Na twee jaar ‘covid’ maken we nu de ‘oorlog in Oekraïne’ mee. Het hele Westen valt over Russland als aanstichter, imperialist en het kwade in dit conflict.
Het creëren van een globale, collectieve vijand in de Westerse propaganda is begonnen.
Wie een ander stem wil laten horen, krijgt automatisch een etiket van agent van Putin. Zoals met ‘covid’ geldt ook hier één verplicht narratief. De vraag is, is Russland inderdaad de hoofd boosdoener hier of schuilt de oorzaak ergens anders?
Als Poolse weet ik wat voor kwaad hebben respectievelijk Russland en Sovjet-Unie in de geschiedenis aangericht. Zo vooroordeel als ik ben, wil ik verder kijken dan alleen naar Russland.
Duitse verontwaardiging?
De invasie in Oekraine zou een schending zijn van alle verdragen na de WOII.
De Duitse staat lijkt zich geroepen te voelen om een rol van een verdediger van Europa op zich te nemen. De bewapening en het bouwen van een nieuw Duitse leger lijken gerechtvaardigd. En wat als dit nieuwe Duitse leger in de naam van verdediging in andere landen wil stationeren?
Russland heeft ongetwijfeld haar eigen agenda. De eenzijdige berichtgeving in de main-stream media maakt het voor velen moeilijk te volgen. Te zeggen dat Putin iets anders heeft gedaan dan wat de Amerikanen sinds decennia doen, spreekt gewoon de feiten tegen.
Hier broeit iets meer.
De invasies van de VS en NAVO
symbol van de UN. Foto: uu.nl
Het was juist het Westen, de VS, de NAVO, die andere landen binnenviel zonder een goedkeuring van de VN-raad.
Maar degenen die het narratief aansturen, hebben er geen belang bij om dit in de main-stream-media te vertellen.
Wat een brute aanval blijkt om eigen invloeden in een regio te behouden, noemt men ‘vredesinterventies’, ‘humanitaire interventies’, ‘vredeshandhaving’.
De voorbeelden zijn hier Grenada (1983), Libië (1986), Panama (1989), Kosovo (1999) of Irak. Geen van de invasies kreeg goedkeuring van de UN Raad en toch gebeurde het.
De invasie in Kosovo ging gepaard met bombardementen op burgerdoelen, het gebruik van bommen met verarmd uranium. Ook in Irak vond een brute aanval plaats, er vielen burgerslachtoffers. Irak werd doel van economische uitbuiting door de Amerikaanse bedrijven.
Duits imperialisme?
In het collectief geheugen van een westerling is het Duits imperialisme voor goed een geschiedenis. Dat was misschien ooit in de WOII met Hitler, en nu niet meer.
Volgens het Poolse Onderzoekinstituut Pro Vita Bona, worden inmiddels de Duitse economische plannen om Europa en de wereld aan zichzelf te onderwerpen in rappe tempo gerealiseerd. Hoe kan dat?
Duitse economie heeft ondanks de schijn na de WOII of in Nürnberg nauwelijks geleden. Door Europa tijdens de oorlog te roven, heeft Duitsland zich enorm verreikt. Na de oorlog vond geen afrekening plaats, denazificatie was een mythe. Alle bedrijven uit het toekomstig Oost-Duitsland heeft de staat op tijd naar Beyern verhuisd. Daarna werd Duitsland meteen bij de herbouw betrokken.
Pruisen en Frederik II
Friedrich II van Pruisen. Foto: wikipedia.org
Frederik II kondigde in 1740 aan dat zoiets als ‘goede buren’ niet bestaat en is een uiting van zwakte. Hij propageerde een systeem van één heerser. Zowel de economische ontwikkeling als de territoriale expansie moesten hand in hand gaan. De macht, gezag, controle en expansie in alle richtingen, werden een doel op zich.
Duitse vereniging 1870. Foto: ageofthesage.org
De oprichting van Duitsland in 1870 was in wezen de Pruisische dominantie over de Duitse landen en expansie naar de buurlanden. Het doel was het creëren van economische ruimte en voordelen voor de grote Duitse bedrijven. Daartoe dienden ook de WOI en WOII. Na 1945 was dit proces afgeremd, maar niet opgehouden.
Een systeem van dominantie en onderwerping
Pruisen ontstond als leengoed van de Poolse koning.
Pruisisch hulde aan de Poolse koning, 1525 – Jan Matejko, de schilder geeft aan door codes in zijn schilderij te plaatsen, dat het gebaar van Pruisen onbetrouwbaar was
Het was een nieuwe politieke creatie zowel op het Pools gebied, als op Duitsland en heel Europa. Gevormd door de protestantse revolutie en beïnvloed door de hugenoten, joden, het calvinisme, utilitarisme/nationalisme, Russisch despotisme en Franse raison d’état.
Het Pruisische systeem was gebaseerd op autoriteit en het breken van de macht van de adel, door ze om te kopen in ruil voor belangrijke privileges en gehoorzaamheid aan de staat.
De Duitse adel is niet verdwenen, maar in het Duits managementsysteem als managementelite opgenomen. Sindsdien houdt ze zich onder de radar en voert de doelen van de Duitse staat uit.
De Duitse samenleving, in staat van indoctrinatie is een controle-object van de elite. Het volk heeft ook nog interesse in nog begrijpt de doelen van de elite.
De piëtistische missionarissen uit de 17e-18e, die een stempel op dit systeem durkten, streefden al naar een creatie van de nieuwe mens en een verbetering van de samenleving. Ze propageerden een versmelting van legale, ideologische en ethische kwesties.
De staat, corporaties en veiligheidsdiensten
In de Duitse plannen heeft de versmelting van de staat, de corporaties en de veiligheidsdiensten altijd een kern van het plan geweest. De WOI was een voorbeeld van een overeenkomst tussen het grote kapitaal en de staat. Door een totale kadaverdiscipline in het land te ontwikkelen, kreeg Pruisen voorsprong in de WOI ten opzichten van andere landen.
Pruisen verloor in de WOI en WOII maar zijn systeem is in Amerika en Engeland overgenomen en nu zichtbaar in het werk van de globalisten.
Agenda van Davos en the Wereld Economic Forum
Magdalena Zietek-Wielomska, Imperium van Klaus Schwab: een planeet, een vorm van mensheid, een bestuur
De Davos agenda van Klaus Schwab werkt volgens een pruisisch systeem, nl de samenzwering van georganiseerd kapitalisme, bureaucraten en post-nationale staten.
Klaus Schwab is een soort Bismarck van de eenentwintigste eeuw. Hij zet het Duitse programma met nieuwe methoden voort.
Als het gaat om de Duitse imperiale en economische doelen – zegt Magdalena Ziętek-Wielomska van Pro Vita Bona – vertegenwoordigt Klaus Schwab een opvatting “uit de Duitse traditie”, die “het individualisme en liberalisme verwerpt.”
Ook in de vierde revolutie van Klaus Schwab gaat het om de macht ten koste van alles en van iedereen. Met hetzelfde idee lanceerde Adolf Hitler in 1933 zijn eigen Great Reset. Het liberalisme en het communisme was hem echter te sterk en hij verloor.
Klaus Schwab en zijn Great Reset. Foto: thepigmancometh.com
Duitsland speelt nu ook de Russisch kaart?
Door de geschiedenis heen, Duitsers beïnvloedden de verkeerde beslissingen van Rusland, en ze profiteerden daar zelf het meeste van.
Fredrik de Grote bijvoorbeeld manipuleerde Russland om Polen in de achttiende eeuw aan te vallen en te verdelen. De westelijke gebieden van Polen waren strategisch voor Pruisen, niet voor Rusland. Dat Catharina de Grote een Pruisische princes was, kan ook geen toeval zijn.
Pruisen was altijd agressief naar zijn buren toe, naar Polen in het bijzonder. Door geen morele principes gehinderd en consequent in haar plannen, desnoods door verdragen te sluiten en ze vervolgens te breken.
Zou Duitsland nu ook de Russische kaart spelen om haar imperialistische en economische plannen weer verder te brengen?
Volgens Magdalena Ziętek-Wielomska is het juist het geval. Het probleem is dat men zich alleen op Russland richt en te weinig naar het Westen kijkt.
Gedenkmonument voor de Poolse ingenieurs, die de Enigmacode kraakten. Bron: biuletyn.pw.edu.pl
Op 25 juli 1939, net zes weken voordat de oorlog begon, reisden vertegenwoordigers van Frankrijk en Groot Brittannië naar Polen om de Poolse regering om de Enigma machine te smeken. (1)
De Britten hebben lange tijd geprobeerd de wereld ervan te overtuigen dat ze de Enigma-code bij Bletchley Park hadden gebroken. Dit is slechts de helft van de waarheid.
Poolse ingenieurs, die de code van Enigma machine kraakten. Bron: pcworld.pl
Een team van Poolse ingenieurs, Marian Rejewski, Henryk Zygalski en Jerzy Różycki heeft gedurende vele jaren vóór de oorlog de codes van deze machine gebroken. Polen hebben ontdekt hoe ze haar rapporten konden lezen. Zoals prof. dr Marek Chodakiewicz (The Institute of World Politics, Washington, DC, USA) het in één van zijn lezingen zei: “drie Poolse ingenieurs kraakten de code van Enigma met een gedachte en een potlood“.
Dit stelde de codebrekers in Bletchley Park in staat, in een zeer vroeg stadium van de oorlog Winston Churchill van de “Ultra” decodering te voorzien. Het was ongetwijfeld de belangrijkste bron van directe informatie, die voor de premier en de Britse stafchefs beschikbaar was. “Ultra” speelde een cruciale rol in de succesvolle vervolging van de oorlog en het eerder beëindigen daarvan dan het anders het geval zou zijn geweest.
De Britse en Franse steun aan Polen bleef uit
De Britten en Fransen verklaarden Duitsland inderdaad de oorlog op 3 september 1939. Maar afgezien van het droppen van pamfletten boven Berlijn en de totale verlamming van de Fransen, deden zij niets. Zij hebben Polen geen militaire of materiële bijstand aangeboden. Volgens Norman Davis besloten beide landen op 12 september 1939 geen hulp aan Polen te bieden. (2)
Polen vechten verder
De Polen hebben de capitulatie nooit ondertekend. Ze bleven vechten tegen de twee vijanden, Duitsers en Russen, die samenwerkten aan de vernietiging van Polen. (3)
“Anker” als symbool voor vechtend Polen in de WOII. Bron: radiomaryja.pl
Meteen na de nederlaag in september organiseerden ze structuren van de Poolse verzetsbeweging, die groter was in het door de Duitsers bezet gebied. Er ontstond een ingewikkeld netwerk van inlichtingen, sabotage en propaganda later het Home Army genoemd. Het was een uitgebreid systeem van civiel bestuur met volledige rechterlijke macht, onderwijs en een militair- en civiel netwerk geleid vanuit Warschau, en erkend door de regering in ballingschap.
Geen enkel land kon zich meten aan de omvang en effectiviteit van de Poolse verzetsbeweging. Polen behield zijn rechtspersoonlijkheid tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Belang van het Poolse verzet en de ondergrondse
Hollywood maakte veel films over de bezetting en het verzet. Het verzamelen van inlichtingen en het doorgeven ervan aan het Westen was belangrijk voor het verloop van de oorlog.
Het Poolse inlichtingennetwerk was na 1939 enorm. Zijn agenten waren over de hele wereld, alleen in Polen waren er 40.000. De Britten beoordeelden hun verslagen als “uiterst waardevol”. (4)
Ter vergelijking telde de Franse inlichtingendienst 2500 leden, de Tsjechische en Noorse inlichtingendienst was onbeduidend in omvang en resultaten.
De Poolse inlichtingendienst bracht verslag uit over de aanval op de USSR in 1941 en over het Duitse werk aan V1 in Peenemünde. Ze hebben de V2 onderschept. De Poolse ondergrondse had één miljoen leden. De 600.000 van hen dienden in gewapende eenheden en voerden 10.000 aanslagen uit, waarvan honderden op grote schaal, 800.000 sabotageacties, 280 aanslagen op spoorlijnen, honderden moordaanslagen op Duitse functionarissen.
Naar schatting waren er 0,5 miljoen Duitse soldaten betrokken bij de strijd tegen de Polen.
Er was geen echo van dit alles in Hollywood. De enige vermelding van de Poolse ondergrondse was in de film “To Be or Not To B“, en voorgesteld als door de Britten geleid. (5)
80.000 Polen verdedigen Frankrijk in 1940
De Poolse regering in ballingschap organiseerde in 1940 80.000 Poolse strijdkrachten die Frankrijk verdedigden in mei/juni 1940. Ongeveer de helft van de Poolse verliezen was het gevolg van de nederlaag van Frankrijk in 1940. (6)
Poolse piloten vlogen 1/8 van de Britse vliegtuigen.
Poolse piloten onderscheidden zich in de strijd om Engeland in 1940 en overtroffen hun Duitse en Britse collega’s in termen van hun effectiviteit. Ze schoten het grootste aantal Duitse vliegtuigen neer, met zeer weinig eigen verliezen.
Na de nederlaag van de oorlog in Frankrijk verhuisde de Poolse regering onmiddellijk naar Londen, waar ze snel nieuwe troepen verzamelde, die uiteindelijk uitgroeiden tot 200.000 strijdkrachten en een aanzienlijk percentage van de geallieerde strijdkrachten vormden.
Het waren Poolse troepen die vochten onder Pools bevel, geen Polen die in Britse eenheden dienden, zoals Hollywood het herhaaldelijk beweerde.
De Poolse marine en luchtvaart schoten bijna 1.000 Duitse vliegtuigen neer. Nog eens 400.000 Polen dienden onder Sovjetbevel aan het Oostfront. (6)
Operatie “Storm”
In 1944 staat het lot van Polen op het spel wanneer de Sovjets Polen binnenvallen.
Het ondergrondse leger organiseert, met toestemming van de Poolse regering in Londen, de opstand van Warschau, bekend als de operatie “Storm“. Het “W” Uur was een codenaam van de dag en het uur waarop de operatie in Warschau begon, d.w.z. om 17.00 uur op dinsdag, 1 augustus 1944.
Warschauopstand, augustus 1944. Bron: polskiedzieje.pl
De Opstand duurde 2 maanden. Het aantal van 250.000 doden was gelijk aan de Amerikaanse verliezen op alle fronten van de hele oorlog.
Narvik 1940 – Bron: wikipedia.jpg
De Sovjets boden geen hulp aan de opstandelingen, maar blokkeerden ook de late en trage pogingen van de Westerse mogendheden om steun te verlenen.
Poolse soldaten onderscheidden zich overal waar ze vochten *)
Tot de belangrijkste veldslagen waaraan Poolse grondtroepen deelnamen, behoorden, naast Frankrijk (1940) en Warschau (1939), Narvik (1940), Tobruk (1941),
Poolse Onafhankelijke Parachutisten van gen. Sosabowski, gaan aan board van een Dakota. Bron: polishgreatness.blogspot.jpg
Het enige spoor van deze bijdrage aan de geallieerde overwinning in de Amerikaanse cinema is een piloot van het “Eagle Squadrorn” uit 1942, en hij is geestelijk ziek. (7)
Duitse bezetting van Polen, brutaler dan waar dan ook in West-Europa
De Duitsers verdeelden Polen in twee zones, één werd volledig opgenomen in het Reich, waar de Duitsers alle sporen van de Poolse cultuur en geschiedenis hadden uitgewist. De Polen die daar woonden werden naar het tweede deel van het zogenaamde General Gouvernement (GG) verdreven, waar ze onder onmenselijke omstandigheden leefden.
Uitstekende burgers werden gearresteerd en leiders uit alle lagen van de bevolking werden geëxecuteerd. Dagelijkse Nazi-razzia’s voor dwangarbeid en geweld tegen willekeurige slachtoffers. Dat gebeurde in samenwerking tussen de Gestapo en de Sovjet NKVD.
De Duitsers regeerden Polen rechtstreek, er was geen Poolse collaborerende regering.
Vergeleken met West-Europa accepteerde Polen de bezetting niet, er kwam verzet. Elke collaboratie met de bezetter werd met de dood bestraft.
Als we voor de vergelijking de door Hollywood verheerlijkte Tsjecho-Slowakije, Frankrijk en Noorwegen nemen, kenden deze landen een mildere bezetting en in geval van Frankrijk en Noorwegen was de collaboratie met de bezetter aanwezig. In Frankrijk en Noorwegen waren er vrijwilligers voor de SS.
In Noorwegen behoorden 3 miljoen mensen tot de lokale nazi-partij Nasjonal Samling. Deze partij had 60.000 leden, 2.000 meldden zich vrijwillig voor de SS. Na de oorlog werden 90.000 verdacht van collaboratie, meer dan de helft werd schuldig bevonden, 18.000 werden gevangengezet. (8)
Raport van Witold Pilecki. Bron: jewish.org
Hollywood negeerde het lot van Poolse joden tijdens de oorlog volledig.
Nog erger was de Sovjetbezetting van Polen
Sovjets namen heel Oost-Polen over en werkten nauw samen met de Duitsers om de Poolse bevolking te onderwerpen.
13 miljoen Polen kwamen onder het gezag van de Sovjets en de NKVD (= sovjets GESTAPO). De Gestapo en de NKVD werkten nauw samen bij de vervolging en arrestatie van potentiële oppositieleden.
Sovjets begonnen onmiddellijk de reorganisatie van het land, massale verplaatsing van de bevolking, inbeslagname van eigendommen, arrestaties en een massale diefstal van de Poolse cultuurschatten.
Een reeks aan grote deportaties vond plaats. Meer dan één miljoen Polen werden naar Siberië, het Sovjetgedeelte van Antarctica gestuurd om daar slavenarbeid te verrichten.
Om chaos te creëren, wakkerden de Sovjets de etnische haat en nationale conflicten aan.
