Schokkende getallen
Hierbij volgen schokkende cijfers over de verliezen van Poolse elites in de eerste twee jaar van de Tweede Wereldoorlog, 1939-1941:
- hoogleraren, academisch personeel: 700
- leraren voortgezet onderwijs: 848
- leraren beroepsonderwijs: 340
- leraren basisonderwijs: 4000
- katholieke geestelijken: 2500
- artsen: 5000
- tandartsen: 2500
- advocaten: 4500
- rechters: meer dan 1100
- kunstenaars: 235
- acteurs en theater directeuren: 104
- journalisten: 122
(5)
Tweede Wereldoorlog, de grote klap voor Polen
Het uitbreken van de Tweede Wereld Oorlog was een ware klap voor de Polen, waar ze tot de dag van vandaag van aan het herstellen zijn (1). Volgens Teresa Bochwic, twee op de drie bewoners van Polen nu hebben hun huis in gevolg van de IIWO verloren of ze zijn nakomelingen van diegenen die zo’n verlies hebben geleden (2).
Onze zwakheid, zegt professor Jaroszynski begon met de Tweede Wereld Oorlog. Waarom? Polen was de enige natie, die de meeste elite in die oorlog verloor (1).
Op welke wijze de Poolse elites en de Poolse bevolking in de IIWO werden vernietigd, symboliseren twee plekken:
- Katyń, waar Sovjets ruim 20.000 Poolse officieren hebben vermoord. Het waren mensen uit de militaire reserve, administratie, politie, artsen, geestelijken etc., de sociale elite, die het functioneren van de Poolse staat mogelijk maakte.
- Kraków, waar Duitsers listig alle universitaire professoren in Krakau bij elkaar hebben geroepen om ze vervolgens naar de concentratie- en arbeidskampen te laten vervoeren en vermoorden (1).
Eerste oorlogsmisdaden van de Duitse Wehrmacht
De campagne van de Duitse Wehrmacht in september 1939 in Polen wordt in Duitsland nog steeds als een ridderlijke worsteling binnen de grenzen van de oorlogswet gezien. Dit soort voorstelling van zaken versluiert echter het werkelijke nazi-beleid dat tot doel had de uitroeiing van de Poolse samenleving, schrijft historicus Leszek Pietrzak in zijn boek.
bron: polsatnews.pl
bron: muzeum.wielun.pl
De agressie van de Duitse Wehrmacht op Polen op 1 september 1939, begon meteen met de oorlogsmisdaden. Hun eerste slachtoffer was een klein, tot dan toe onbekend Pools stadje, Wieluń met 700-jaar geschiedenis. Een plaatsje zonder militairen of strategische objecten.
De Wehrmacht heeft de eerste bommen op het ziekenhuis van Alle Heiligen en de naburige afdeling verloskunde laten vallen. De volgende bommen troffen de kerkgebouwen. Alle genoemde objecten waren door de internationale verdragen beschermd.
In deze aanval stierven 1200 bewoners, waarin veel vrouwen en kinderen.
Wieluń was geen vergissing. Het was het eerste trainingsveld van de Duitse Luftwaffe, die het bombardement op burgers in de Poolse steden aan het oefenen was. De grootste bombardement was op de Poolse hoofdstad, Warszawa (3).
kolonel Claus von Stauffenberg, een gevallen mythe
kolonel Claus von Stauffenberg. Bron: picclick.de
Kolonel Claus von Stauffenberg is tegenwoordig in Duitsland en in de wereld bekend als symbool van de “ridderlijke” Wehrmacht en de oppositie tegen Hitler.
Niemand weet en wil waarschijnlijk niet weten, schrijft historicus, dat Stauffenberg slechts twee uur na de aanslag op Wieluń met zijn eenheid in het plaatsje verscheen om te controleren en te rapporteren of de bombardementen het verwachtte effect hebben gebracht (3).
“Aktion Tannenberg”
De leiding van de Wehrmacht was volledig op de hoogte van de “Tannenberg-actie”, waarin zijn leger de Poolse bevolking pacificeerde en de propaganda-executies op ze uitvoerde.
Op 12 september 1939, nam het hoofd van de Wehrmacht, gen. Wilhelm Keitel deel aan een overleg in Jełowa/Silezië, waarin Adolf Hitler de opdracht tot “massale vernietiging van de Poolse intelligentsia” gaf. Generaal Wilhelm Keitel hulde aan Hitler met goedkeuring.
Op deze wijze werd de Wehrmacht al in september 1939 niet alleen de uitvoerder van de oorlogsplannen van Hitler, maar ook een deelnemer aan zijn misdaden tegen Poolse elites (3).
Dit was het begin van de Duitse terreur tegen Polen en de Poolse bevolking.
Sovjets nog erger, “Stalin’s Genocides”
De gevolgen van de twee jaar durende Sovjetbezetting van Oost-Polen overtrof de repressies in dezelfde periode in de door het Derde Rijk bezette gebieden van Polen. Het is één van de Sovjet leugens dat zij Polen tegen de Duitsers hebben beschermd (lees meer: Blog#20).
