(…) Wee degenen die onrechtvaardige wetten uitvaardigen, die de onderdrukking wettelijk bekrachtigen. Zij verdraaien het recht van de zwakken (…)” – Jesaja 10:1-2
Wat nu in de wereld gebeurt, laat aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog denken, zeggen sommige historici in Polen. We zien de nieuwe machtsverdeling, bezettingen en grenzenverschuivingen. De zwakken zijn daar de dupe van. De mainstream media die dit soort agenda’s bedienen, hebben in de wereld van snelle informatiestroom een uitwerking van een kanonschot.
De onderwerpen die in de blogs 51 t/m 58 aan bod komen:
- “S-447 JUST” – De inleiding: historische feiten lijden, voor wie de schadeloosstelling en teruggave van bezittingen, “Magdalenka/Rondetafel afspraken van 1989” en de communistische invloed anno 2019
- “S-447 JUST” is onverenigbaar met de Amerikaanse constitutie
- Verdrag van Luxemburg d.d. 10 september 1950 tussen de Duitse Federale Republiek en Israël
- Verdrag d.d. 16 juli 1960 tussen Polen de VS en andere Europese landen
- Mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de Tweede Wereldoorlog – wie is wie iets schuldig? Deel 1, Deel 2
- “S-447 JUST” – een uitkomst van een goed georganiseerd en vooruitgedacht plan van de Joodse organisaties. Deel 1, Deel 2
- “Holocaust restitutie – dubieuze en frauduleuze onderneming van de Joodse organisaties”- helaas is dit artikel van fenixx.org van internet verdwenen.
Voordat ik over ga tot op z’n minst drie belangrijke documenten in dit verhaal wil ik eerst een korte schets van Polen onder de Duitse bezetting en de gevolgen daarvan beschrijven.
Een film die ik aan het eind van deze blog plaats, vertelt nog meer.
Het is van groot belang deze gegevens in het achterhoofd te hebben als we het over Polen en de Amerikaanse wet S-447
Hoe kwam Polen uit de oorlog?
Volgens “Het rapport over de verliezen en oorlogsschade van Polen tussen 1939-45”, uit januari 1947: (1)
De bezetting van Polen in de Tweede Wereldoorlog duurde zes jaar, langer dan in welk ander land, en het betrof het hele Poolse gebied.
Het was een vijandige bezetting, afzonderlijk en ongekend in de geschiedenis.
Het was een oorlog niet alleen tegen het land maar ook tegen de Poolse bevolking, met als “uiteindelijk doel de complete vernietiging van het Pools element (…)”, zoals de Duitse kopstukken het toen verwoordden.
Deze bezetting was gericht op het breken van de Poolse natie, om haar 1000 jaar eigen geschiedenis te laten vergeten en tot een massa zonder hogere behoeftes te reduceren.
Duitsers hebben de Polen van al hun eigendommen, inclusief persoonlijke middelen al in 1940 onteigend. Dit ging gepaard met de massale en brute verdrijvingen van de Poolse bevolking uit hun huizen.
Als gevolg van de Duitse terreur verloren miljoenen mensen hun vrijheid, ze moesten dwangarbeid verrichten.
Ter voorbereiding van het z.g.n. Lebensruim volgde de vernietiging van de Poolse culturele objecten, monumenten, verzamelingen en bibliotheken, en de uitroeiing van wetenschappers, artiesten, intelligentie. Er was verbod op elke vorm van intellectueel leven, verbod op religie, literatuur, media, muziek, theater, architectuur, film, sport.
Om er alleen een paar voorbeelden van te geven, Polen verloor 80% van haar infrastructuur, 700 professoren, ruim 1000 leraren van het middelbaar en beroepsonderwijs, tot 4000 leraren basisonderwijs.
Er is hier sprake van moord op zes miljoen Polen (dit gaf Jakub Berman op, de huidige schattingen hebben het over 7-12 miljoen). Bij elkaar verloor Polen 1/5 van de vooroorlogse populatie. Miljoenen verloren hun gezondheid, miljoenen zijn levenslang kreupel geworden.
Verschrikkelijk was het lot van de Poolse kinderen uit Zamojszczyzna , die de Duitsers ontvoerden om Duitsers van ze te maken.
30.000 van die kinderen, die niet aan de Arische eisen voldeden, vonden dood in de concentratiekampen. Velen van hen stierven van honger en kou onderweg daar naartoe.
De permanente vernietiging, roof en uitbuiting van het land en de mensen maakte het voor Polen zeer moeilijk om na de oorlog eigen bestaan en kracht te herstellen.