Het Rode Leger nam 200-250.000 Poolse krijgsgevangenen en hield ze vast in slechte omstandigheden. Duizenden van hen werden overgedragen aan de Gestapo. Op 5 maart 1940 beval Stalin de moord op 14.700 Poolse krijgsgevangenen en 11.000 politieke gevangenen. De NKVD voerde de executie uit. Volgens de recente schattingen leefden bijna 2 miljoen Polen in extreme fysieke en mentale omstandigheden, onderworpen aan deportaties en arrestaties. (9)
Terwijl het nazi-regime de ergste nachtmerrie was voor de joden, Poolse christenen vluchtten vaak uit het door de Sovjets bezet gebied naar de Duitse bezettingszone, omdat het gedrag van de Sovjets erger was dan dat van de Duitsers. (10)
Het doel van de Duits-Sovjet samenwerking
Het Derde Rijk en de Sovjet-Unie werkten al voor de oorlog samen.
Het doel van deze samenwerking was de plundering van Europa. Hierdoor konden de Duitsers Polen, Noorwegen, Denemarken, Frankrijk, Nederland, België, Griekenland en Joegoslavië vrij aanvallen zonder vrees voor het Oostfront.
De Sovjets vielen Oost-Polen, een deel van Roemenië, drie Baltische republieken en een groot deel van Finland binnen en bezetten ze.
Duitse ontwerpen, prototypes en werktuigmachines gingen naar Sovjet-Rusland, en de Sovjet-grondstoffen naar Duitsland om de Duitse oorlogsmachine te voeden.
Duits-Sovjetoorlog en de gevolgen daarvan
De Duitse invasie in Sovjet-Rusland in 1941 veranderde het lot van de oorlog.
Het gewicht van het Sovjet-front gaf Stalin een machtig onderhandelingstroef in de betrekkingen met Groot-Brittannië en de VS. Zij waren bereid elke prijs te betalen om de Sovjets over te halen hun deelname aan de oorlog te handhaven.
De Britse en Amerikaanse bijdragen aan de oorlog tot 1943 waren betrekkelijk klein, traag en onhandig. In juli 1943, vielen ze Italië aan, maar hun vooruitgang was traag en kon zich niet meten aan de vaardigheid en vastberadenheid van de Duitsers.
Poolse begraafplaats in Monte Casino. Bron: deon.jpg
In de Italiaanse campagne vochten de Polen onder Brits commando. Zij behaalden vele overwinningen, waarvan de beroemdste en meest cruciale voor de Geallieerden was de slag bij Monte Cassino. Hollywood maakte slechts één film daarover, “The Story of G.I. Joe“, waarin de Amerikanen de eer krijgen en de Polen werden weggelaten.
Polen, een bezet land, met een leger van 100.000 soldaten verspreid over de hele wereld, werd een onderwerp van onderhandeling.
Terwijl de Westerse mogendheden in Italië kropen, verdreven de Sovjets de Duitsers en rukten op naar het Westen. Pas na de landing van de geallieerden in Normandië in 1944, toen er nog maar een jaar te gaan was tot het einde van de oorlog, werd in het Westen een tweede front gevormd. (11)
Sovjets bezetten Polen opnieuw
In de laatste maanden van de oorlog bezetten de Sovjets Polen opnieuw. Onmiddellijk begonnen ze met het vervolgen van de meest toegewijde patriotten.
Voor de Polen was de oorlog een totale ramp. Proportioneel leden ze de grootste verliezen van alle landen die aan de oorlog deelnamen.
Miljoenen Polen waren onderworpen aan directe onderdrukking en executies. De uitroeiing van bijna alle Poolse joden. De verliezen onder de soldaten waren drie keer groter dan die van de Amerikanen.
De materiële schade (infrastructuur voor 80% vernietigd), vele steden en de hoofdstad met de grond gelijk gemaakt. Na de oorlog veranderde Polen in een bezette provincie van de Sovjets.
There is a chapter of World War 2 history that remains largely untold: the story of the fourth largest Allied military of the war, and the only nation to have fought in the battles of Leningrad, Arnhem, Tobruk, and Normandy. This is the story of the Polish forces during the Second World War, the story of millions of young men and women who gave everything for freedom and in the final victory lost all. In a cruel twist of history, the monumental struggles of an entire nation have been largely forgotten, and even intentionally obscured. No Greater Ally redresses the balance, giving a comprehensive overview of Poland’s participation in World War 2. Following their valiant but doomed defense of Poland in 1939, members of the Polish armed forces fought with the Allies wherever and however they could. This title provides a detailed analysis of the devastation the war brought to Poland, and the final betrayal when, having fought for freedom for six long years, Poland was handed to the Soviet Union.
Geen of verkeerde voorstellingen van de Polen voor de oorlog
Ondanks het feit dat Polen 4% van de vooroorlogse bevolking in Amerika uitmaakten, kwamen zij noch in de films noch in de TV-series voor.
Hollywoods’ voorstellingen van de Poolse gemeenschap vóór de Tweede Wereldoorlog bestonden uit bizarre, barbaarse indringers, kort en “donker getinte” vreemdelingen.
De filmcriticus van Warschau, Jerzy Bossak schreef in 1938: “Onder deze omstandigheden nemen de Poolse thema’s in de buitenlandse films onvermijdelijk een vorm van propaganda aan, gericht tegen Polen en de Polen. Een bewust en opzettelijk laster doet minder kwaad, schreef hij, dan de films, die zonder vijandige bedoelingen zijn gemaakt, die de wereld rondgaan en overal de onwetendheid roekeloos verspreiden“. (1)
HetBureau of Motion Pictures (BMP) bepaalde het beeld van de oorlog
Tijdens de oorlog mocht het imago van Polen geen negatief effect hebben op Moskou, en het Bureau of Motion Pictures (BMP) bewaakte het werkkader van de filmstudio’s.
Een voorbeeld is “The Song of Russia” van de Metro-Goldwyn-Meyer. Het pact tussen Hitler en Stalin [Ribbentrob-Molotov] moest een noodmaatregel zijn in de Russische strijd tegen het fascisme, en de Sovjet-invasie van Finland en Polen zou een daad van (zelf)verdediging zijn. (2)
Aanval op Dieppe, 1942. Bron: historiek.net.jpg
In de film ‘The White Cliffs‘ van dezelfde producent, die over de slag om Dieppe*) ging, verzocht de BMP om de Russen in de film op te nemen, ook al vochten de Russen daar niet. De Poolse marine- en landmacht vochten er wel, waar ze zware verliezen leden. De Polen werden echter uit de film weggelaten. (3)
Zowel de BMP als de OWI (Bureau voor Oorlogsvoorlichting) zorgden voor het positieve beeld van de buitenlanders en hun regeringen in de Amerikaanse films. Om de Russen voor het Amerikaanse publiek overtuigender te maken, moesten ze in de Amerikaanse films humoristische mensen voorstellen. (4)
De BMP als de OWI overlegden alles met de Russische ambassade, en drongen bij de filmproducenten aan om hetzelfde te doen bij andere buitenlandse zaken. Dit betrof echter Polen niet. De negatieve beeldvorming over Polen, zijn regering, zijn leger en zijn bevolking is nooit op een berisping van het BMP gestuit. (5)
Bijvoorbeeld de naam van een negatief personage in “Casablanca” van Warner Brothers mocht geen verwarring veroorzaken en duidelijk Italiaans (As-alliantie **)) klinken. Warner Brothers had dit soort dilemma’s niet als het over het beledigen van Polen ging. (6)
Warner Brothers gebruikte opzettelijk twee voor het Poolse volk dierbare namen, Kościuszko en Pulaski, op een beledigende manier.
Kościuszko en Pulaski zijn niet zomaar Poolse namen. Ze zijn net als Lincoln en Washington een begrip zowel in Polen als Amerika. Warschau verbood de films van Warner Brothers en achtte Warner Brothers schuldig aan de “belediging” van de Poolse natie en de “anti-Poolse propaganda”. (26)
Wat de Poolse regering deed, was geen uitzondering. Ook andere landen verboden de films van Warner Brother om politieke redenen. (27) Harry Warner noemde de Poolse regering “antisemitisch”. (26) Desondanks heeft hij delen van de film opnieuw opgenomen en later zijn verontschuldigingen aan de Poolse regering aangeboden. (26)
De Poolse strijdkrachten bestonden niet als categorie, ook niet voor het toetsingsbureau (Motion Picture Producers and Distributors of America, MPPDA). In zijn dagelijkse verslagen keek het bureau naar de titels, de producenten en de manier waarop de oorlog in beeld werd gebracht als de belangrijkste beoordelingscategorieën. Ze vroegen of de film Amerikaanse, Britse, Canadese, Australische, Chinese, Russische, Italiaanse, Japanse en andere strijdkrachten toonde … maar niet de Poolse. (7)
De Polen werden in de Amerikaanse films regelmatig afgeschilderd als geestelijk instabiel, incompetent, verachtelijk, hersenloze schurken, lafaards, verraders, verwaand en nazi-sympathisanten, de Poolse regering beschuldigd van appeasement en fascisme, alles zonder een woord van bezwaar van het BMP (5)
In ‘None Shall Escape‘ staan zinnen over de Polen, zoals ‘het zijn geen mensen, het zijn honden. Maar goede honden. Ze kunnen getraind worden‘. Het is ondenkbaar dat BMP zou toestaan dat een producent over een andere natie op deze wijze kon spreken. (5)
De grootste filmstudio’s in de oorlogstijd
Bron: printerest.com.jpg
Warner Brothers was in de oorlog bekend van progressieve films (8) en had de meest hartelijke relatie met BMP.
In augustus 1940 kondigde Jack Warner aan dat hij “elke film zou maken die de regering wil, koste wat het kost“. In de herfst van 1940 bespraken Mallet en Harry Warner plannen voor toekomstige samenwerking van Hollywood met de regering. BMP was van mening dat Warner Brothers “de betekenis van de wereldgebeurtenissen had begrepen“. Harry Warner was ‘Roosevelt’s man in Hollywood’ (9)
Bron: youtube.com
Bron: logo-timeline-wikia.com
Bron: youtube.com
De Paramount huurde linkse scenarioschrijvers in. Columbia was links en pro-Russisch, net als Universal. (10)
Producenten zoals Louis B. Mayer van MGM en Twentieth Century-Fox waren niet links, maar zij letten op hun eigen financiën. Ze maakten dus ook films voor de politieke doeleinden om tijdelijk aan de vraag in de oorlogstijd te voldoen (11)
Bron: youtube.com
Bron: youtube.com
Warner Brothers was een absolute bron van anti-Poolse propaganda. “Zij zijn verantwoordelijk voor het anti-Poolse ‘In Our Time‘, ‘Edge of Darkness‘ en de schaamteloze ‘Mission to Moskow‘.” (8)
Alsof ze de schuld van een tegenspoed van hun families bij de Polen zochten, die ook slachtoffer waren van de tsaristische onderdrukking, en niet bij de Russen. Jack Warner ontmoette later beroemde Polen, zoals Nizynski, Shalom Ash, Paderewski, Marie Curie-Skłodowska, David Ben-Gurion, of Artur Rubinstein, maar hij wilde niet met hen praten, hij ‘wilde het niet weten‘. (12)
Bezetting als satire, Sovjet-propaganda en de historische onzin
Volgens Biskupski, had Hollywood genoeg materiaal om eerlijke films over Polen in de oorlogstijd te kunnen maken. Gezien de ideologische setting in Hollywood en een duidelijke aversie tegen Polen moest de uitkomst zwak en gemeen worden.
“None Shall Escape”, tegen beter weten in?
Bron: en-wikipedia.org
De “None Shall Escape” doet geen poging om het Poolse verzet te prijzen, schrijft Biskupski, geen enkele Amerikaanse film heeft dat ooit gedaan. Maar het is geen aanval op de Polen, in tegenstelling tot de ‘In Our Time‘. Polen is hier slechts een achtergrond voor het lijden van Joden, en de film speelt zich af in het westen van Polen, ver van de betwiste oostgrenzen. (13)
De scenarioschrijver heeft zijn best gedaan om de Polen en de “goede” Duitsers af te schilderen als gelijkwaardige slachtoffers van het nazisme. Uiteindelijk was de film een oproep aan de “Verenigde Naties” om de oorlogsmisdadigers te straffen. (13)
De regisseur van “None Shall Escape“, Andre DeToth wist van de verschrikkingen van de oorlog in Polen. Hij bevond zich in augustus 1939 in Warschau, waar hij een deel van de september-campagne filmde. Toth was zo geschokt door wat hij zag dat hij er een halve eeuw niet over sprak. In 1994 begon hij in zijn memoires daarover te schrijven, nog steeds niet in staat om op te schrijven wat hij zag. Kort voor zijn dood vertelde hij, dat:
“de Duitsers dwongen hem gruwelijke scènes te filmen, ‘het was zo afschuwelijk toen ze de uitgehongerde mensen bijeenbrachten en hen als honden sloegen. Toen de camera’s draaiden, riepen ze “lachen! glimlachen!” En de mensen glimlachten en ze gaven hen brood. Dan stopten ze de camera’s. “Genoeg!” en de soldaten pakten de mensen het brood af. Ze toonden deze dingen in heel Duitsland, over de hele wereld’.” (14)
“To Be Or Not To Be”, Duitse bezetting als satire
Bron: americanuestra.com
“To be or not to be” uit 1942 is een satirisch portret van de bezette Warschau en de ellende van de Joden. Geen enkele andere Hollywood-film over de Duitse bezetting had karakter van een satire.
Bosley Crowther schreef in de New York Times dat de film “bedoeld was om een aanstoot te geven“. “Om het lijden van Warschau als achtergrond te gebruiken voor zo’n clownsstreek was ‘walgelijk”, schreef hij. (15) De producenten, Ernst Lubitsch en Alexander Korda wilden de Polen voorstellen als een volk die de ‘Amerikaanse aandacht onwaardig’ is. Alle Poolse inspanningen in de oorlog worden in de film tot een onbelangrijke voetnoot gereduceerd. De conclusie moest zijn: Polen zijn onbelangrijk en niet in staat zich aan het moderne wereld aan te passen, de belangrijke beslissingen worden overgelaten aan de Britten. In deze film heeft bijna niemand van Poolse afkomst gespeeld. (16)
“In Our Time”, vijandig, vol met Sovjet-propaganda en historische onzin
Bron: en.m.wikipedia.org
“In Our Time” stelde Polen in een verschrikkelijk daglicht, precies zoals de scenarioschrijvers het bedoeld hadden. (17)
Howard Koch en Ellis St. Joseph gebruiken in de film directieven van de Komintern tegen Polen. (18)
De beschuldiging dat de vooroorlogse regering in Polen en haar opvolger, de regering in ballingschap in Londen, product waren van een corrupte aristocratie, niet representatief voor de meerderheid van de bevolking, was een Sovjet-propaganda, die sinds 1939 werd herhaald als rechtvaardiging voor een aanval op Polen (19), en een excuus om de wettige Poolse regering door “een ander” te vervangen. (20)
De film was een aanval op de belangrijke Poolse waarden zoals patriottisme en katholicisme. De Poolse familie werd uitgebeeld als broeinest van bijgeloof en onwetendheid, en het Poolse platteland als feodaal. De “In Our Time” prijst de Sovjet-Unie als modern en vrij land. (21)
Terwijl de Poolse landhuizen juist een enclave van moderniteit waren. De adel had het algemeen welzijn voor ogen, en de vooroorlogse landeigenaren speelden een belangrijke rol in de landbouwverenigingen. Hun landgoed was het centrum van geavanceerde landbouwtechnologie, en het culturele leven op het platteland. Verder zijn er geen Duitsers of Italianen in deze oorlogsfilm te bekennen, voor Koch zijn het dus de Polen de nazi-fascisten in de film. (18)
Warner wist wat hij deed en de BMP tolereerde het.
Dit alles was geen toeval. De film “In Our Time” ging in première in februari 1944, een jaar na Katyń en na het verbreken van de diplomatieke betrekkingen met Moskou.
Enkelen uit 22.000 vermoorden in Katyn, Katyn massacre, basic facts. Bron: poland.pl
Moskou weigerde de wettige Poolse regering te erkennen. De Amerikanen bezweken onder deze druk en ze lieten de Poolse regering in ballingschap vallen. De film verschafte een rechtvaardiging voor een dergelijke daad.
Gen. Władysław Sikorski bij de soldaten van het Poolse leger in Frankrijk
Op 3 juli werd generaal Sikorski, de eerste minister van Polen, vermoord. In november bespraken Churchill, Roosevelt en Stalin Poolse zaken zonder Polen. (22)
Gibraltar, plek van de dood van generaal Sikorski. Bron: fpp.co.uk
Uit de recensies blijkt duidelijk dat de film van Koch en St. Joseph een politieke aanval was. Net toen het Amerikaanse publiek moest kiezen of Warschau of Moskou steunen, presenteerde Hollywood een beeld van Polen dat verwerping verdiende. (20)
En zelfs als dit alles waar zou zijn geweest?
Biskupski vraagt zich in zijn boek af, zelfs als alles, wat de filmindustrie in de oorlogstijd over Polen presenteerde waar zou zijn geweest, waarom dan Polen op deze wijze aan de schandpaal nagelen? Vooral in 1943-44 toen er geen twijfel over het lijden van het land bestond en de regering in ballingschap onder uiterst moeilijke omstandigheden werkte? (20)
Dezelfde scenarioschrijvers (Koch, St. Joseph) werkten aan ‘Joan of Paris‘, de Fransen werden op een zeer vleiende manier voorgesteld. Zelfs Italië, een vijandige mogendheid, werd gunstiger uitgebeeld dan Polen. (23)
Op hetzelfde moment dat Warner Brothers een film over Polen maakten, werkten ze ook aan de ‘Mission to Moscow‘, waarin ze hun best deden om Amerika’s andere bondgenoot, Sovjet-Rusland, op een vleiende manier in beeld te brengen. (23) Warner Brothers hield zorgvuldig toezicht op de productie van “Mission to Moscow“, hij nam persoonlijke beslissingen over controversiële kwesties. (24)
Volgens Biskupski had de communist Ring Lardner Jr. gelijk toen hij zei dat de Warners, net als andere studiomanagers, “opzettelijk films maakten die gunstig waren voor de USSR, [en na 1945] probeerden ze het te ontkennen.” (25)
Bittere teleurstelling
Jalta, 1944 – Churchill, Roosevelt en Stalin. Bron: answers.yahoo.com
Eind 1943 worden de territoriale en politieke eisen van de Sovjets duidelijk en agressief. In 1944 bezetten zij Polen en installeerden een marionetten regime in plaats van een wettige Poolse regering.