In de tweede helft van september 1939 hebben de Sovjets 125.000 Poolse krijgsgevangenen, waaronder 8.000 officieren en 6.000 politieagenten genomen.
Daarnaast werd ongeveer 1 miljoen burgers uit Oost- en Midden-Polen naar de Sovjet-Unie gedeporteerd en in de Sovjet-concentratiekampen GOELAG vermoord.
De Amerikaanse historicus Norman Naimark (“Stalin’s Genocides”) aarzelt niet om de situatie van Polen tussen 1939 en 1941 onder de Sovjet-bezetting te vergelijken met de situatie van Joden tijdens de Holocaust.
Sovjets begonnen de vernietiging van Poolse elites door de Poolse officieren in Katyn te vermoorden. De Sovjet-autoriteiten vreesden ze als leiders van een mogelijke nationale bevrijding van Polen, daarom moesten ze sterven.
Binnen 21 maanden na de bezetting van Oost-Polen hebben Sovjets de Poolse maatschappij haar elite ontnomen, door duizenden van hen naar Siberië en Kazachstan te verbannen (4).
Naoorlogse manipulaties van de feiten
Na de oorlog hebben de communisten de gegevens over onze verliezen opzettelijk verlaagd, zegt professor Jaroszynski, zodat het volk niet zou beseffen hoe groot de offers waren. De getallen uit 1947 zijn drie keer lager dan die uit 1985 (1).
Het is verbazingwekkend dat de Polen nu, anno 2017 moeten aanhoren dat zij de agressor in de WOII waren, de concentratiekampen hebben gebouwd en op z’n minst de medeplichtigen aan de Holocaust waren.
Tijdens de communistische dictatuur tussen 1944 en 1989, schrijft prof. Chodakiewicz, hebben de Polen geen mogelijkheid gehad om hun versie van de geschiedenis in het Westen te verdedigen. (…) De censuur en de politie terreur hebben de vrijheid van discussie in het land beperkt en de Polen in ballingschap het zwijgen opgelegd.
Het betrof in het bijzonder de polemiek met de Joodse dagboeken en ‘The Books of Memory’, die de bekendmaking van namen en details vereisten.
Het schrijven en praten over de nieuwste Poolse geschiedenis in die tijd was voor hen onmogelijk. Het zou hun familieleden en vrienden, die in Polen bleven aan de represailles van het regime bloot stellen (6).
Tegelijk konden de wetenschappers in het Westen vrij over de Poolse geschiedenis discussiëren. Maar om veel redenen, zegt prof. Chodakiewicz waren de resultaten daarvan vaak door ernstige fouten getroffen, o.a.:
- communistische archieven waren ontoegankelijk. Er was geen mogelijkheid om de officiële communistische propaganda met de documenten te vergelijken.
- westerse onderzoekers waren door de koude oorlog ideologisch verdeeld en dit kleurde de discussie over Polen, wat de onpartijdigheid geen goed deed.
- Poolse onderzoekers in ballingschap zonder geld en documenten waren niet in staat hun westerse collega’s tot een concrete discussie over de geschiedenis aan te zetten.
- veel Amerikaanse wetenschappers waren ontmoedigd door iets dat ze dachten een ongegrond en militante Poolse provincialisme was. Om die reden stemden ze graag in met de aanhoudende argumenten, die de kritische kijk naar Polen alleen versterkten.
Men ziet dus Polen door middel van een zeer beperkt en restrictief geschreven Duitse, Russische, Oostenrijkse, Sovjets en Joodse geschiedenis.
Polen is praktisch gezien afwezig als onafhankelijke factor bij het wetenschappelijk debat in het Westen. Deze afwezigheid is vooral schrijnend in relatie tot de Tweede Wereldoorlog (7).
Bronnen:
(1) prof. P. Jaroszynski “Metody niszczenia elit polskich” (“Vernietigingsmethodes van de Poolse elite”), lezing in Chicago: https://youtu.be/Zh0qLdPWYfE
(2) Teresa Bochwic (geb. 11-9-1947) journaliste, schrijfster, academisch docente, actief in de oppositie communistisch Polen: Rzeczpospolita, august 3, 2002
(3) Leszek Pietrzak, historicus: “Zakazana Historia: Armia zbrodniarzy”, str. 17-21
(4) Leszek Pietrzak, historicus: “Zakazana Historia: Piec rosyjskich klamstw”, str. 113-114
(5) Wanda Pawelczynska, “Koniec kresowego swiata, o istocie narodowej tozsamosci”/Wanda Pawelczynska, ur. 1922, professor sociologie, actief in verzet binnen de AK (Home Army) in de IIWO, gevangene van Pawiak (Gestapo gevangenis in Warschau) en Auschwitz-Birkenau
(6) prof. M. Chodakiewicz “Anatomia tzw. buntu, czyli nasz triumf in neo-matrix”, http://chodakiewicz.salon.24, 25-3-2010
(7) M. Chodakiewicz, “Transformacja czy Niepodleglosc?”, p. 216, PATRIA MEDIA 2014