Polen heeft NOOIT oorlogsreparaties ontvangen.
De in 1944 door de Duitsers gebombardeerd hoofdstad van Polen, Warschau, hebben Polen op eigen kracht herbouwd. (1)
1960 – Schadeloosstellingsovereenkomst met de VS en West Europa
Ondanks deze verwoesting wilde Polen haar verplichtingen in overeenstemming met de internationale normen nakomen.
Daarom heeft de regering van Polen de last van betalingen van de compensatie voor de buitenlandse eigendommen die na de Tweede Wereldoorlog waren overgenomen, aanvaard.
Het betrof bezittingen van natuurlijke- en rechtspersonen, hun rechten en eigendomsbelangen.
Op 16 juli 1960 heeft Polen een schadeloosstellingsovereenkomst met de VS en de landen van West Europa ondertekend.
De ondertekende partijen waren zich ervan bewust dat Polen als land door de oorlog verwoest, economisch gezien niet in staat was een volledige waarde van het onroerend goed als schadevergoeding te betalen.
De sluiting van de overeenkomst betekende dat de buitenlandse regeringen met de goedkeuring van de onderhandelde bedragen instemden. Het geld zou gebruikt worden voor de financiering van compensatie in geval van aanspraken van hun burgers. (2)
Terugbetaling aan de VS in 1981 volledig voldaan
Het ondertekenen van de schadeloosstellingsovereenkomst tussen de Poolse regering en de VS vond op het hoogste staatsniveau plaats, tussen de Amerikaanse president J.F. Kennedy en premier van de Poolse Volksrepubliek, J. Cyrankiewicz.
Zowel het Amerikaanse congres als het Poolse parlement hebben deze overeenkomst bekrachtigd. (3)
“Volgens art. 1 van hetzelfde verdrag waarin de Poolse regering [red. destijds] 40 miljoen US dollar beloofde te betalen, en de Amerikaanse regering te accepteren voor de volledige afwikkeling en voldoening aan alle claims van Amerikaanse burgers, zowel natuurlijke als rechtspersonen als gevolg van de nationalisatie en andere overname van eigendommen, rechten en belangen door Polen met betrekking tot onroerend goed dat plaatsvond in Polen vóór de datum van ondertekening en inwerkingtreding van deze overeenkomst. De terugbetaling van deze verplichting door Polen vond plaats in jaarlijkse termijnen en werd volledig terugbetaald en verrekend op 10 januari 1981“.
Na de toetreding van deze regeling, heeft de Amerikaanse regering zich verplicht dat er geen vorderingen tegen Polen in de toekomst zouden zijn en geen van deze claims zouden worden gesteund. Als dat gebeurde, zou de Amerikaanse regering het zelf oplossen. (2)
Ook andere westerse landen kregen de compensaties
Polen sloot een compensatieverdrag met de volgende landen:
- Frankrijk (65 miljoen Amerikaanse dollars in vorm van kolenlevering),
- Denemarken (5,7 miljoen Deense kronen/in 15 termijnen),
- Zwitserland/Lichtenstein (53,5 miljoen SchF – in 13 termijnen),
- Zweden (116 miljoen Zweedse kronen – in termijnen),
- Groot Brittannië (5,465 miljoen Britse ponden),
- Noorwegen (Polen en Noorwegen hebben elkaars vorderingen kwijtgescholden),
- Belgie/Luksemburg (600 miljoen Belgische franken),
- Griekenland (230 duizend Amerikaanse dollars),
- Nederland (9,05 miljoen gulden),
- Oostenrijk (71,5 miljoen Oostenrijkse sterling – in 12 termijnen)
- Canada (1,225 miljoen Canadese dollars – in 7 termijnen).
De schadevergoedingen vonden plaats in contanten en in termijnen.
Polen heeft zich van haar verplichtingen gekweten en de bedragen aan desbetreffende landen volledig betaald.
Tijdens de uitvoering van de individuele contracten werd Polen vrijgesteld van alle verplichtingen, die uit de inbeslagname van eigendommen van buitenlanders voortvloeiden.
De ontvangers van claims zijn de staten geworden waarmee Polen de overeenkomsten heeft gesloten. (2)
1952 – Schadeloosstellingsverdrag tussen West Duitsland en Israël
Acht jaar eerder hebben de regeringen van de Bondsrepubliek Duitsland en van Israël en The Conference of Jewish Material Claims against Germany een restitutie- en schadeloosstellingsverdrag ondertekend.