Na 1944 wilden de Amerikanen en de Britten dat Polen uit de publieke belangstelling verdween. Hun overeenkomst in Teheran en Jalta, waar over het lot van Polen werd beslist in afwezigheid van de Polen, was een kopie van de Conferentie van München [uit 1938], die Hollywood had vaak veroordeeld, maar hier niets van vermeldde. (29)
Pas later begon de wereld aan het moraal van de Sovjets te twijfelen.
“In de naam van God, voor onze en jullie vrijheid”, de motto van Poolse strijders. Bron: common.wikimedia.jpg
De Polen vochten met hart en ziel, te land, ter zee en in de lucht, aan de zijde van de geallieerden. Met een motto ‘voor jullie en onze vrijheid!’ toonden de Polen hun solidariteit aan het Westen en de wereld. Zoals Poolse koning Sobieski bevrijdde Europa van de Turken in 1683. Zoals Kościuszko i Pulaski vochten naast Washington in de burgeroorlog in de VS. Dezelfde solidariteit toonden Poolse soldaten in de Tweede Wereldoorlog.
Washington, Kosciuszko i Pulaski, “voor jullie en onze vrijheid”, burgeroorlog in de VS. Bron: wieszcz.pl
Het moest een niet te beschrijven teleurstelling zijn geweest, toen het tegen het einde van de oorlog bleek, dat hun land in Jalta aan de Sovjets werd verkocht, en dat ze geen kans meer hadden om naar huis terug te keren. Ze werden zelfs niet uitgenodigd voor de overwinningsparade.
Operatie Jubilee, augustus 1942. Bron: manivelleflamande-blogspot.com
*) De aanval op Dieppe, ook bekend als De slag om Dieppe of Operatie Jubilee, was een geallieerde aanval op de door de Duitsers bezette havenstad Dieppe, gelegen aan de noordelijke Franse kust, tijdens de Tweede Wereldoorlog, die plaatsvond op 19 augustus 1942. Bron: Wikipedia (NL)
Asmogendheden. Bron: studylib.net.jpg
**) As-mogendheden, ook wel de ‘as’ genoemd, vormden voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog een alliantie, waarvan de kern bestond uit Duitsland, Italië en Japan. De term werd voor het eerst gebruikt door de Italiaanse dictator Benito Mussolini in november 1936 toen hij sprak over een as Rome-Berlijn nadat Italië en Duitsland een vriendschappelijk verdrag hadden getekend. Bron: Wikipedia (NL)
Bronnen:
Poolse versie van het boek van Mieczysław B.B. Biskupski: “Hollywood’s war with Poland 1939-1945“, The University Press of Kentucky, 2010; Internet verkoop: fijorre@fijorr.com/www.fijor.com – prof. M.B.B. Biskupski is een Amerikaanse historicus aan Central Connecticut State University, VS:
Hollywood kon eigenlijk makkelijk een negatief beeld van Polen en de Polen creëren, omdat Polen niet bestond in de belevingswereld van de Amerikanen en de Amerikaanse regering.
Verder was Hollywood pro-Sovjet. Vele scenarioschrijvers in Hollywood hadden lidmaatschap van de communistische partij. (1)
Hollywood faciliteerde de geopolitieke plannen van de Sovjet-Unie
Komintern. Bron: konfront.dk
De “subversieve activiteiten” van de communisten in Hollywood was niet het citeren van Karol Marx, of het oproepen tot rebellie en het omverwerpen van het kapitalisme, schrijft Biskupski. (2)
De belangrijkste taak van de communistische partij in Hollywood was om ‘het buitenlands beleid van de Sovjet-Unie te ondersteunen, steun voor dit beleid te zoeken in de oorlog met Duitsland en de uitvoering van haar geopolitieke plannen te faciliteren‘. *)
Vierde deling van Polen, 1939. Bron: printerest.co.uk
De Sovjet-Unie voerde een vijandelijk beleid ten aanzien van de Poolse soevereiniteit en zijn territoriale integriteit. Het was al voor 1941 duidelijk.
Het herstel van een onafhankelijk Polen binnen zijn historische grenzen en onder een wettige regering zou een lastig obstakel zijn voor de verovering van Europa door de Sovjet-Unie.
Daarom was het schaden van de Poolse zaak in de Verenigde Staten een belangrijk doel voor de aanhangers van de Sovjet-Unie, vooral voor de leden van de partij, die verplicht waren de vitale belangen van Sovjet-Rusland te behartigen. (3)
Voor de Polen zaten de omstandigheden niet mee. Vóór 1939 waren er geen Polen in Hollywood, die instinctief de Poolse zaak zouden verdedigen. De Poolse gemeenschap was zwak, afwezig en de druk op assimilatie in Amerika was groot. De Poolse regering in ballingschap was in een zwakke, afhankelijke positie om een verschil te maken.
New Deal van Roosevelt. Bron: britannica.com
De New Deal van Roosevelt and de grillen van Moskou
Hoewel Washington geen enkele slechte wil toonde tegen Polen, was de nauwe samenwerking met Moskou de hoeksteen van de Amerikaanse oorlogsstrategie en fundamenteel voor de totstandkoming van een naoorlogse wereldorde, de z.g.n. New Deal.
The New Deal critics. Bron: slideshare.net
In feite paste de regering-Roosevelt zich aan de grillen van Moskou wat Polen betrof. De Amerikaanse films moesten de oorlog laten zien op een manier die de samenleving gauw tevreden maakte om het beleid van de regering te accepteren.
Het Bureau of Motion Pictures (BMP), opererend binnen het Office of War Information (OWI), maakte er een punt van om ‘Hollywood Rusland’ positief te laten uitbeelden en kwesties te elimineren die de Sovjet-Unie (USSR) in een negatief daglicht zouden kunnen stellen. Omdat de acties van de Russen tegen Polen een reeks aan misdaden waren, lag de zaak ‘Polen’ bijzonder gevoelig. (4)
Office of War Information, OWI. Bron: foreignaffeirs.com
Polen waren ervan overtuigd dat de OWI vijandig stond tegenover Polen en extreem pro-Russisch was. Dit wordt bevestigd door de memoires van Phillip Dunne, mede-oprichter van de Screen Writers Guild/1942 en hoofd van de OWI. Hij had geen idee van Polen en toch beschouwde het als “fascistisch en antisemitisch en achtte de Sovjet-intenties tegenover Polen gerechtvaardigd door de geschiedenis en de ideologie“. Hetzelfde gold voor de BMP, dat ook “bevooroordeeld en propagandistisch” was. (5)
Amerikanen ‘mochten’ niks over de oorlog tegen Polen weten
Voor de Amerikanen begon de oorlog in 1941 met de aanval op Pearl Harbor. Het begin van de oorlog in Europa was voor ze ‘verwarrend en onduidelijk‘, en de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlog in Europa werd tot 1943 uitgesteld.
De Hollywood-filmfabriek deed er alles aan om de belangen van de staat te dienen, door de Duitsers voor te stellen als barbaren, de dodelijke vijanden van de beschaafde wereld.
Tegelijkertijd werd Polen niet genoemd, en het was een ‘verdedigingscampagne die zich onderscheidde door grote opoffering en moed, een enorme, dappere ondergrondse die meedogenloos verzet opleverde, en natuurlijk, de ongeëvenaarde wreedheid van het bezettingsregime‘. (6)
Hollywood besteedde pas in 1942 aandacht aan Polen, en had er geen moeite mee met het extreem negatief afbeelden van Polen. (7)
Films als propaganda- en controlemiddel
De bewijzen dat de partij en haar sympathisanten hun best deden om Polen zwart te maken, zijn te vinden in de Hollywood-scripts en in de evolutie van de inhoud van de films waaraan zij meewerkten. (8)
Als in 1925 zag de Communistische Internationale (de Komintern**)) de mogelijkheid om films als propagandamiddel te gebruiken, en de communistische partij van de VS (CPUSA) er een controlerende rol in te geven. Vanaf het begin van de jaren ’30 begint de Komintern in Hollywood zich te organiseren. (9)
Drie grote secties binnen één jaar
Bron: ft.com
In 1934 werd de zogenaamde Hollywood Manufactures Section opgericht. De oprichter ervan, de intellectueel Isaak Romaine onder de naam Victor Jerome, hield zich vooral bezig met agitatie en propaganda.
Voor de sectie rekruteerde hij mensen uit de gelederen van de partij en hij deed beroep op de scenarioschrijvers als “politiek bewusten”. Acteurs zag hij als voor “90% politiek onwetend”. Om de leden van de sectie te beschermen, werden hun lidmaatschapsboeken vernietigd.(10)
Jerome haalde een toneelschrijver John H. Lawson naar New York, en maakte van hem een leider van de Hollywood Communisten. Lawson vormde met andere communisten in hetzelfde jaar de Screen Writers Guild, waarvan hij voorzitter werd, en een ander lid van de partij John Weber richtte de Screen Readers Guild op. (10)
Lawson rekruteerde en organiseerde Hollywood scenarioschrijvers, legde hen partijlijnen op en disciplineerde de weifelende leden. De scenarioschrijver moest een paar minuten partijpropaganda opnemen, bij voorkeur in een dure scène, om het risico van herhaling te beperken. Volgens Lowson’s zoon was Lawson “blind voor de Sovjet realiteit”. (11)
Hollywood Anati-Nazi Leage als communistische dekmantel
Otto Katz creëerde de Hollywood Anti-Nazi Leage (1935) als onderdeel van een wereldwijd cultureel werk. In wezen was het een communistische dekmantel voor de uitvoering van het stalinistische beleid in Hollywood. Liga groeide al snel uit en bracht ook niet-communisten samen, die bezorgd waren over het antisemitisme van de nazi’s. (12)
Communistische Partij van USA (CPUSA) tegen Duitsland
Het doel van de CPUSA was niet om het fascisme te bestrijden, maar om de buitenlandse politiek van het Kremlin te steunen en de belangen van de Sovjet-Unie te bevorderen.
“Verzet tegen het fascisme was een variabele tactiek, steun aan het Sovjet-beleid een vaste strategie” (13)
Polen, als het al werd genoemd, werd uitgelachen als een fascistisch land en nazi-bondgenoot. “De Komintern verklaarde Polen “fascistisch” in 1935, en dit was de lijn van de uitvoering van het stalinistische beleid” (14)
De CPUSA behaalde op deze manier haar successen, sympathieën en leden.
Midden jaren dertig pleitte de CPUSA voor een verenigd anti-Hitler front op het internationale toneel en een coalitie ter ondersteuning van Roosevelt, wat haar veel sympathie opleverde bij links, vooral in Hollywood, waar communisten werden gezien als de meest uitgesproken tegenstanders van het fascisme in binnen- en buitenland.
Links domineerde het beeld dat Hollywood van de oorlog gaf. Lange tijd was een ‘fascist’ een doodvonnis en een ‘communist’ een eretitel. Dat wist iedereen. (15)
Communistische Partij van USA (CPUSA) voor Duitsland
Ribbentrop-Molotov pact. Bron: bbc.com
Met het Ribbentrob-Molotov Pact (8-1939), veranderde de partijlijn. Van Hitlers grootste vijand wordt het zijn verdediger.
De propagandastrijd bleek tot dusver zinloos, en aangezien er al een paar dagen geen instructies uit Moskou waren gekomen, ontstond er een onzekerheid over wat er geschreven en gedaan moest worden. Daily Worker, prees het pact als de verdediging van de veiligheid van Polen na de Duitse aanval op Polen, hij steunde het verzet van de Polen, dat de Sovjet-Unie (USSR) Polen zou helpen …. maar dan viel de USSR Polen binnen.
Pravda, het eerste nummer. Bron: reporterzy.info/3688
Op 12 september verklaarde de partij dat beide kanten [red. Duitsers en Polen] schuldig waren en stopte met het prijzen van de Poolse inspanningen. Op 15 september herdrukte de Daily Worker een artikel uit Pravda, waarin “Polen wordt veroordeeld als de ‘onderdrukker’ van het volk‘”.
Op 18 september, de dag na de inval van de USSR in Polen, beschreef de Daily Worker “Polen als een fascistischestaat” en de inval van de Sovjet-Unie in Polen als “een redding voor de mensen in Oost-Polen“, “een triomf van de menselijke vrijheid“.
Bron: rarnewspapers.com
Op 19 september veroordeelde het nationaal comité van de CPUSA de oorlog tegen Duitsland en het verzet tegen het fascisme. Tijdens deze bijeenkomst werden beledigingen geuit aan het adres van het “fascistische” Polen (terwijl Polen zich tegen de dubbele invasie verzette) en werd geëist dat er geen stappen tegen Duitsland zouden worden ondernomen. (16)
De Polen waren ervan overtuigd dat de onverschilligheid van de Amerikaanse regering over de informatie en propaganda, en haar “gebrek aan morele steun” aan Polen “de Duitsers het gevoel gaf” dat zij “ongestraft” konden doorgaan. Ondanks het feit dat de administratie van Roosevelt wist dat “de benarde toestand van de Polen veel erger was dan die van de bevolking van bezet België, Nederland, Noorwegen en Frankrijk”. (17)
Eind september 1939 beschreef de Komintern haar houding tegenover Polen, namelijk dat het een “reactionair imperialistische, multi-nationale staat is, gebouwd op de onderdrukking van Oekraïners, Witrussen en Joden. Er was geen Sovjetinvasie van Polen, de Sovjets kwamen helpen, het was een ‘humanitaire daad’. En wat het veranderen van de grenzen betreft, “dat dit geen Poolse gebieden waren, maar ‘de Russen onterecht afgepakt.'” (18)
CPUSA ***) volgt de directiven op
Logo van de CPUSA. Bron: keywordbascet.com
Het hoofd van de Communistische Partij, Earl Browder, publiceerde een overhaast pamflet met de mededeling dat niet het Ribbentrob-Molotov pact de schuld is van de aanval op Polen, maar dat Londen, Parijs en Washington de pogingen van Moskou om vrede in Europa te bereiken saboteerden. En dat Polen alleen gered kon worden als de Polen hun regering dwongen samen te werken met de USSR. Dit waren de vroege, indirecte pogingen om de wettelijke Poolse regering in ballingschap omver te werpen en een regime te creëren dat ondergeschikt was aan Moskou. (19)
Dezelfde woordenschat wordt herhaald in de latere verwijzingen naar Polen, de oorlog en de betrekkingen met de USSR in Hollywoodfilms. In scenario’s, geschreven door partijleden en de zogenaamde “reisgezellen”, mensen die geen partijleden waren maar bekend stonden als sympathisanten van de partij, werd Polen afgeschilderd als een “fascistische staat, niet beter dan het nazi-Duitsland”. (20)
De partij verspreidde stereotypen over het vooroorlogse Polen, over de “verrotte adel”, dat het land geen sympathie verdiende toen de Duitsers het binnenvielen”. Dat 17 september 1939 was slechts de verplaatsing van Sovjettroepen met het oog op oorlog tegen Duitsland”. De partij steunde Polen niet, haar ellende werd genegeerd of belachelijk gemaakt, (21)
Het uiteindelijke CPUSA-standpunt van 1940 “ontkende Polen de status van een nationale staat, de Duitse invasie had niets te maken met fascisme, en het pact tussen Hitler en Stalin dat dit mogelijk maakte was “een mijlpaal in de strijd tegen de oorlog“. (22)
Deze krankzinnige logica veroorzaakte een crisis in de Anti-Nazi Liga van Hollywood, maar men wist ook deze sentimenten te ventileren. De Liga, georganiseerd zogenaamd om het kwaad van het fascisme te bestrijden, zweeg over de eerste misdaden van de nazi’s, de invasie van Polen en de wrede behandeling van de bevolking. (22)
De FBI geloofde dat de Anti-Nazi Liga effectief ‘pro-Hitler’ werd na 1 september 1939. (23)
Waarheid ongewenst
De kwestie Polen was een bedreiging, omdat zij het cynisme van de partijlijn aan het licht bracht en de onzin van de stelling dat zowel Rusland als de partij vastbesloten vijanden van het nazisme waren. Voor de Hollywood communisten was het onderwerp Polen het beste te negeren.
Dus negeerde Hollywood het Poolse belang, omdat het niet veilig was erover te praten, en als het ter sprake kwam, werd alles in het werk gesteld om het op zo’n weerzinwekkende manier af te schilderen dat het geen sympathie opwekte. De zorgvuldig voorbereide reeks aan trucs en conventies was bedoeld om de vooroorlogse Poolse autoriteiten in diskrediet te brengen en de Poolse regering in ballingschap belachelijk te maken.
Wanneer de Duitsers in 1941 de USSR binnenvallen, keert het motto van het anti-nazisme weer terug.
