitair overheid verwerpt.
Met de aanval op het bewustzijn van de Polen en de Kamerleden vorig jaar op 16 december in het parlement hoopte de oppositie dat de huidige regering zou breken als een zeepbel. Zij begrepen niet dat hier niet om het gezag van Andrzej Duda (president), Jarosław Kaczyński (Wet en Rechtvaardigheid leader) en een groep Kamerleden gaat. Maar omdat deze regering de visie van miljoenen Polen uitdrukt. De nieuwe regering toont wat hem aan het hart ligt en hij realiseert het ook effectief (2)
Bronnen:
(1) M. Chodakiewicz, “Transformacja czy Niepodleglosc”
(2) uit het interview met prof. M. Zybertowicz, voor de Radio Maryja, 31-12-2016
Foto: na podstawie projektu okladki M. Marchewicza do ksiazki
B. Stanislawczyk “Kto sie boi prawdy?”
*) Op 10 april 2010, stortte het presidentiële vliegtuig in Smolensk neer. De Poolse elite kwam in deze tragedie om. Zes jaar van onduidelijkheid en laster volgen voor de nabestaanden. De regering PO en PSL verzakte zijn verplichting door het volledige onderzoek aan de Russen over te laten. Het zogenaamde Russische “onderzoek”, waaronder het verslag MAK blijken onvolledig te zijn, vol van kritieke fouten en volledig onbetrouwbaar. Kopieën van opnamen uit de zwarte dozen die door de Russen zijn vrijgegeven dragen duidelijke sporen van manipulatie. Ondanks toezeggingen van de regering vond geen onderzoek van de lichamen ter plekke plaats. Van elke tien lichamen, die in de door de Russen verzegelde kisten in Polen terugkwamen, bleken er zes verwisseld te zijn.