Zoals het protocol nr. 2 van het verdrag vermeldt, betrof het de restitutie en schadeloosstelling voor de Joden in Duitsland en in de gebieden onder de Duitse overheersing. Het ging o.a. over de:
- in beslag genomen eigendommen
- materiële verliezen
- aanzienlijke voordelen vernietigd in de bezette gebieden
- economische verliezen
Volgens de overeenkomst tussen Adenauer en M. Sharett heeft de staat Israël een bedrag van 3 miljard Duitse Marken ontvangen.
23 Joodse organisaties vertegenwoordigd door The Conference of Jewish Material Claims against Germany hebben een extra bedrag van 450 miljoen DM ontvangen. De ondertekenaren waren Adenauer en Goldmann.
Duitsland verplichte zich deze bedragen binnen 10 jaar te voldoen. (4)
Dit document bewijst dat aan schadevergoeding is voldaan. En het eisen van meerdere schadevergoedingen voor dezelfde schade is niet in overeenstemming met het internationale recht.
Duitsers krijgen hun goede naam in 1960 terug …. en hoe zit het met de rest van de oorlogslachtoffers?
Tijdens de ontmoeting in New York in 1960 tussen Ben Gurion en Adenauer, vond een onofficiële vergeving van Israël aan Duitsland.
Ben Gurion verklaarde namens het Israëlische parlement: “Duitsland van vandaag, is niet de Duitsland van gisteren“.
Duitsland bleek toen het goede naam terug te hebben gekregen, terwijl de meeste Duitse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog tot de dag van vandaag nog steeds niet zijn schadeloosgesteld.
Deze slachtoffers worden keer op keer buiten beschouwing gelaten.
In “The Holocaust Restitution Movement in Comparative Perspective” uit 2002 schrijft Micheale J. Bazyler, dat het meest opvallende uit de overeenkomst tussen de Joodse organisaties en de Zwitserse banken uit 2001 is dat men er naast de Joden ook niet-Joden in noemt.
De niet-Joden waren dan de homoseksuelen, fysiek en geestelijk gehandicapten of gehandicapten, de zigeuners, en de Jehova Getuigen.
De schrijver merkt terecht op dat de groep van niet-Joden echter klein is, en sluit compleet de hele Slavische groep uit, vooral de Polen (10 miljoen slachtoffers) en de Russen (27 miljoen slachtoffers). (5)
Bovendien 71% van alle vernietigingen in de Tweede Wereldoorlog vonden op het Pools en Russisch gebied plaats. (6)
1997 – Joodse organisaties uit Amerika zetten Polen onder druk
In 1997 heeft het Poolse parlement een wet ‘over de relatie van de Poolse staat tot de religieuze Joodse gemeenschappen in Polen‘ in behandeling genomen.
De 8 a 9 Joodse gemeenschappen in Polen op dat moment, bestaande uit 300-400 leden (landelijk waren het 1200 leden) eisten toen van de Poolse staat, dat ze het vermogen van de vooroorlogse Joodse gemeenschappen krijgen.
Voordat het Poolse parlement het wetsvoorstel in behandeling had genomen, begon al de bemoeienis vanuit Amerika.
Op het initiatief van de politiek-joodse lobby heeft een tiental Amerikaanse senatoren een open brief aan de Poolse regering geschreven, waarin ze een dergelijke oplossing eisten. Terwijl deze erfenis was en blijft onwettig.
In het vooroorlogse Polen bestonden 2000 Joodse gemeenschappen.
De Joodse gemeenschappen uit 1997 waren geen rechtmatige erfgenamen van de vooroorlogse Joodse gemeenschappen.
Het is onduidelijk, waarom de Poolse regering onder deze druk bezweek. Waarschijnlijk had het te maken met de mogelijke toetreding van Polen tot de NAVO. Zelfs dan was dit gebaar overbodig geweest. De wet over de ‘teruggave van gemeentelijke eigendommen‘ is nu een feit.
De formulering van deze wet was ongelukkig en heeft een precedent geschapen. In plaats van ‘teruggave van eigendom‘, had er ‘schenking van de Poolse staat naar behoefte‘ in moeten staan, zegt Marian Miszalski. (7)
De Joodse gemeenschappen in Polen hebben op deze wijze ruimschoots aan vermogen gekregen. De vraag is wat is met dat geld gebeurd?