Stalin The Red God. Bron: ebay.com
Een partijlid en scenarioschrijver Donald O. Stewart “huilde van vreugde toen hij hoorde van de Duitse inval in de Sovjet-Unie omdat hij weer “tegen het fascisme kon vechten”. De invasie gaf hem een goed gevoel, omdat het hem in staat stelde zijn “geloof in het leiderschap van de grote Stalin” voort te zetten. (24)
*) In 1947 vond het onderzoek plaats naar de invloed van communisten in Hollywood. Het onderzoek kan men omschrijven als melodramatisch, spectaculair en komisch. Het bewees geen “serieuze en effectieve subversieve activiteit van communisten“. De getuigen die hierop wezen, werden genegeerd. (2)
**) de Communistische Internationale of Derde Internationale, in het Russisch afgekort tot Komintern, was een wereldwijd samenwerkingsverband van communistische partijen onder aanvoering van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. De Komintern werd gevormd op aandringen van Lenin en de CPSU als opvolger van de Tweede Internationale. Het oprichtingscongres vond plaats in Moskou van 2 tot 6 maart 1919. bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Komintern
***) CPUSA – De Communistische Partij van de Verenigde Staten (Engels: Communist Party USA, afgekort CPUSA) is een Amerikaanse politieke partij op marxistisch-leninistische grondslag, opgericht in 1919. Gedurende de eerste helft van de 20e eeuw was de partij de grootste communistische organisatie in de VS en speelde ze een rol in de vakbondsstrijd. De CPUSA was een lidorganisatie van de Comintern. Bron: www.wikiwand.com
Bron:
Poolse versie van het boek van Mieczysław B.B. Biskupski: “Hollywood’s war with Poland 1939-1945“, The University Press of Kentucky, 2010; Internet verkoop: fijorre@fijorr.com/www.fijor.com – prof. M.B.B. Biskupski is een Amerikaanse historicus aan Central Connecticut State University, VS:
(1) pag 28
(2) pag. 30
(3) pag. 31
(4) pag. 29
(5) pag. 133
(6) pag. 25
(7) pag. 201
(8) pag. 32
(9) pag. 111
(10) pag. 112: Dat er een partijplan bestond om de filmindustrie te infiltreren en er invloed op te krijgen, werd ook bevestigd door de FBI-informanten.
Nog voor de opkomst van de televisie, speelde filmindustrie in Amerika een zeer belangrijke rol in het vormen van meningen en het creëren van het beeld van de wereld. Het was een bron van zowel informatie als vermaak.
Film was geliefd en hij beïnvloedde de smaak en opvattingen van mensen. 74% van de Amerikanen ging één keer per week naar de bioscoop, en sommigen vaker, het kwam op 80 miljoen kijkers per week.
‘(…) De meeste kijkers geloofden wat er op het scherm werd getoond, zoals in de Evangeliën’. ‘(…) Waarschijnlijk realiseerden maar weinig kijkers zich dat iemand hen manipuleerde. Het heeft zeker de schaal van succes vergroot.” (1) Carl Sandburg noemde Hollywood ‘de grootste onderwijsinstelling’. (2)
“De Amerikaanse films beeldden niet alleen een oorlogsdrama of een gewapend conflict af, maar ze probeerden ook, “de doelen van de oorlog te definiëren”. Uiteindelijk probeerden ze politieke programma’s te maken, of op zijn minst publieke steun voor ze te creëren“. (3)
Polen in de vooroorlogseAmerikaanse films
De lijst met Poolse helden in de vooroorlogse Amerikaanse cinema blijft verwaarloosbaar, zelfs als we rekening houden met de personages die de Polen zouden moeten voorstellen, en die geen nauwkeurig uitleg gaven over wie een Pool/Poolse was. Volgens Ian C. Jarvie, “filmsterren” waren meestal ‘Amerikanen’ zonder specifieke etnische kenmerken” (4)
Gilda Gray, bron: tumbrl.com
Pola Negri, bron: geni.com-people-pola-negri
Er waren er een paar die korte carrières maakten in Hollywood, maar niemand wist dat ze Pools waren. We hebben het o.a. over Gilda Gray (Marianna Michalska), Pola Negri (Apolonia Chalupiec) Carole Landis, of Jean Parker.
John Hodiak, bron: whosdatedwho.com
Actor Tom Tyler, bron: Corbis via Getty Images
John Hodiak was de enige van de weinige acteurs van Poolse afkomst die een grote rol speelde in romances.
Bolesław Ryszard Srzednicki, bron: goodreads
Tom Tyler (Wincenty Markowski) had de langste carrière.
Er waren ook in Amerika Poolse regisseurs zoals Ryszard Bolesławski (Bolesław Ryszard Srzednicki). Binnen een paar jaar maakte hij veel belangrijke films en had een reeks aan boeken gepubliceerd.
Ryszard Ordynski, bron: ipsb-lolab.pl
Ryszard Ordyński, was voor de Tweede Wereldoorlog een hoog aangeschreven regisseur in Polen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkte hij als theaterregisseur bij de Metropolitan Opera in New York. (5)
Feiten uit de Tweede Wereldoorloog en de Hollywood-mythen
Duitse en Sovjet invasie van Polen in 1939
Invasie van Polen. Bron: ancientpages.com
De massale Duitse en Sovjet invasie van Polen in 1939 werd op een uitzonderlijk barbaarse manier tot stand gebracht. Voor Hollywood bestond het echter nie. Hollywood negeerde veel belangrijke aspecten van de Poolse betrokkenheid bij de oorlog. Bepaalde uitspraken over Polen zijn ongegrond en nemen een belangrijke plaats in de Hollywoodversie van het verloop van de oorlog.
Invasie van Polen in kaart. Bron: bumblr
In het Hitler-Stalin-akkoord, bekend als het Ribbentrop-Molotov-pact, samen met het geheime protocol over Polen, ging het om een lange termijn samenwerking tussen Duitsland en Rusland. Het betrof de vierde opdeling van Polen, invloedssferen in elke staat in de Baltische regio, en de strategie van het isoleren van Polen voor zijn gemakkelijke nederlaag. De Hollywood-communisten promootten het Ribbentrop-Molotov-pact als een project om de vrede in Europa te redden.
Invasie van Polen, verdrijwing van de Poolse bevolking. Bron: historyextra.com
Onder andere de Britse onderzoekers stelden dat de daad van de Sovjets een schendingwasvan het internationaal recht en van veel bestaande verdragen. De Sovjets antwoordden dat Polen de oorlog met Duitsland binnen een paar dagen verloor, en daarom “de Poolse staat niet meer bestond“. Zij rechtvaardigden hun daad door ‘hun broers’ in het oosten van Polen te moeten helpen. Het zou dus geen invasie maar een reddingsoperatie zijn geweest. (6)
Het was niets nieuws in de geschiedenis. Een soort gelijk argument gebruikte de Russische tsarina, Catharina de Grote in de achttiende eeuw als rechtvaardiging om Polen binnen te vallen.
De buurlanden van Polen, vooral Rusland en Pruisen vielen Polen in de achttiende eeuw aan omdat Polen de rechten van dissidenten en andersgelovigen zou hebben geschonden.
“Laten we niet vergeten – zegt historicus, prof. Ryba – dat in Rusland en Pruisen dissidenten niet eens één tiende van de rechten hadden, die de andersgelovigen en ketters in de Poolse Republiek genoten.” (7)
Polen reageerde direct op de invasies met de nota van ambassadeur Wacław Grzybowski van 17 september 1939 en het communiqué van de Poolse regering van dezelfde dag.
De Sovjet-rechtvaardiging voor de invasie is (red: helaas gebruikt Rusland deze nog vandaag) een ‘mengeling van leugens, onwaarheden en onzin‘. Maar leden van de Communistische Partij en vele andere linksen beschouwden de sovjetverklaringen decennia lang als waarheid.
Na de Sovjetaanval in Polen volgde er een golf van terreur en bloedbaden, er vonden massale arrestaties plaats. (6)
Hollywood negeerde de september campagne of beweerde dat ze eindigdena een paar dagen van symbolisch verzet
Polen hebben de capitulatie nooit ondertekend en bleven vechten tegen de twee vijanden, Duitsers en Russen, die hadden meegewerkt aan de vernietiging van Polen. De verliezen die de Polen aan de Duitsers in september 1939 toebrachten, waren vergelijkbaar met of groter zelfs dan de verliezen die de Duitsers leden in 1940 door de gecombineerde strijdkrachten van Frankrijk, België, Nederland en Groot-Brittannië. Deze landen hadden negen maanden om zich voor te bereiden. Polen werd onverwachts en van twee kanten aangevallen, zonder een mogelijkheid van volledige mobilisatie.
De Poolse verliezen waren enorm: 200.000 doden en gewonden, 600.000 gevangen genomen, verliezen van burgers en schade veroorzaakt door de Sovjets. De gevechten gingen door, er werd een ondergronds leger opgericht, de Amerikaanse film-reconstructies van de oorlog informeerden hun kijkers er niet over. (6)
Sovjet-pers en Hollywood-films hand in hand
Al eind augustus 1939 ontstond in de Sovjetpers plotseling een onvriendelijke toon tegen Polen.
Toen de Polen zich hevig verdedigden, kreeg Polen de schuld voor het veroorzaken van de oorlog. Polen was een ‘gevangenis van de naties‘, ‘terreurbeoefend‘. Het beeld van Polen werd geschapen als feodaal land, gedomineerd door reactionaire landeigenaren.
Kort daarna begon Hollywood Polen al snel af te schilderen als een feodale samenleving waarin boeren door hun meesters werden geslagen.
Polen kon de aanvallen van twee van ’s werelds grootste militaire mogendheden niet overleven, ongeacht welke regering aan de macht zou zijn of welke strategie werd aangenomen. (8)
Poolse cavalerie tegen de Duitse tanks – oftwel eigen schuld dikke bult?
Er is geen basis voor de wijdverbreide mythes dat Polen haar eigen nederlaag versnelde, of zelfs veroorzaakte door de cavalerie-formaties tegen de Duitse tanks te gebruiken of door de vernietiging van het grootste deel van zijn luchtmacht op de grond toe te staan.
In de septembercampagne gebruikte men cavalerie om troepen in de buurt van de vijand te leveren, waar ze verder als infanterie vochten en verkenningsactiviteiten verrichten. In enkele gevallen toen de Poolse cavalerie in het veld met de Duitse eenheden botste, heeft het zich prima van deze uitdaging gekweten.
De luchtmacht was in het geheim verplaatst en voor de Duitse aanval bewaard gebleven, waardoor het de invasie met volle kracht het hoofd kon bieden. Ze vocht dapper totdat de middelen waren uitgeput en toen de Duitse opmars verdere vluchten onmogelijk maakte.
Met de verouderde vliegtuigen en opererend onder moeilijke, snel verslechterende omstandigheden, haalde de Poolse luchtmacht de verheerlijkte Luftwaffe in, en schoot evenveel vliegtuigen neer als ze verloor. Niettemin herhaalde Hollywood de mythe dat de Poolse luchtmacht op de grond was vernietigd. (9)
Poolse regering als bevoorrechten? fanatici? fascisten? land vol saboteurs?
Dergelijke aantijgingen, insinuaties, waren met elkaar verweven in Hollywood-films en volkomen ongegrond.
Ten tijde van de inval in Polen bestond de Poolse regering voornamelijk uit mensen van bescheiden afkomst, waaronder veel officieren.
Poolse regering in ballingschap. Bron: historia.org.pl
De president was een vooraanstaand wetenschapper, de opperbevelhebber, de zoon van een arm gezin, een minister van buitenlandse zaken, een soldaat, wiens vader een provinciale advocaat was.
Er waren geen landheren in het kabinet en slechts een paar in de diplomatieke dienst. De aristocratie speelde een marginale rol in de publieke aangelegenheden. De meeste prominente figuren in de regering waren gematigde politici, van wie velen voorheen socialisten waren.
De regering in ballingschap werd gevormd door generaal Władysław Sikorski, ook een man van een bescheiden afkomst en politiek gematigd. Hetzelfde gold voor zijn administratie.
De beschuldiging dat Polen werd geregeerd door religieuze fanatici en aristocraten, die los staan van de gewone Polen, heeft geen grond.
Ter vergelijking, in de administratie van Roosevelt, en niet te vergeten de Britse regering bestond bijna volledig uit de rijken en bevoorrechten.
Er was geen pro-Duitse sympathie in het vooroorlogse Polen.
De fascistische partijen bevonden zich in de marge, appeasement werd afgewezen als strijdig met de eer van Polen. Een dergelijk beleid was iets typisch voor Groot-Brittannië en Frankrijk, en Hollywood schreef het later toe aan Warschau. De nationale minderheden dienden hun vaderland trouw ondanks de gespannen betrekkingen in het interbellum.
De bevolking, met uitzondering van enkele Duitsers en Oekraïners, was verenigd en stevig. Op de Poolse militaire begraafplaatsen vindt men ook de sterren van David en orthodoxe kruisen, van de Joden, Oekraïners en Wit-Russen, die stierven voor Polen. Het is niet waar dat Polen vol saboteurs zat. (10)
Amerikanen wisten niets van Polen
In de voororloogse films waren er geen vermeldingen van Polen.
“Van de talrijke immigrantengemeenschappen die rond de eeuwwisseling naar Amerika kwamen, waren Ieren, Joden, Italianen en Polen – alleen de laatste groep werd door Hollywood genegeerd.” (11)
Tot 1928 maakte Hollywood veel films over verschillende etnische groepen in de VS. Amerikanen waren bijv. gefascineerd met Kozakken en revolutionairen. Een groot aantal Russen werkte ook in de filmindustrie. Hollywood had dus al een goed ontwikkelde traditie die bevorderlijk was om de Russen gunstig te presenteren, toen het tijdens de oorlog de Sovjet-Unie begon te verheerlijken. (12)
Hollywood negeerde Polen ook tijdens de Tweede Wereldoorlog, wat de aandacht en verbazing trok van het Federaal Bureau voor het volgen van de filmindustrie in de Verenigde Staten. (13)
“Het lijden van Europa werd de Amerikaan niet getoond door het beeld van Polen, dat een handig en welsprekend voorbeeld zou zijn, maar door Tsjech-Slowakije, Noorwegen en Frankrijk, die in deze rol op zijn best onhandig uitvielen“. (14)
De Amerikaanse publieke opinie gaf niets om Polen. De inval in Polen in 1939 wekte nog medeleven. Na 1941 en na de toetreding van de Sovjet-Unie tot de oorlog tegen Duitsland veranderde het zijn houding. De Sovjet-Unie werd bewonderd en gerespecteerd. Polen daarentegen werd gezien als het enfant terrible van de geallieerden.
De situatie verslechterde na 1943, na het bloedbad in Katyn, onweerlegbaar bewijs van Sovjet misdaden. De Amerikaanse publieke opinie deelde het standpunt van de Russen dat de Duitsers de daders waren. De Polen door gerechtigheid te eisen brachten alleen de geallieerden schade toe, vond men. Toen Stalin de diplomatieke betrekkingen met Polen verbrak, bevonden de Polen zich in een isolement. De Amerikaanse publieke opinie gaf de Polen hier bijna volledig de schuld van. (15)
Polen moest vergeten worden
Polen moest genegeerd en haar belangrijke inbreng in de oorlog gemarginaliseerd worden. Daar hadden drie groepen belang bij.
de administratie van Roosevelt wilde geen negatieve aandacht voor de Sovjets, wat snel zou gebeuren als hun misdaden tegen Polen aan het daglicht kwamen
internationaal links haatte Polen als een vijand van Sovjet-Rusland, omdat Polen de expansie van het communisme aan de poorten van Warschau in 1920 stopte
ironisch genoeg wilden Hollywood’s Joden geen discussie over Duits antisemitisme of Holocaust. Als het niet mogelijk was om het onderwerp ‘Polen’ te vermijden, dan het zo te presenteren dat het geen sympathie wekte. Hollywood negeerde het lot van de Poolse Joden tijdens de oorlog volledig. (16)
In 1940-41 deporteerden de Sovjets de Joden. 60% van hen sprak Pools, 20% Jiddisch/Hebreeuws, de rest sprak Oekraïens of Wit-Russisch. Het totale aantal gedeporteerden is controversieel, de schattingen liggen tussen de 350.000 en 1,7 miljoen mensen. De mortaliteit was meer dan 30%. Hollywood vermeldde er niks over en bleef veel films wijden aan Noorwegen en Tsjech-Slowakije. (17)
Poolse versie van het boek van Mieczysław B.B. Biskupski: “Hollywood’s war with Poland 1939-1945“, The University Press of Kentucky, 2010; Internet verkoop: fijorre@fijorr.com/www.fijor.com – prof. M.B.B. Biskupski is een Amerikaanse historicus aan Central Connecticut State University, VS:
(1) Robert Fyne merkte op, dat: “afgezien van een paar cynici, grappenmakers of eggheads, geloofden de meeste kijkers wat er op het scherm werd getoond, zoals de evangeliën. Deze aanname is natuurlijk niet verifieerbaar.”, idem, pag. 21
(2) idem, pag. 22/inleiding
(3) idem: uitspraak van Arthur F. McClure
(4) idem, voetnoot, 1, pag. 37
(5) idem, pag. 46-47
(6) idem, pag. 96-97
(7) Prof. M. Ryba: “Odkłamać wczoraj i dziś”/Polska versus sąsiedzi: Tradycje polskiej tolerancji i antypolska propaganda, pag.: 202-205 [Correctie van de valse interpretaties van de Poolse geschiedenis]
(8) Poolse versie van het boek van Mieczysław B.B. Biskupski: “Hollywood’s war with Poland 1939-1945“, pag. 98
In de communistische tijd reisde men nauwelijks. In de eerste plaats waren daar geen middelen voor. Overnachtingen zoals men ze in het Westen kent, bestonden niet. Hotels waren niet te betalen en op vakantie ging je naar je familie. Communisten hielden de waarheid voor de mensen verborgen en de mensen onderling uit elkaar.
Historisch Nieuwsblad, Foto: Ilona Versteeg
Voor het eerst hoorde ik de naam Jedwabne, toen ik het artikel uit 2015 in het Historisch Nieuwsblad las.
communistisch monument in Jedwabne: “Plaats van executie op de Joodse bevolking. De nazi-Gestapo en de Hitlers militaire politie hebben 1600 mensen levend verbrand – 10 juli 1941” Bron: wolna Polska . Bron: wolna Polska
Het artikel was gebaseerd op het a-historisch en a-wetenschappelijk boek van Jan T. Gross “Buren”, en zoals het boek beschuldigde het de Polen voor het verbranden van 1600 Joden in een schuur van Jedwabne.
Wat Gross in zijn boek heeft gedaan is de tekst van het monument dat de communisten na de oorlog in Jedwabne hebben geplaatst overgenomen, en de daders van de moord, de Duitsers in Polen veranderd, bevestigt dr Kurek. (9)
Via de oerbossen naar Jedwabne
“De aanwezigheid van een bizon en ander groot wild heeft de bescherming van het bos gedurende vijf eeuwen gevormd”. Bron: wikipedia
In de zomer van 2016 wilden we naar Polen op vakantie. Lekker kamperen, rond reizen, eindelijk meer van Polen zien. We wilden naar de oerbossen (Puszcza Białowieska), tegen de grens met Wit-Russland.
“De eerste schriftelijke vermelding van het Białowieża-bos is de beschrijving van de jacht van Władysław Jagiełło uit 1409” Bron: wikipedia
Sinds 2015 was er ook een onenigheid over dit gebied tussen De Europese Unie en Polen. Ik wilde de situatie zelf zien, en de informatie ter plekke inwinnen. Polen had op dit gebied een zeer lange traditie en veel kennis. Iets klopte in het verhaal niet.
We hebben de prachtige bossen bezocht, de boswachters gesproken. Zoals ik al vermoedde, was er niks aan de hand. Weer een politieke agenda die Polen in een hoek moest zetten.
In Jedwabne
Een bezoek aan Jedwabne was eerder een onverwachte bijkomstigheid op onze verdere reis richting het noorden. Langs de weg zagen we een bordje Jedwabne en we dachten, deze kans zal zich niet zo gauw weer voordoen.
Oude marktplaats, Jedwabne. Foto: Ilona Versteeg
Het was laat op de middag toen we onze auto aan de oude marktplaats in Jedwabne parkeerden.
Onze focus lag op de plek waar de ‘bekende’ schuur stond. Eerst probeerden we zelf de weg te vinden.
Gedeporteerden naar werkkampen voor slaven in Siberië en Kazakhstan
“Ter nagedachtenis aan de gedeporteerden, degenen die stierven van honger en kou, vermoord in de Siberische en Kazachse kampen – Dankbaar voor het wonder van de redding, Sybiracy *) en Poolse patriotten van Jedwabne – 2002 – Ter herinnering aan de doden en ter waarschuwing aan de levenden”.
Ter nagedachtenis van de gedeporteerden naar de werkkampen voor slaven in Siberië en Kazachstan. Foto: Ilona Versteeg
Toen we terug naar de oude markt kwamen, zagen we dit monument voor het eerst
Nadat Sovjet Rusland Polen in september 1939 was binnengevallen, heeft Stalin 1,7 miljoen Polen naar de werkkampen voor slaven in Siberië en Kazachstan gedeporteerd. Slechts een derde van hen overleefde het.
“De wijdverbreide samenwerking van Poolse Joden met de Sovjets, bij het opstellen van de lijsten van Polen en de Poolse families bestemd voor deportaties naar Siberië, heeft de meest beschamende en beladen gevolgen voor de Poolse bevolking van Oost-Polen gehad.
Van 17 september 1939 tot 22 juni 1941 waren het de Joodse buren die de Sovjets erop wezen welke Poolse families tegen het communisme waren”. (1)
“(…) Geen enkele Jood boog zich ooit neer voor het monument op de oude markt dat deze Polen herdenkt (…)”. (2)
We zoeken verder …
Verder op zoek naar de schuur.
Ik schroomde iemand naar de weg te vragen. Ik weet hoeveel onrecht is de bewoners van Jedwabne aangedaan.
Gross met zijn boek zocht geen waarheid. Het artikel in het Historisch Nieuwsblad door Laura Starink volgde een spoor van manipulaties, onwaarheden, en stereotyperen.
Ik passeerde een jonge moeder met twee kleine kinderen. De kinderen riepen mij tegemoet een vrolijke ‘goede dag’. Een uitwisseling van begroetingen, een glimlach. Ik dacht nu of nooit. Ik vroeg alleen “kunt u….“. En de mevrouw begon zeer vriendelijk uit te leggen waar we heen moesten.
“Ter nagedachtenis van de 180 bewoners en 2 priesters van Jedwabne, vermoord door de NKWD, Duitse nazi’s en UB tussen 1939-1956”
Gedenkmonument voor de Poolse slachtoffers van het communisme in Jedwabne. Foto: Ilona Versteeg
Te snel afgeslagen en we kwamen uit op een katholieke begraafplaats. Voor de ingang troffen we een ander gedenkmonument aan.
Voor de slachtoffers van de NKWD en UB **)
Het Oosten van Polen was nog voor de WOII het doel van de Sovjet zuiveringen. NKWD vermoordde toen ruim 100.000 Polen in de z.g.n. ‘operatie Polen‘. (3)
Nadat het Derde Rijk en de Sovjet-Unie samen Polen in september 1939 binnenvielen, gingen deze zuiveringen (aan beide kanten) door. De politiek- en crimineel geradicaliseerde, communistische bendes pleegden op de burgers moorden, berovingen, verkrachtingen. De massagraven uit die tijd tellen honderden slachtoffers.
Bij de terugtrek van de Sovjets in 1941 (begin van de oorlog met Duitsland) had de NKWD een opdracht om de sporen van de communistische misdaden te wissen, d.m.v. de dodenmarsen richting de Sovjet-Unie en executies van de krijgsgevangenen.
Vanaf 1944 beginnen de bolsjewieken opnieuw “(…) razzia’s, pacificaties, liquidaties. Verdere transporten van de Poolse bevolking ver naar het oosten [Siberie, Kazakhstan], in de ellende en verderf“. (4)
Steeds dichterbij de schuur
Een oudere mevrouw gaf ons vriendelijk de volgende aanwijzingen. Gauw zagen we al de plek in de verte.
Aan de linkerkant een Joodse begraafplaats omheind met een muur van grote, vierhoekige stenen, los tegen elkaar aangezet. Een open verroeste poort en meteen een gedenksteen. Onderaan een krans van de toenmaligen Poolse premier, Beata Szydło.
Foto: Ilona Versteeg
Een tekst op de gedenksteen binnen de Joodse begraafplaats vermeldt dat daar de lichamen van de vermoorde Joden uit de schuur lagen. Maar is het zo? Uit mijn zoektocht blijkt dat de lichamen tot nu toe nog niet zijn overgebracht naar de begraafplaats in Jedwabne of in Israel, zoals het volgens de religieuze Joodse voorschriften zou moeten gebeuren. De exhumatie uit 2001 werd onderbroken en verder verboden, het onderzoek naar de waarheid gestopt …
Plaats tussen de Joodse begraafplaats en de plek van de ‘schuur’. Foto: Ilona Versteeg
Tegenover de Joodse begraafplaats bevindt zich een plek waar de schuur stond, de plek waar een groep van Joden uit Jedwabne was vermoord.
Een stenen omtrek, binnen een gedenkmonument. Op de voorkant van het monument zien we verbrande planken die de verbrande schuur zouden moeten symboliseren. Een tekst in Hebreeuws en in het Pools, Israëlische vlag, veel kransen van staatshoofden. Iemand heeft er een mooie uitspraak van de paus Johannes Paulus II neergezet.
Gedenkmonument voor de Joden uit Jedwabne. Foto: Ilona Versteeg
Aan beide kanten van het gedenkmonument zien we een plantenbegroeiing op twee plekken. De eerste, een grotere aan de rechter kant van het monument (op de foto) is de plek waar de schuur stond en waar het eerste, grotere graf ligt. De tweede, kleinere beplanting vormt de tweede kleinere graf die buiten de schuur was.
Een vijandige omgeving?
We waren niet de enigen die op die dag de gedenkplaats zochten.
Een Joods paar gebruikte GPS in haar zoektocht. Zoals wij, dwaalden ze een beetje rond.
Op de katholieke begraafplaats viel me een jonge Joodse man op. Vrij snel, bijna rennend doorzocht hij de begraafplaats.
Het is ongebruikelijk in Polen om op een katholieke begraafplaats te rennen. Later zagen we dezelfde man bij de schuur staan.
Geen gesprekken, nauwelijks elkaar aankijken of groeten. Ik kreeg de indruk dat ze snel komen en weer snel gaan alsof ze zich in een vijandige voor hen omgeving bevonden.
“Al waren het 40 miljoen mensen, die het initiatief onderschrijven, zal geen opgraving in Jedwabne plaatsvinden”.
… Dit heeft onlangs ene Jonny Daniels, hoofd van de stichting From the Depths publiekelijk verklaard. Een opgraving in Jedwabne zou in strijd zijn met de Joodse religieuze wetten. (5)
Toen dezelfde Jonny Daniels de vooroorlogse graven van Joden in Dobrzyń (red. Polen) aan de Vistula vond, belde hij Rabbi Schudrich en kreeg de opdracht om de overblijfselen en botten naar Warschau te vervoeren en ze op de Joodse begraafplaats in Okopowa te begraven. (5)
Schending van grondwettelijke rechten in Polen
In Polen wordt het grondwettelijke recht van Polen op de waarheid over de gebeurtenissen van juli 1941 in Jedwaabne geschonden. Ook historici mogen hun werk niet doen.
“De minister van Justitie van de Republiek Polen is in staat om historisch onderzoek vele jaren onrechtmatig te blokkeren, historici de toegang tot gerechtelijke archieven of belangrijke geheime documenten te ontzeggen“, schrijft historica dr Ewa Kurek. En zo gebeurde het in het geval van historisch onderzoek in Jedwabne. “Ministers, aanklagers en rechters hebben absolute macht over historisch onderzoek.” (6)
1600, 900, 350, …?
In wezen weet niemand hoeveel lichamen onder de schuur liggen en hoe ze zijn omgebracht.
In 1949 vermelden de communisten (ZBOWiD)***) 1600 doden, in 1967 verklaarde de Districtscommissie voor onderzoek naar nazi-misdaden in Bialystok dat het 900 waren en in 2002, 350. Alles zonder onderzoek en exhumatie.
Prof. Andrzej Kola en zijn team begonnen een opgraving in 2001 nadat het boek van Gross verscheen. De bemoeienis van de Amerikaanse rabbijn M. Schudrich, de Amerikaanse Joden en Israel liet niet lang op zich wachten.
Ze frustreerden het werk van prof. Kola op elk punt. Geen beenderen mochten opgetild worden. Op het moment toen de onderzoekers “46 hulzen van de Duitse Mauser-wapens, type MG34” (7) vonden, daarnaast nog kostbaarheden op de lichamen van de vermoorde Joden, mocht de opgraving niet meer doorgaan.
Als Polen geen angst voor de waarheid hebben, wie dan wel?
Zowel het voorlopige rapport van de exhumatie door prof. Andrzej Kola als de beslissing over het stoppen van de exhumatie van de minister behoren tot de meest bewaarde geheimen.
De linkse groepen in Polen gebruiken ondertussen ‘Jedwabne’ om Polen de schaamte aan te praten over iets waar ze geen schuld aan hebben. Sommige Joodse groepen zien daarin een gelegenheid om Polen als een antisemitisch land in de wereld te presenteren. En hoe ongelooflijk het ook mag klinken, gebruikt Duitsland ‘Jedwabne’ om eigen schuld uit de Tweede Wereldoorlog met Polen, hun slachtoffers te willen delen! (8)
De Sovjets bolsjewieken hadden hun eigen belang bij om de waarheid over de aantallen van de slachtoffers te vervalsen. Welk belang hebben de huidige autoriteiten in Warschau om een historisch-wetenschappelijk onderzoek naar de moorden in Jedwabne te dwarsbomen, en de burgerlijke initiatieven zoals ‘Stop447‘ en de ‘de hervatting van de opgraving in Jedwabne‘ te negeren?
Een nieuwe poging om deze waardevolle inhoud te tonen. Edward Reid’s opname “Stop Act S.447” op You Tube werd door You Tube als ‘hate speach’ verwijderd.
Het General Gouvernement (GG), het meest uitgebuit en vernietigd gebied uit alle door Duitsland in de WOII bezette gebieden: blog#43, blog#45, blog#48
Serie aan blogs over de Amerikaanse wet S-447, die in de eerste plaats Polen aanvalt en een precedent schept voor de rest van de wereld: blog#51 t/m blog#58
Bronnen
*)Sybiracy is een ere titel; deze naam krijgen Polen die voor de vrijheid van eigen land in de geschiedenis hebben gevochten. De straf daarvoor was onteigening en verbanning naar Siberië. Deze straffen pasten Russische tsaren in de achttiende en negentiende eeuw (deling van Polen) en de bolsjewieken in de Tweede Wereldoorlog toen Sovjet-Rusland Polen in 1939 aanviel en na 1944.
**) NKWD, Sovjet repressieorgaan; UB (Urzad Bezpieczeństwa), communistische veiligheidsdienst in de Volksrepubliek Polen, die de belangen van de partij waarborgde, door de tegenstanders van het systeem te elimineren. Zoals altijd bij de totalitaire systemen: ‘het doel heiligt de middelen’
***) ZBOWiD, een officiële, door de communistische staat gecontroleerde veteranenvereniging in de Volksrepubliek Polen; gevormd in september 1949
(1) Ewa Kurek: “Polacy i Żydzi: problemy z historia” [Polen en Joden: problemen met de geschiedenis], Wydawnictwo Clio, pag. 209
(2) idem, pag. 210
(3) Leszek Zebrowski: “Zydzi, Polacy, komunizm 1939-2012 – Mity przeciwko Polsce” [Joden, Polen, communisme 1939-2012]; Uitgeverij Capital 2014, pag. 68
(…) Wee degenen die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die de onderdrukking wettelijk bekrachtigen. Zij verdraaien het recht van de zwakken (…)” – Jesaja 10:1-2
De onderwerpen die in de blogs 51 t/m 58 aan bod komen:
Mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de Tweede Wereldoorlog – wie is wie iets schuldig? Deel 1, Deel 2
“S-447 JUST” – een uitkomst van een goed georganiseerd en vooruitgedacht plan van de Joodse organisaties – Deel 1: onbegrijpelijke herwaardering, laster en censuur, Deel 2: , overname van Polen in 1944, opmerkelijke stappenop weg naar de wet S-447, Amerika en Israël
“Holocaust restitutie – “Dubieuze en frauduleuze onderneming van de Joodse organisaties” – helaas is dit artikel van fenixx.org van internet verwijderd.
Het verraad
Teheran 1943: Stalin, Roosevelt en Churchill. Foto: Franklin D. Roosevelt library, public domain
De Teheran (1943) en Yalta (Jałta, 1945) conferenties, hebben het lot van Polen voor de komende 50 jaar, en na 1989 bepaald.
Hoe groot het verraad, van de Amerikaanse en Britse elite was, laat deze docu goed zien: https://youtu.be/7EvPXStuqlc
Jalta 1944. Churchill, Roosevelt, Stalin. Foto: Library of Congress
De overname van Polen in 1944
Aan de Holocaust ontsnapten alleen de Joodse intelligentie, Joodse rijken en de Joodse communisten. De Joodse communisten keerden in Polen terug in 1944 in de tanks van de Sovjet bolsjewieken. (1)
(…) “Maar hoewel ze [communisten] bleven overtuigen, en [de Polen] gouden bergen beloofden, lukte het hen [communisten] alleen het ergste soort te rekruteren: onwetenden, armoezaaiers, analfabeten; en de domme, de gevaarlijke“. (2)
De Poolse, Joodse en Sovjet bolsjewieken hebben de Poolse bevolking de “heerschappij van het gepeupel” *) d.m.v. terreur (NKWD, het rode leger) opgelegd. (3)
Volksdemocratie
De z.g.n. ‘volksdemocratie‘ in het naoorlogse Polen betekende in de praktijk dat posities in de politiek, regering, rechtbanken en het leger verkreeg men door middel van overerving, netwerken en onderlinge (partij)benoemingen.
Vanaf 1945 hebben de bolsjewieken de relaties met Joden in het buitenland overgenomen. (4) Van Stalin kregen ze de opdracht om Polen te breken.
Na de dood van Stalin in 1956 begon een strijd tussen twee groepen binnen de communistische partij, de z.g.n. “chamy” [= gepeupel] en “zydzi” [=joden]. Dit mondde uit in de uittocht van veel Joden uit Polen in 1968.
De Joodse communisten, die Polen in maart 1968 verlieten, hadden er geen belang bij om aan het Westen uit te leggen waarom ze het deden. Uit angst voor de verantwoordelijkheid voor de stalinistische misdaden, vertelden ze de wereld dat ze door de “Poolse antisemieten werden vervolgd“.
Polen, opgesloten achter het IJzerengordijn, hadden geen mogelijkheid op verdediging.
Kansen van Solidarnosc?
In de jaren 80-tig van de vorige eeuw lijkt het communistische block te wankelen, maar het is nooit gevallen.
Toen Regan Solidarność in 1981 wilde helpen (met enkele miljoenen dollars), had zich Mosad met het aanbod van bemiddeling aangemeld en direct de oude contacten uit de tijd van Berman aangehaald. (4)
“(…)[Jakub] Berman draagt veruit de grootste verantwoordelijkheid voor de bloedige terreur van het stalinistische tijdperk in Polen, waarop hij toezicht hield door “zijn” volk, in het veilige syndicaat van misdaden, stalinistische criminelen (…).” (…) Om de macht en controle over Polen onopgemerkt over te nemen, drong hij erop aan, hun namen in het Pools te veranderen en hun Joodse afkomst te verbergen.(…)” (5)
Het waren “sowietniki [Sovjets agenten], die zichzelf als Polen voordeden en een opdracht hadden om Polen in de gaten te houden” – zei prof. Wiesław Wysocki, hoofd van de afdeling Geschiedenis van de 19e en 20e eeuw aan de kardinaal Stefan Wyszyński University. “Elk departement in het land had een sowietnik. De belangrijkste documenten waren in het Russisch en niks zonder zijn toestemming mocht uitgegeven worden. Hij had totale controle.” (34)
Mosad gaf het geld aan een deel van de oppositie, die volgens de afspraken tussen Wojciech Jaruzelski en David Rockefeller op 25 september 1985 (6), de macht in Polen na 1989 zou overnemen.