Achter dit handelen staan dezelfde Joodse organisaties die al meerdere rechtszaken aan hun broek hebben kregen, omdat de mensen die ze vertegenwoordigen er geen dollar van hebben gezien. En dit moet verteld worden, zegt Surmacz, journalist en chef van het Pools Persbureau. (8)
Act S.447, ongrondwettig, onverenigbaar met het parlementaire recht in de Amerikaanse wetgeving
Waldemar Biniecki van de Poolse gemeenschap in de VS bericht dat de wet “S-447” ongrondwettig en onverenigbaar met het parlementaire recht in de Amerikaanse wetgeving is.
Het is op een omstreden manier aangenomen. Het gebeurde toen de senatoren met vakantie waren.
Het Huis van Afgevaardigden boog zich niet meer over het document maar naam het wetsvoorstel van de Senaat alleen over. De president kreeg weinig manoeuvre en hij moest de wet ondertekenen. (9)
Krzysztof Zawitkowski van The Coalition of Polish America vindt deze wet een bedreiging voor Polen, maar niet alleen, want.
Deze wet:
- verandert de rechtsorde in de beschaafde wereld, wat het eigendomsrecht betreft. Gebruikelijk is dat het eigendomsrecht op basis van overerving, verwantschap wordt doorgegeven
- discrimineert door één etnische groep boven de wet te zetten en het breken van de internationale wet mogelijk te maken
- verplicht de Amerikaanse overheid tot handhaving van de wet niet alleen in Amerika maar ook in andere landen. De Amerikaanse regering beschikt over drukinstrumenten, die een willekeurig land dwingen kunnen om aan deze eisen te voldoen, door bijvoorbeeld de wet aan te passen
- sluit het bestaan van een onafhankelijke economie, in dit geval die van Polen, uit. (3)
YouTube heeft helaas de video van Edward Reid verwijderd en ik moest een andere weg zoeken om zijn film beschikbaar te stellen. Klik a.u.b. op de volgende link, wees open en deel hem:
https://www.cda.pl/video/3576295b9
Meer lezen:
Agentur 114, de naoorlogse Duitse inlichtingendienst, de belangrijkste toegangspoort voor de voormalige nazi’s en oorlogsmisdadigers
Vorige blog: S-447- het erven op basis van etniciteit/nationaliteit?
Volgende blog: mythische rijkdommen van de Poolse Joden voor de WOII
Bronnen:
(1) “Sprawozdanie w przedmiocie strat i szkod wojennych Polski, w latach 1939-1945; Warszawa, styczen 1947 – wykonane przez Biuro Odszkodowan Wojennych przy Prezydium Rady Ministrow – link: http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=68987 [Het rapport over de verliezen en oorlogsschade van Polen tussen 1939-45, Warschau, januari 1947; Oorlogsschade kantoor bij het presidium van de Raad van Ministers]
(2) http://pressmania.pl/umowa-indemnizacyjna-pomiedzy-usa-i-prl/
(3) K. Zawitkowski, Coalition of Polish America, Polonia amerykańska: Ustawa 447 stanowi olbrzymie zagrozenie. Nie pozwala ona na istnienie samodzielnej gospodarki: https://youtu.be/g_3voQjTiWg
(4) https://treaties.un.org/doc/Publication/UNTS/Volume%20162/volume-162-I-2137-English.pdf, protocol nr 2, pag. 298-300 (pdf pag. 49)
(5) “The Holocaust Restitution Movement in Comparative Perspective”, 2002, Berkely Journal of International Law, volume 20, issue 1, articel 2 – door Michael J. Bazyler; pag. 16 (pdf pag.35)
(7) wRealu24, 27-3-2019; : Marian Miszalski, publicysta, pisarza, tlumacz literatury francuskiej na polski: Czego chce od Polski lobby zydowskie (link Een gesprek over ‘joden’ en antisemitisme is onmogelijk?[Marian Miszalski, schrijver en tolk: Wat wil de Joodse lobby van Polen?/link: Onmogelijke discussie over Joden en antisemitisme?] – toen ik aan mijn blog begon te werken heeft Youtube de link naar deze film onder de mom van “haatspeech” verwijderd. Dit is des te meer een bewijst hoe elk gesprek over dit onderwerp bemoeilijkt, zelfs gedwarsboomd wordt.
(8) Wnet 25-4-2018: dziennikarz, szef PAP, Surmacz o ustawie 447: roszczenia Zydow https://youtu.be/1xJA3nfKMX4
(9) Radio Wnet, gesprek met Waldemar Biniecki: Act S.447, ongrondwettig, onverenigbaar met het parlementaire recht in de Amerikaanse wetgeving, o roszczeniach Zydow: Polonia walczy z ustawa 447 [Poolse gemeenschap in de VS vecht tegen de wet S447]: https://youtu.be/LID6TvEVACA