“Jaruzelski en Kiszczak hebben de macht niet aan Solidarność, maar aan de Joden [red. IV: Bronislaw Geremek =Benjamin Lewertow; Adam Michnik = Adam Szechteren; Jacek Kuron = Icek Kordblum] gegeven” (…). “De kliek van Geremek heeft toen de ministerie van buitenlandse zaken overgenomen en tot nu toe bepaalt ze het beleid. Een voorbeeld is hier de huidige minister van buitenlandse zaken, Czaputowicz. ( …) Dezelfde mensen onderhandelen nu over de claimvan de Joodseorganisaties (…), aldus oud ambassadeur, Krzysztof Baliński. Op de vraag waarom het verkeerd is dat Joden de ministerie van buitenlandse zaken aansturen, antwoordt oud-ambassadeur, “deze mensen vertegenwoordigen de Loge van B’nai B’rith, (Loge Polin, de Orde van de Zonen van het Verbond) en deze behartigt geen Poolse belangen, maar de Joodse en Israëlische“. (4)
Vleierij van de huidige regering (PiS) in Polen?
“De huidige regering in Polen,PiS heeft tot nu toe niets gedaan om het monopolie van de Joodse minderheid in Polen in het internationale beleid van Polen te breken” (…), aldus oud ambassadeur. “Over de Pools-Joodse zaken praten nog steeds Joden met Joden (…) alsof er in een populatie van 40 miljoen geen één Pool te vinden zou zijn”. (4) De regering stuurt ook geen historici, ” (…) maar schuift Adam Michnik en Dawid Warszawski naar voren”. (4)
De uitspraken van president Duda over de Pools-Joodse relatie roepen serieuze vragen op. Hij praat over polin i.p.v. Polen. Onlangs heeft hij in een ontmoeting met de vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap in Polen gezegd, dat “(…) er geen Pool bestaat, die 100% kan zeggen dat hij niet eens één druppeltje Joods bloed in zijn bloed heeft.(…)” ( 7)
We weten inmiddels dat historisch gezien snijden deze uitspraken geen hout. De assimilatie van Joden in Europa de z.g.n. haskala begon in de tweede helft van de negentiende eeuw, en in Polen was het mislukt.
Alleen 15-20% van het totale 10% Joden in Polen assimileerde. Het is 1,5-2% van de totale Poolse bevolking! De rest bleef, zoals Joodse historicus, Majer Samuel Bałaban (hebr. מאיר בלבן) het verwoordde: “een compacte massa van orthodoxie“. (8)
Het is ook zorgelijk dat niemand binnen de regering verantwoordelijk lijkt te zijn voor wat er in de musea, polin en Auschwitz gebeurt.
Witold Pilecki, die vrijwillig naar Auschwitz ging om de informatie te verzamelen en een verzetsbeweging op te zetten. Bron: Fnac.be
Het museum polin verspreidt leugens over Polen. De families van de Poolse slachtoffers uit Auschwitz is verboden het terrein te betreden en de Poolse vlag mee te nemen. Dit geldt ook voor de familie van Witold Pilecki (9), de voor de wereld onbekende held van de WOII. Het blok 11 in Auschwitz, waar de Poolse gevangenen in de eerste twee jaar van de Tweede Wereldoorlog zaten, is sinds vorig jaar voor het publiek gesloten.
“De geverfde vogel” en het begin van de wereldwijde laster tegen Polen
Het boek “De geverfde vogel”, van Jerzy Kosiński baande weg naar de wereldwijde, anti-Poolse laster. (10) Norman Filkenstein noemt “De geverfde vogel” (…) “het eerste grote Holocaust-bedrog (…)”. (11)
Dankzij de Poolse schrijfster Joanna Siedlicka en de Amerikaanse journalist James Parc Sloan is “De geverfde vogel” ontmaskerd.
Het wordt niet meer als document, maar als voorbeeld van een literaire mystificatie en een beschrijving van de seksuele fobieën van de auteur gezien. (12)
Uit het onderzoek van Joanna Siedlicka leren we het ware verhaal, “van de familie Lewinkopf-Kosiński die de bezetting op het Poolse platteland overleefde, dankzij boeren, een priester en een lokale PPR-eenheid (…)”. Dat hier geen sprake is van een “periferie“, “(…) geen dwalende jongen, maar liefhebbende, rijke ouders. Geen hooligans, maar, hoewel eenvoudige maar wel fatsoenlijke mensen die zoveel mogelijk hielpen. Geen marteling, waarvan hij [Kosinski] een symbool werd, integendeel (…)”. (13)
Nu blijkt, dat “De geverfde vogel” werd verfilmd. Eind 2109 vond de première van de film plaats.
Wat wilde de Tsjechische filmmaker, Vaclav Marhoul hiermee bereiken, vraag ik me af. Wat voor zin heeft de verfilming van zo’n boek, als het geen poging is om de waarheid te vertellen, Kosiński’s absurditeit recht te zetten, en de dorpelingen in eer te herstellen?
“(…) Polen waren de enige natie in bezet Europa, die vanaf 15 oktober 1941, voor het verbergen van joden of het tonen van enige andere vorm van hulp, met hun eigen leven en dat van hun families betaalde. (…)” (14)
Vanaf de jaren 80-tig versterkt het aanval op Polen met elk 10 jaar
“In de jaren tachtig begonnen Joden van de Holocaust Industry hun eigen verhaal over de Holocaust te verspreiden, een verhaal dat geen bevestiging in de Joodse en Poolse bronnen heeft”, vertelt dr Ewa Kurek in het internet programma wRealu24. “Hun doel lijkt nu duidelijk. In de jaren tachtig begon het proces van het verplaatsen van de rol van Polen in de WOII van slachtoffer naar dader om materiële eisen te realiseren“. (15)
De Holocaust wordt geplaatst in de sfeer van taboe, politieke correctheid, zelfs verbod op welk onderzoek en kritiek dan ook.
“(…) [Elie] Wiesel zei steeds weer dat de Holocaust ‘het duister in voert’, ‘alle antwoorden ontkracht, ‘buiten, zo niet achter, de geschiedenis ligt, ‘inzicht en beschrijving in de weg staat’, ‘niet verklaard of gevisualiseerd kan worden, ‘nimmer begrepen of onderwezen [zal] worden, een ‘afbraak van de geschiedenis’ [betekent en] ‘we kunnen er niet eens over praten’ (…)”. (16)
Elie Wiesel. Bron: wikipedia
“(…) Vijandigheid tegen de katholieke kerk en vijandigheid tegen Polen (…) was een kenmerk van de activiteiten van Eli Wiesel” – schrijft Ireneusz Lisiak in zijn boek ‘De verkeerde voorstelling van de Holocaust’. “Hij sloeg er geen enkele gelegenheid over om modder naar Polen te gooien (…)”. (17) Elie Wiesel werd in Polen in 1991 bekend van zijn oorlog tegen de katholieke kruizen: “De aanwezigheid van katholieke kruisen in Birkenau, het heilige land voor de Joodse slachtoffers, is godslastering“, zei hij. (18)
” (…) Lang nadat Kosińskiontmaskerd was als een talentvol literair bedrieger, bleef Wiesel de loftrompetblazenover diens ‘wonderlijk werkstuk‘.” (19)
Israel Singer. Bron: alchetron.com
In 1996 zei Israel Singer, voorzitter van het Wereld Joods Congres, tijdens een bijeenkomst in Buenos Aires: “(…) het Poolse volk wordt geen erfgenaam van de Poolse joden. We zullen dit nooit toestaan (…). Als Polen niet aan de Joodse eisen voldoet, wordt het publiekelijk aangevallen en vernederd. “(20)
“In 1999 waarschuwde historicus Andrzej Nowak voor een “anti-Poolse alliantie” van de (…) Joodse, Duitse en Russische groepen. (…) We zien een duidelijke synchronisatie van Joodse en Duitse claims. Beide zijn gebaseerd op een veel voorkomende leugen die erop gericht is om Polen in de Tweede Wereldoorlog als beulen af te schilderen, in plaats van de feitelijke slachtoffers die we zijn geweest.” (21)
Jan T. Gross. Bron: wikipedia
foto: Ilona Versteeg
Het a-historische boek van Jan T. Gross “Buren” (“Neighbors”) uit 2001 zou het publieke opinie in de wereld definitief moeten overtuigen. “Jedwabne” was een greep die de weg naar de Wet S-447 moest vrijmaken.
Ik vergeet nooit mijn gevoel na het lezen van het artikel in het Historisch Nieuwsblad uit 2015, waarin Laura Starink op basis van het boek van Gross, niet alleen de bewoners van Jedwabne door de slijk haalde, maar ook de hele Poolse natie! Dit artikel was zeer kwalijk, bevooroordeeld, vol onwetendheid en manipulaties. Voor mij was het een WAKE-UP call.
“Tot 2000 liepen de Amerikaanse en Israëlische Joden niet te koop met hun plannen” – zegt dr Kurek – “toen leefde nog een generatie van Polen en Joden die men geen leugens kon verkopen, zoals Maurycy Horn [1], Jakub Goldberg [2], prof. Chone Schmeruk (Khone Shmeruk)” [3], die ze persoonlijk kende. “(…) Toen leefden er nog Jan Karski [4], Władysław Bartoszewski [5], Jerzy Jan Lerski [6]. (15)
In 2009 organiseerde de Europese Unie een bijeenkomst in Praag over de verloren Joodse eigendommen. De vertegenwoordigers van Joodse organisatie hebben toen van Polen geëist, dat het de eigendommen van de Holocaust slachtoffers, die geen erfgenamen hadden nagelaten, teruggeeft.
Wladyslaw Bartoszewski: “In Polen labelen we mensen niet op basis van hun ras of geloof” -Bron: sddefault
Prof. Władysław Bartoszewski, die Polen op deze conferentie vertegenwoordigde, zei tegen de krant “Rzeczpospolita”. “Ik antwoordde ze heel krachtig dat daar geen sprake van kan zijn. Volgens de Poolse wet wordt dergelijk eigendom overgedragen aan de Schatkist. Als we Joden anders zouden behandelen, zou dat een discriminatie zijn van andere burgers van de Republiek Polen. Degenen die in de Holocaust zijn vermoord waren voornamelijk Poolse burgers. Organisaties die vandaag geld eisen, bestonden niet eens tijdens de oorlog“. (22)
Voor 1967 ‘wilden de Amerikanen niet luisteren naar de Holocaust overlevenden‘
In het naoorlogse Amerika praatte niemand over de Joodse Holocaust. “De Amerikanen wilden naar de overlevenden niet luisteren“. (23) “(…) Het was gewoon een onverschilligheid“. (24) “De Amerikaanse Joodse elite was conform het Amerikaanse beleid. De Joodse elite vergat de Duitse misdaden omdat Duitsland een belangrijke bondgenoot van Amerika werd“, om dezelfde reden “zwegen ze toen de ‘nazi SS Amerika binnenkwamen“. (25) Ook “de mainstream Joodse organisaties bagatelliseerden de nazi holocaust in overeenstemming met het naoorlogse beleid van Amerika“. Ze hadden ‘twijfels over een joodse staat‘ (26) Zijn [Norman Filkenstein] ouders “als overlevenden van de getto en Auschwitz hebben in stilheid geleden“. “Tegen het eind van hun levens was ‘de Holocaust een publieke voorstelling‘”. (24) Tussen 1948 en 1967 ‘was Israël in feite onbelangrijk voor de Amerikaanse Joden.’.(…) (27) “alleen 1 op 20 Joden vond het belangrijk om Israël voor 1967 te bezoeken“. (…) Vooral de Amerikaanse Joodse intellectuelen waren onverschillig tegenover het lot van Israël. (…) Heel ironisch waren er alleen twee intellectuelen, die de banden met Israël voor 1967 aanhaalden: Hannah Arendt en Noam Chomsky“. (28) Na de machtsmanifestatie van Israël in de juni oorlog van 1967 ‘wordt Israël een strategisch middel in de Amerikaanse politiek‘. (…) De Joodse elite ontdekte gelijk Israël.” (29)
Poolse Joden hebben Israël opgebouwd
Het waren Poolse Joden die Israël opbouwden. “Tot het einde van de jaren negentig werd er nog steeds Pools gesproken, opschriften in bussen en op straat waren in het Pools“. (15)
Russen stromen Israël binnen begin jaren 90-tig
Begin jaren 90-tig keken Poolse Joden er van op toen ze zagen Joden naar Israël toestromen die niks met God en religie hadden. Volgens hen waren het eerder Russen die het voormalige Sovjet-Unie ontsnapten. (30)
Hoofdrabbijn, Isaak Josef Bron: The Times of Israël
Isaac Josef, Sefardische Jood zei publiekelijk op 7 januari jl. dat ‘honderden duizenden niet-Joden kwamen naar Israël op basis van de wet van terugkeer [red. IV: alia]. Velen van hen zijn communisten die vijandig staan tegenover religie, (…) vervolgens stemmen ze op de partijen die tegen de ultraorthodoxe Joden en religie zijn”(…). ‘De immigratie uit de landen van het voormalige Sovjet-Unie is de afgelopen jaren toegenomen“.
“Premier Benjamin Netanyahu noemde de opmerkingen van rabbijn ‘schandalig en ongepast‘. Avigdor Liberman, partijleider Jisrae’el Beten noemde ze antisemitisch en riep Isaac Josef op tot aftreden”. (31)
Er is een Russisch gezegde ‘geld spreekt‘, zegt dr Kurek. Voor $300 kon je in de jaren 90 in de Sovjet-Unie een verklaring ‘van het Joods zijn’ kopen.
Volgens dr Kurek kwamen de ‘Russische joden’ naar Israël om er zaken te doen. Als voorbeeld noemt ze multimiljonair en oligarch Moshe Kantor, ‘vriend van Poetin’, zoals ze het zegt. Samen hebben ze in januari jl. in Jeruzalem/Yad Vashem een conferentie ’75 jaar van bevrijding Birkenau’ georganiseerd.
Vertegenwoordigers van de genodigde landen, VS, Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland en Rusland, mochten hun toespraken houden. Poolse president was uitgenodigd, maar mocht niks zeggen. (32)
Deze situatie zal problemen opleveren, zegt dr Kurek, omdat Russische “joden” al 30 jaar alle posities in de staat Israël overnemen. (30)
De woorden van Witold Gadowski, Poolse onderzoeksjournalist zouden de situatie in Israël kunnen bevestigen: ‘er is geen één Israël. Aan de ene kant heb je orthodoxe Joden, daar heb ik de beste ervaringen mee, ze zijn serieus, ze hebben hun geloof. Aan de andere kantbestaat een wereldlijk Israël, met drag-queens, bordelen en de Russische maffia‘. (33)
[1] Maurycy Horn, historicus en directeur van het Joods Historisch Instituut in Warschau (Żydowski Instytut Historyczny or ŻIH; Yiddish: ייִדישער היסטאָרישער אינסטיטוט(ZYH))
[2] Jakub Goldberg, historicus, emeritus hoogleraar aan de Hebrew University in Jeruzalem
[3] historicus van Jiddische literatuur en Asjkenazisch Jodendom, o.a.: hoofd van de afdeling Jiddisch aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem; initieerde en oprichtte het Centrum voor Onderzoek en Documentatie van Oost-Europese Joden (1956) en het Centrum voor Onderzoek naar de Geschiedenis en Cultuur van Poolse Joden aan de Hebreeuwse Universiteit (1983). Bron: https://www.zvab.com/PIRSUMIM-YEHUDIYIM-BI-VERIT-HA-MO%C2%92ATSOT-1917-1960-RESHIMOT/12447851841/bd
[4] Jan Karski was een Poolse verzetsstrijder en later professor aan de Georgetown University. In 1940-1943 rapporteerde Karski aan de Poolse regering in ballingschap en aan de Poolse westerse bondgenoten over de situatie in het door Duitsland bezette Polen. Bron: Wikipedia
[5] Władysław Bartoszewski was een Poolse politicus, sociaal activist, journalist, schrijver en historicus. Als voormalig gevangene in het concentratiekamp Auschwitz was hij een verzetsstrijder uit de Tweede Wereldoorlog als onderdeel van de Poolse ondergrondse en nam deel aan de Opstand van Warschau. Bron: Wikipedia; “(…) hij heeft het verleden nooit vervalst, hij herinnerde zich altijd het concentratiekamp Gusen-Mauthausen, hij herinnerde zich Poolse veteranen, hij herinnerde zich de slachtoffers van het kamp en in zijn toespraken voor het Oostenrijkse parlement getuigde hij van de waarheid en was hij trouw aan degenen die stierven. (…)”. Bron: https://www.rpo.gov.pl/sites/default/files/Przemowienie_RPO_0.pdf
[6] Jerzy Jan Lerski nom de guerre: Jur; ook wel bekend als George Jan Lerski; was een Poolse advocaat, soldaat, historicus, politicoloog en politicus. Na de Tweede Wereldoorlog emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij hoogleraar werd aan de Universiteit van San Francisco. Bron: Wikipedia
(1) Katarzyna Treter-Sierpinska: “Zydzi, gender, multikulti, czyli oszustwo i szajba”/interview met Ewa Kurek, pag. 252
(2) Joanne Siedlecka “Czarny Ptasior“, hoofdstuk “Komunisciny” – het onderzoek, waarin de schrijfster het ware levensverhaal van Jerzy Kosinski omschrijft.
(4) Media Narodowe, rozmowa z ambasadorem Krzysztofem Balińskim o dialogu Żydów z Żydami, Mosadzie i loży B’nai B”rith; ksiazka: “Ministerstwo Spraw Obcych”: https://youtu.be/xVYcAWkmkFM
[o jaczejka etniczna: artykul https://www.przewodnik-katolicki.pl/Archiwum/2005/Przewodnik-Katolicki-1-2005/Historia/Sowiecka-V-Kolumna
jaczejka daw. «podstawowa komórka partii komunistycznej w ZSRR» https://sjp.pwn.pl/sjp/jaczejka;2562178.html
= de basiscel van de communistische partij in de USSR
(8) Ewa Kurek “Poza granica solidarnosci. Stosunki polsko-zydowskie 1939-45” str. 46-47 / na: Alexader Hertz, Zydzi w kulturze polskiej, Warszawa, s. 83-87 [E. Kurek: Voorbij de grens van solidariteit. Pools-Joodse relatie 1939-45/Alexander Hertz: Joden in de Poolse cultuur] , pag. 35
(9) wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde?https://youtu.be/waXx3UbtEF8”
(10) Ireneusz T. Lisiak, Zaklamany Holokaust (“De verkeerde voorstelling van de Holocaust”), pag. 106
(11) N. Filkenstein, “The Holocaust Industry”, pag. 25
(12) Ireneusz T. Lisiak, Zaklamany Holokaust (“De verkeerde voorstelling van de Holocaust”), pag. 106-107
(14) dr Ewa Kurek: “Polacy i Zydzi: problemy z historia”, pag. 180
(15) wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde?https://youtu.be/waXx3UbtEF8
(16) Norman Filkenstein “De Holocaust Industrie”, pag. 21-22
(17) Ireneusz T. Lisiak: “Zaklamany Holokaust”, pag. 134
(…) Wee degenen die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die de onderdrukking wettelijk bekrachtigen. Zij verdraaien het recht van de zwakken (…)” – Jesaja 10:1-2
De onderwerpen die in de blogs 51 t/m 58 aan bod komen:
Mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de Tweede Wereldoorlog – wie is wie iets schuldig? Deel 1, Deel 2
“S-447 JUST” – een uitkomst van een goed georganiseerd en vooruitgedacht plan van de Joodse organisaties – Deel 1: onbegrijpelijke herwaardering, laster en censuur, Deel 2: opmerkelijke stappen, naoorlogse ontwikkelingen in Polen, Amerika, en Israël
“Holocaust restitutie – “Dubieuze en frauduleuze onderneming van de Joodse organisaties” – helaas is dit artikel van fenixx.org van internet verdwenen.
Herwaardering in de geschiedschrijving
In het communistische Polen hadden Polen en Joden niet alleen geen vrijheid om een wetenschappelijk onderzoek naar het verleden te doen, maar ook geen mogelijkheid van onderling contact’, schrijft historica dr Ewa Kurek.
Tegelijkertijd vond in de wereld een ‘onbegrijpelijke herwaardering in de geschiedschrijvingplaats’, zegt ze. ‘De voor de hand liggende waarheid dat het geen Polen maar de Duitsers waren die de WOII begonnen en miljoenen Joden vermoord hebben, begon te vervagen‘.
De door de Duitsers op het Pools grondgebied gebouwde concentratiekampen begon men ‘Poolse kampen‘ te noemen. Er ontstond een overvloed aan publicaties over het vermeend Pools antisemitisme en de Poolse schuld tegenover de tragedie van de vermoorde Joden.
‘Deze herwaardering is des te meer onbegrijpelijk,’ zegt Ewa Kurek, dat ‘de mythen, verdraaiingen en manipulaties van de waarheid‘ die tot doel hebben Polen met de uitroeiing van de Europese Joden te belasten ‘niet zo zeer van de Duitse als van de Joodse kant kwamen‘. (1)
En als Polen zich daartegen wil beschermen d.m.v. een wet, is het juist Israël, die Polen van het ‘ontkennen van de Holocaust‘ beschuldigt. *)
Geld, indoctrinatie, manipulatie?
Onder de Joden in Israël en de Diaspora zegt men steeds vaker, dat geldkwestie een mogelijke drijfveer van deze ontwikkelingen is, schrijft historica Ewa Kurek.
Dr Kurek haalt de woorden van de Amerikaanse rabbijn, Arnold Jacob Wolf aan: “ik krijg de indruk dat in plaats van over de Holocaust te onderwijzen wordt er ruilhandel mee gedreven“.
Norman Filkenstein koos deze uitspraak als een leidende gedachte voor zijn boek “The Holocaust Industry”, waarin hij de werkingsmechanismen die deze ontwikkelingen dienen, uiteen zet. (1)
Zijn boek krijgt steun van bepaalde Joodse kringen. De term “Holocust-Industrie” is inmiddels een gangbare term in de politicologie. (2)
Onmisbare hulp van wijze en eerlijke mensen
Dr Ewa Kurek, historica en wetenschapper, prijst zich gelukkig dat ze nog met de generatie van Joodse historici zowel in Polen, New York als in Israël mocht werken.
Ze noemt, o.a. prof. Chone Schmeruk, prof. Jakub Goldberg, prof. Lucjana Dobroszycka, prof. Judyta Kestenberg.
“Hun hulp was onmisbaar bij het weergeven van de Pools-Joodse geschiedenis. Het waren wijze en eerlijke mensen, voor wie de historische waarheid de hoogste waarde had“, zegt ze.
Na hun overlijden hebben de Poolse en Joodse historici van de communistische opvoeding, de studies over de gezamenlijke geschiedenis van Polen en Joden overheerst (3)
Tussen de WAARHEID en de post-waarheid
“Wat we in de Poolse-Joodse relatie moeten begrijpen”, zegt dr Ewa Kurek, “dat (…) er in Polen, Joden en Polen zijn, die voor de waarheid vechten en Polen en Joden die geen waarheid willen”. (4)
“Sinds 1989 wordt de Pools-Joodse relatie zeker vals voorgesteld“, zegt Marian Miszalski. “We hebben te maken met de vijandigheid van Israël en de Amerikaanse Joden tegenover Polen. “Ze hebben er belang bij” – zegt Miszalski. “(…) Joden die in 1968 uit Polen zijn geëmigreerd, weigeren toe te geven waarom ze Polen hebben verlaten. Uit angst voor de verantwoordelijkheid voor het stalinisme, zeggen ze in het Westen dat ze door ‘Poolse antisemieten’ worden vervolgd“. (5)
prof. Paweł Śpiewak, bron: dorzeczy.pl
De regeringsleiders in Polen houden nog steeds mensen in dienst en/of zulke mensen betalen, die het land en de Polen belasteren.
Een voorbeeld is hier prof. Paweł Śpiewak, die aan de Tsjechische krant ‘Tydenik Echo’ vertelde dat Polen tijdens de WOII ‘meer Joden dan Duitsers hebben gedood‘. We hebben hier over een geleerde, de voormalige directeur van het Historisch Joods Instituut in Polen. (6)
Regelmatig komen er berichten naar boven dat de huidige regering PiS en president Andrzej Duda achter de rug van de bevolking afspraken met de Joodse organisaties maken.
Het is bizar dat de Poolse regering zijn vergaderingen in Israël houdt en het Israëlische parlement zijn zittingen in Polen heeft. (5)
Vorig jaar organiseerde het Pools Wetenschappelijk Instituut (PAN) een conferentie in Parijs “over de nieuwe Poolse school voor Holocaust-onderzoek”, volledig uit het Pools belastinggeld bekostigd.
“Een festival van anti-Poolse leugens”. Bron: facebook.com
De uitgenodigde sprekers, als Polen voorgesteld, waren o.a. professoren: Barbara Engelking, Jan Gross en Jan Grabowski.
Het zijn echter geen Polen. Deze conferentie was één en al een grove belediging van de Polen.
De Poolse gemeenschap in Frankrijk protesteerde tegen deze conferentie, en schreef aan de organisatoren “(…) dat de sprekers die in Parijs zijn uitgenodigd onbetrouwbare en anti-Poolse populairewetenschappelijke activiteiten verrichten, en [dat] uitstekende experts die verschillende onderzoeks- en evaluatieresultaten presenteren, zijn van de discussie uitgesloten“(…). (7)
Laster tegen Polen – niks nieuws
Dit is niet de eerste keer dat de vijanden van ons land een bedrieglijke propaganda gebruiken om Polen te belasteren.
Het doel is altijd hetzelfde geweest, zodat niemand met ons wilde sympathiseren wanneer dezelfde vijanden ons land innamen en ons tot slaaf maakten.
Dit gebeurde al in 1414, kort na de Slag bij Grunwald, waar Poolse koning Jagiello de Duitse kruisridders versloeg, en de 200 jaar durende terreur en dreiging beëindigde.
Jan Falkenberg, in dienst van de Duitsers, noemde Polen “walgelijke ketters en schaamteloze honden (…), die men volledig moest uitroeien en aan de galg ophangen” (…) . Uiteindelijk verloor Jan Falkenberg deze strijd en de Europese landen verwierpen zijn woorden. (8)
In de achttiende eeuw deden het de Franse ‘filosofen’ in opdracht van de Russische tsarina en de Pruisische koning.
In 1919 tijdens het Versailles verdraag waren het de complotten van de zionistische organisaties.
Het Ribbentropp-Molotov pakt voorzag hetzelfde soort propaganda tegen Polen. Zelfs de aanhangers van het pakt in Hollywood voerden oorlog tegen Polen tussen 1939-45.
In 1980 kregen de ware leiders van Solidarność een naam ‘extremist’, zodat niemand met ze wilde onderhandelen.
Tot de dag van vandaag lijkt de vloed van leugens en manipulaties niet te stoppen.
Historici in Polen mogen nog steeds geen onderzoek naar de Pools-Joodse relatie doen
Terwijl dit gebeurt, krijgen historici in Polen nog steeds geen toegang tot historisch, wetenschappelijk onderzoek naar de Pools-Joodse relatie. Daar rust censuur op. (9)
Jan T. Gross “The Neighbours”. Bron: goodreads
Ewa Kurek “Jedwabne An Anatomy of Lies”. Bron: jews&poles
De wereld heeft het a-historisch en a-wetenschappelijk boek van Jan Tomasz Gross ‘The Neighbours‘ als waarheid aangenomen, en wij, Polen wachten nog steeds op een strafrechtelijk, en wetenschappelijk onderzoek naar de moorden in Jedwabne.
Prof. M. Chodakiewicz heeft het historisch context onderzocht en in het boek “Masacre in Jedwabne” beschreven, ‘nu rest nog een onderzoek onder de grond‘, aldus de wetenschapper. **)
“(…) Alleen historisch, wetenschappelijk onderzoek kan de waarheid naar boven halen, en de Pools-Joodse relatie vrij van mythen, vooroordelen en beschuldigingen maken. Alleen de waarheid kan de beide kanten de geschiedenis helpen accepteren zoals het is“. (9)
“Maar voor een echt historisch werk is er geen geld“, vertelt dr Ewa Kurek in een internetprogramma, wRealu24.
Haar gesprek met de Joodse journalist en historicus, U. Hupert in een radioprogramma mag niet uitgezonden worden. Haar film “Whoever saves one life“, over de Joodse kinderen door de nonnen in de Tweede Wereldoorlog gered en over de waarheid van getto’s is verboden.
Ook het boek van de Joodse onderzoekster, Anna Ciałowicz, over de Holocaust van Zamojszczyzna krijgt geen aandacht en geld. (10)
Een jonge Joodse vrouw, Judyta Lewinowska ervoer, hoe gevaarlijk kan zijn het zoeken naar de waarheid.
Voor haar proefschrift “Theologische, filosofische, historische betekenis van de Holocaust in het hedendaagse Joodse denken vanuit het perspectief van Kiddush HaSzem en Kiddush HaChaim” heeft ze de hele beschikbare literatuur in het Pools, Joods en Amerikaans doorzocht, de vragen gesteld, de bronnen diep onderzocht en de conclusies getrokken.
Alles ging goed, de promotors waren enthousiast. Plotseling bleek dat haar werk antisemitisch karakter had. In gevolg daarvan kon ze geen uitgever van haar werk vinden. “Ik had niet verwacht, dat het schijnbaar neutrale verhaal potentieel zo gevaarlijk zou zijn”, zei ze. (11)
“De stem van de vermoorde Poolse Joden“
Ewa Kurek laat “de stem van de vermoorde Poolse Joden” horen. (12) We hebben in Warschau een Joods museum van de Poolse Joden, Polin, “maar zonder Poolse Joden“, zegt ze (13)
“Poolse verlichte joden en wereldjoden schaamden zich altijd voor onze Poolse joden“. (14)
Poolse Joden. Foto: fot. jewishinstitute.org.pl
“De Joodse elite noemde de orthodoxe Joden, de chassieden, een “sociaal uitschot, die moet sterven“. De chassieden zijn de eersten, zegt dr Ewa Kurek, die “de Judenratten en de Joodse politie op bevel van de Duitsers naar de gaskamers stuurden. De chassieden waren het meest kwetsbaar“. (15)
“Ze hadden geen kans om gered te worden, ze kenden de Poolse taal niet om hulp te kunnen vragen, en hun verlichte leiders minachtten ze”. (16) “Als een Poolse Jood zijn eigen leven wilde redden, moest hij eerst in opstand komen tegen de Duitsers en de Joodse autoriteiten en de stereotypen over Polen afwijzen. (…)” Zoals dr Kurek het verwoordt, “een opstand lag buiten hun grenzen”. (18)
Lange traditie van vrijheid en tolerantie in Polen en het ontstaan van anti-Poolse propaganda: blog#33 en blog#34
Bronnen:
*) het blijkt dat Polen deze wet twee jaar lang met Israël heeft geconsulteerd. Alles was in orde en dan plotseling deze beschuldigingen tijdens de vering in Auschwitz. Tegelijk met de wet S-447 en de claims tegen Polen vonden nog twee andere vreemde gebeurtenissen plaats, die gepaard gaan met dezelfde beschuldiging: er was in New Jersey in Amerika een poging om Het Katyń Massacre Memorial in Jersey City te verwijderen, een TVN-zender in Silezië vertoont een programma waarin ‘Polen’ de verjaardag van Hitler zouden hebben gevierd.
(1) Ewa Kurak: “Poza granica solidarnosci”/wstep, str. 9-11
(2) wRealu24, d.d. 20-1-2017: zydowska loza B’nai B’rith; Marian Miszalski, en dr Jan Przybyl
(3) Katarzyna Treter-Sierpinska: “Zydzi, gender, multikulti, czyli oszustwo i szajba”/interview met Ewa Kurek, pag. 253
(4 ) wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde?https://youtu.be/waXx3UbtEF8
(5) Na Argumenty, 13-11-2018 Roszczenia lobby żydowskiego mają podstawy rasistowskie (Marian Miszalski): https://youtu.be/mbzLmN2EH8g
(9) W. Sumlinski, E. Kurek, T. Budzynski: “Powrot do Jedwabnego”, 2019, pag. 7
(10) wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde?https://youtu.be/waXx3UbtEF8
(11) W. Sumlinski, E. Kurek, T. Budzynski, “Powrot do Jedwabnego”, 2019, pag. 77
(13) Internetmedia, wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde? https://youtu.be/waXx3UbtEF8
(14) Katarzyna Treter-Sierpinska: “Zydzi, gender, multikulti, czyli oszustwo i szajba”, intereview met dr Ewa Kurek, pag. 251
(15) Radio WNET.FM, d.d. 19-2-2018, uit de dagboeken van Emanuel Ringelblum, Joodse schrijven van een dagboek in de getto van Warschau, https://youtu.be/iyYraGDHGtc
(16) Katarzyna Treter-Sierpinska: “Zydzi, gender, multikulti, czyli oszustwo i szajba”, interview met dr Ewa Kurek, pag. 251
(17) Internetprogramma, wRealu24, d.d. 15-4-2019; dr E. Kurek i Wojciech Sumlinski o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem. Polacy zasluguja na prawde? https://youtu.be/waXx3UbtEF8
(18) Ewa Kurek: “Polacy i zydzi: problemy z historia”, pag. 159
(…) Wee degenen die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die de onderdrukking wettelijk bekrachtigen. Zij verdraaien het recht van de zwakken (…)” – Jesaja 10:1-2
De onderwerpen die in de blogs 51 t/m 58 aan bod komen:
Mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de Tweede Wereldoorlog – wie is wie iets schuldig? Deel (1), Deel (2)
“S-447 JUST” – een uitkomst van een goed georganiseerd en vooruitgedacht plan van de Joodse organisaties
“Holocaust restitutie – “Dubieuze en frauduleuze onderneming van de Joodse organisaties” – helaas is dit artikel van fenixx.org van internet verwijderd.
Bron: itzaakkatzenelson
I am the one who saw it, who watched it at close range,
As children, wives and husbands, and my grey-headed old men. Were tossed like stones and wood onto wagons by butchers. Who beat them mercilessly and abused them with inhuman words.
I was looking at it through the window; I saw gangs of murderers – O God, I saw the beating and the beaten on their way to death;
I wrung my hands in shame – shame and disgrace – Jewish hands were inflicting death on Jews – defenseless Jews!
Shiny-booted traitors running furiously in the empty street. With a swastika on their caps – and the shield of David,
With their piercing foreign words, proud and savage ones
Who threw us downstairs and dragged us out of our homes,
Who tore doors out of their frames and forced their way inside,
With clubs raised to deal a blow in our homes full of fear;
They bet us, they drove the old ones, rushed our youngest
Somewhere to the terrified streets. And they spat straight in God’s face.
They found us in wardrobes and dragged us from under beds,
And cursed: ‘Damn you, get to the umschlag where your place is!’
They dragged us from our apartments and went through them for a while, to take the last clothes, a piece of bread and some groats. And in the street – madness! Look and be shocked,
Here’s a dead street, with one cry it’s become a nightmare; Empty from end to end, but full as never before – Wagons! Wagons heavy with despair and screams …
There are Jews in them! Tearing their hair, wringing their hands. Some are silent, and their silence is an even louder scream.
They look …They see – can it be? Or is it a bad dream and nothing more?
Beside them are Jewish police – cruel and savage cut-throats! (1)
And on the side – the German with a slight smile glances at them.
The German stopped at a distance and watches – he doesn’t interfere.
He is killing my Jews with Jewish hands. (1a)
Bron: Ewa Kurek, “Whoever Saves One Life”, Engelse ondertitelingen (2)
Bron: BNB, Engels gesproken (3)
Ongegronde claims van de Joodse organisaties – Amerikaanse historicus over de Act S.447, Engels gesproken (4)
(1) Ewa Kurek, “Your Life is Worth Mine/How Polish Nuns Saved Hundreds of Jewish Children in German-Occupied Poland, 1939-1945”, Hippocrene Books Inc. New York, 1997; pag. 84: Itzhak Katzenelson: ’the Song of the Murdered Jewish Nation’, gedicht uit 1943
(1a) Itzhak Katzenelson: “The Song of the Murdered Jewish People, Song 3 “Oh Pain of Mine”, 1943 – https://images.app.goo.gl/TeUsQctdC9vxX7ZPA
(2) Ewa Kurek, “Whoever Saves One Life”, een documentaire van historicus, Ewa Kurek over de ervaringen van de Joodse kinderen, gered door de Poolse nonnen in de Tweede Wereldoorlog.
(3) Een BNB compilatie over de Joodse ongegronde claims tegen Polen, S-447, wat de wereld niet mag horen.
(4) Amerikaanse historicus Edward Reid vertelt over de Pools-Joodse geschiedenis, die de meeste mensen in het Westen onbekend is. Sinds 1944 hadden Polen geen kans om over de WOII te vertellen. Ondertussen vond in het Westen een totale herschrijving van de waarheid plaats. Ook na de z.g.n. ‘val van het communisme’ bleef de macht in de handen van de communisten. Zij hebben er veel belang bij dat de waarheid verborgen blijft. Tot de dag van vandaag passen ze toe een soort ‘schaamte campagne’ tegen de Polen. Het is de hoogste tijd om dit te stoppen en de waarheid naar boven te halen. Edward Reid doet het op een meesterlijke wijze. Lof en dank aan hem.
(…) Wee degenen die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die de onderdrukking wettelijk bekrachtigen. Zij verdraaien het recht van de zwakken (…)” – Jesaja 10:1-2
De onderwerpen die in de blogs 51 t/m 58 aan bod komen:
Mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de Tweede Wereldoorlog – wie is wie iets schuldig?Deel 1, Deel 2
“S-447 JUST” – een uitkomst van een goed georganiseerd en vooruitgedacht plan van de Joodse organisaties. Deel 1,Deel 2
“Holocaust restitutie – “Dubieuze en frauduleuze onderneming van de Joodse organisaties” – helaas is dit artikel, door fenixx.org, van internet verdwenen.
Welke groep van Poolse Joden heeft de Holocaust overleefd?
Volgens historica Ewa Kuren waren de Poolse Joden in Polen tussen 1918-1939 zowel een nationale minderheid, de grootste Joodse diaspora, maar vooral een etnische groep.
Tijdens hun verblijf in Polen tot aan de Holocaust leefden Poolse Joden binnen de lokale getto’s en zoals de Joodse historicus, Alexander Hertz hen beschreef, vormden ze als geheel een kaste. Ze hadden eigen religie, taal, bepaalde lange tradities. Ze maakten eigen literatuur, filosofie en kunst. Ze hadden eigen rechtssysteem en wettelijk-moreel systeem, die de wijze waarop ze leefden en hun deelname aan de kaste bepaalden. (1)
Aan het begin van de twintigste kon men Poolse Joden in ten minste drie groepen verdelen: gepoloniseerde, geëmancipeerde en degenen die Joodse historicus, Majer Balaban omschreef als ‘een grote, compacte massa orthodoxie‘.
Volgens Majer Balaban was deze verdeling ook niet strikt. In elk Joods gezin in Polen in de jaren 1918-39 trof men zowel de gepoloniseerde, geëmancipeerde Joden als Joden die trouw aan de “dichte massa van orthodoxie” waren gebleven.
Toen na 123 jaar Polen als staat opnieuw ontstond, “waren de gepoloniseerde Joden Pools. De geëmancipeerde Joden streefden binnen de democratische regels naar eigen autonomie, en toen het niet lukte, naar het behoud van eigen cultuur en taal, of kozen ze voor de communistische beweging” (2)
“De geassimileerde Joden zijn vooral degenen die de Holocaust hebben overleeft. Op basis van hun relaties ontstond de voorstelling van de genocide op de Poolse Joden. De doden hebben geen stem“, schrijft historica Ewa Kurek. “Over het bestaan van de Poolse chassieden willen vooral de Joden zelf niet weten. In de joodse herinneringen verdween het vooroorlogse beeld van de getto’s, armoe, onwetendheid en verwaarlozing. Iedereen, die het aan het daglicht probeert te brengen, komt de aanvallen tegen. Volgens diegenen die de geschiedenis aan het herschrijven zijn, zou de waarheid over de arme Poolse Joden samen met hen moeten sterven“. (3)
Joodse memoires?
Dr Samuel Gringauz, Joodse historicus en overlevende van de Holocaust merkte al in de jaren 50-tig van de vorige eeuw dat alle Joodse memoires en getuigenissen uit de oorlogstijd aan een grondig historisch onderzoek toe waren. Toen wees hij erop dat de getuigenissen mogelijkerwijze uit persoonlijke wraak werden afgelegd.
Hij beschreef ze als “(…) Judeo-centrisch, logo-centrisch en egocentrisch. (…) Dit is waarom de meeste [red. Joodse} memoires en verslagen vol zitten met: absurde praatjes, overdreven zelfpromotie, onbekwaam denken, bevlogen ambities, onbewezen zaken, vooroordelen, voor een deel aanvallen en excuses”. (4)
Toen de Sovjet communisten Polen na 1944 binnen kwamen, gebruikten ze deze memoires en getuigenissen om met de Poolse ondergrondse af te rekenen.
De communisten waren gekant tegen elke vorm van Pools verzet, die de Polen hun onafhankelijkheid terug zou kunnen brengen. Dus in de eerste linie van aanval waren diegenen, die tijdens de oorlog in de Nationale Strijdkrachten, de Boerenbataljons of de Home Army waren. Maar ook diegenen die de strijd tegen Hitler in het Westen, samen met de geallieerden voerden.
Ook in de z.g.n. Yizkor bukh, een verzameling van verschillende memoires uit een bepaald gebied, vinden we, schrijft Ireneusz Lisiak, “de beschrijvingen van echte gebeurtenissen, maar ook verhalen van het horen zeggen, verrijkt met de typische voor de Joden onvriendelijke houding tegenover de Polen, de katholieke kerk, priesters en de katholieken (…)“. (5)
De Joodse wetenschapper, dr Icchak (Henryk) Rubin zei rechtuit, dat “de mens echter instinctief de schuldigen van zijn tegenslagen zoekt en heeft daarin de neiging om te generaliseren en details uit zijn eigen ervaringen met de fantasieën aan te vullen“.
In zijn bewerking over de getto van Lodz uit 1988 schrijft dr Icchak (Henryk) Rubin dat het de “(…) officieren van het Joodse Comité waren, die door de communistische partij waren benoemd en de getuigenissen verzamelden. Zij wezen diegenen die de getuigenissen hadden opgeschreven aan, wie ze als schuldige moesten aanwijzen en welke straf ze verdienden“. (5)
Zo te zien, was de kennis op deze wijze verkregen gecontroleerd, ideologisch en cultureel beïnvloed.
Tot de dag van vandaag zijn de memoires, getuigenissen nooit geverifieerd.
Volgens de “nieuwe geschiedschrijving“, door J. T. Gross vertegenwoordigd, is “de twijfel tegenover niet-Joden verplicht. Terwijl een historicus moet een positieve houding tegenover de Joodse relaties aannemen en de waarheid daarvan op geen wijze in twijfel trekken“. (13)
Dit maakt het onmogelijk om de waarheid goed te dienen.
Rol van de Amerikaanse en West-Europese historici
“Voor de Amerikaanse en West-Europese historici was de oorlog van 1939-1945 op het Poolse grondgebied alleen een achtergrond voor de Holocaust. Buiten de Holocaust bestond toen niets meer wat van belang was. En als je de zaken zo stelt, was de Tweede Wereldoorlog voor de Polen een, niets hun rust verstorende, episode. De wereld is gaan geloven dat het alleen Joden waren, die in de Tweede Wereldoorlog hebben geleden“. (6)
Daar zijn er Twee redenen voor, schrijft historicus Ireneusz T. Lisiak.
Ten eerste zijn momenteel maar weinig onderzoekers in het Westen, die trouw zijn aan een wetenschappelijke benadering van het onderzoek.
Dit is een gevolg van de politieke correctheid die geen kritiek op de officieel aangenomen en opgelegde interpretatie van de Holocaust toestaat.
Ten tweede wordt er geen rekening gehouden met de Poolse bronnen. De westerse onderzoekers steunen op secundaire bronnen, monografieën en studies in het Engels.
Misschien daarom, schrijft Ireneusz Lisiak, krijgen we een overvloed aan studies en films, zoals “Defiance” of “Inglourious Basterds“, die de Joodse partizanen afbeelden als een belangrijke en compromisloze kracht in de strijd tegen de Duitsers.
Dat vertellen ook boeken over de gebroeders Bielski.
In werkelijkheid waren de gebroeders Bielski, als veel Joodse groepen in die tijd criminelen, die op de Poolse boeren gewapende overvallen pleegden en vrouwen verkrachtten.
Daarbij noemden ze de Poolse boeren ‘fascisten’.
En dit soort memoires zonder verificaties nemen de Amerikaanse onderzoekers klakkeloos over.
De discussie van tegenwoordig lijkt niet over de historische waarheid in de Joods-Poolse relatie te gaan. Het zoeken van waarheid is uit de mode en alles is aan interpretaties en politieke stroming onderhevig.
De bezetters van Polen
Sinds ik met het schrijven van mijn blog bezig ben, gaan mijn ogen in veel zaken open.
Opvallend is een patroon in het gedrag van de bezetters van Polen, uit het verleden of diegenen die nu deze ‘ambitie’ hebben.
De bezetters van Polen hebben altijd één prioriteit gehad. Eerst de opinie van Polen in het Westen, in de wereld te bederven zodat niemand met ons medelijden zou hebben als ze ons overvallen en onderling verdelen.
Dit gebeurde in de achttiende eeuw, vlak voor de eerste deling van Polen. Dit gebeurde voor en tijdens het verdrag van Verseilles in 1919 en vlak voor de Tweede Wereldoorlog.
Dit gebeurde voor 1989 zodat de communisten hun greep op Polen konden houden. Nu anno 2019 wordt hetzelfde patroon gevolgd.
Gevaarlijke mythen
Zeer gevaarlijk zijn de mythen over de Joodse rijkdommen.
Tientallen jaren na de oorlog, de vernietiging van de documenten en bewijzen van eigendom, het overlijden van eigenaren.
Sinds tientallen jaren probeert men een legende van ongekende rijkdommen van de Poolse Joden te creëren en hiermee reële grond voor de financiële claims.
De wereld liet zich “effectief overtuigen van de overal aanwezige rijkdom van alle Joden“, schrijft Ireneusz Lisiak in zijn boek.
Emanuel Ringelbloem, Poolse Jood, historicus en politicus zei voor de WOII: “de meeste Poolse Joden waren straat arm en volledig door de Joodse elite vergeten“. (7)
Dit bevestigen ook de beschrijving van de Poolse, middeleeuwse voorstellingen rond de Kerst. “In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht over het (…) stereotype van de Joodse rijkdom, komt een wijdverbreide Joodse armoede voort uit het Kerst-beeld van een Jood“. (8)
Men moet weten
“Men moet weten, zegt historicus Ewa Kurek, dat onder Poolse Joden slechts een paar procent extreem rijke Joden waren.
De meesten van hen zijn zo rijk geworden, omdat ze vierhonderd jaar lang tot 1764 de joodse gemeenschappen extreem hoge belastingen oplegden. De joodse bevolking bestond uit de eenvoudige Joodse chassieden, dramatisch armen.
De Judenratten en de Joodse politieagenten [red. policja żydowska, Jüdischer Ordnungsdienst] hebben deze Joodse chassieden op bevel van de Duitsers als eersten in de wagons geladen en naar Chełmno, Treblinka, Bełżec en andere vernietigingskampen gestuurd.
Emanuel Ringelblum, de Joodse schrijver van een dagboek, vermoord door de Duitsers, schreef dat onder de geassimileerde rijke Joden in het getto van Warschau een uitdrukking had postgevat: ‘de menigte moet sterven‘.
Daarom, zegt Ewa Kuren, hadden onze Poolse Joodse chassieden geen kans om gered te worden. Ze kenden geen Pools. Ze werden veracht door hun eigen verlichte Joden.” (14)
Ultimatum tot terugbetalingen?
Steeds vaker horen we over ‘een ultimatum tot terugbetaling, schadeloosstelling of compensatie voor het Joods onroerend goed dat nog in Polen is achtergebleven‘.
De Curzon linie. Bron: wikipedia.org
Het is merkwaardig dat deze eisen de eigendommen betreffen die zijn achtergelaten in het vooroorlogse IIRP.
‘Voor de Joodse kringen is het blijkbaar onbelangrijk dat Polen 1/3 van zijn grondgebied in de oostelijke gebieden door de oorlog [red. aan de Sovjet Unie] verloor“. (9)
In de afgelopen 50 jaar ontstond een zorgvuldig opgebouwd en wijdverbreid geloof, dat 10% Joden in het vooroorlogse Polen 40% van alle belastingen betaalden.
Het is ook triest dat sommige belangrijke Joodse historici hun aanzien gebruikten om dit verzinsel door de jaren heen te laten beklijven. (10)
3 miljoen Poolse Joden afhankelijk van de liefdadiagheidsorganisaties
Het zou betekenen dat 17,27% van de Joodse bevolking (17,27% van 10% = 517.000 mensen), 40% van de gehele belasting (800 000 000,00 PLN) betaalde, om een miljarden budget van de Poolse staat te onderhouden.
“Terwijl 1 miljoen van de 3 miljoen Poolse Joden afhankelijk was van de liefdadigheidsorganisaties. (…) 50% van de Poolse Joden niet in staat was om jaarlijks de minimale belasting ten hoogte van 5 zloty aan hun eigen gemeente te betalen. 50-55% was helemaal niet van plan iets te betalen. De helft van de belastingbetalers kon geen 10 zloty betalen. 75% van de Joden kan als arm worden aangemerkt“. (11)
Adressanten van de claims blijven Duitsers
Voor 1 september 1939 beschikten Joden als privé personen en als leden van een joodse gemeenschap (corporatie) over een bepaald vermogen. Ze waren burgers van de Tweede Poolse Republiek en aanhangers van een soort joodse religie. Voor ongeveer 90% waren het de chassieden.
Als gevolg van de Duitse aanval op Polen op 1 september 1939, de zes jaar durende bezetting van Polen en de uitroeiing van Joden hebben de meeste van deze burgers niet overleefd.
Tegelijk zijn tijdens de Duitse bezetting van Polen ook andere Poolse burgers, gelovigen of ongelovigen vermoord.
Diegenen die daarvoor verantwoordelijk zijn, zijn de Duitsers en de landen die met Duitsland tijdens de WOII collaboreerden.
Polen was het enige land in Europa dat nooit met het regime van Hitler collaboreerde. Polen was het eerste land dat de strijd tegen Duitsland aanging. (12)
Edward Reid over de Pools-Joodse relaties: ‘de ongegronde claims’ (Engels)
*) De statistische jaarboeken vermeldden het inkomen van de staat zonder onderscheid van de nationale minderheden, maar wetende het professionele karakter van de Joodse minderheid, kunnen we proberen en, hoewel bij benadering, de geloofwaardigheid van de ‘autoriteiten’ te controleren.
Het Poolse budget uit 1937/38 bedroeg: 2 049 000 000, 00 Plz, waarvan de belastingen: 723 000 000,00 Plz. Directe belastingen:
grondbelasting: 58 000 000,00 Plz
onroerendezaakbelasting: 86 000 000,00 Plz
industriële belasting: 262 000 000,00 Plz
inkomstenbelasting: 280 000 000,00 Plz
vermogensbelasting: 5 000 000,00 Plz
rentes, schulden en boetes enz.: 17 000 000,00 Plz
licenties te koop: 2 000 000,00 Plz
heffingen voor eigendomsgebruik: 13 000 000,00 Plz (11)
(1) Ewa Kurek “Poza granica solidarnosci. Stosunki polsko-zydowskie 1939-45” str. 46-47 / na: Alexader Hertz, Zydzi w kulturze polskiej, Warszawa, s. 83-87 [E. Kurek: Voorbij de grens van solidariteit. Pools-Joodse relatie 1939-45/Alexander Hertz: Joden in de Poolse cultuur]
(2) idem, pag. 35
(3) idem, pag. 46
(4) Ireneusz T. Lisiak Zaklamany Holokaust, str. 14 [P. Gontarczyk, Daleko od prawdy (w] R. Jankowski (red.), Cena “Strachu”. Gross w oczach historykow, Warszawa 2008, s. 293-294) [I.T.Lisiak: De verkeerde voorstelling van de Holocaust/P.Gontarczyk: Ver van de waarheid – in: R.Jankowski: De prijs van “Angst”, Gross gezien door historici]
(5) idem, pag.15 – na: M.J. Chodakiewicz, “Klopoty z kuracja szokowa”, ‘Rzeczpospolita’, 5 stycznia 2001; zob. tez. L.Z. Niekrasz, Operacja ‘Jedwabne’. Mity i fakty, Wroclaw, 2005, s. 59 [in: M.J.Chodakiewicz: Problemen met de schokbehandeling; L.Z.Niekrasz: Operatie ‘Jedwabne’, mythen en feiten]
(6) idem, pag. 73
(7) idem, pag. 27
(8) Ewa Kurak, Poza granica solidarnosci/wokol stereotypow: Judasz i Haman w jednym stali domu, pag. 95 [E. Kurek: Voorbij de grens van solidariteit: Judas en Haman woonden in één huis]
(9) Ireneusz T. Lisiak “Zaklamany Holokaust”, pag. 29
(13) Ireneusz T. Lisiak “Zaklamany Holokaust”, pag. 24
(14) Katarzyna Treter-Sierpinska: Zydzi, gender, multikulti czyli oszustwo i szajba/wywiady z ‘antysemitami'”, pag. 251-252 [Joden, gender, multiculti ofwel het vlasspelen en de gedachteloosheid/interviews met ‘antisemieten’].
