Het is de publieke opinie in het Westen onbekend dat de Poolse natie tijdens de Tweede Wereldoorlog het slachtoffer was van drie genocides: Duits, Sovjet en Oekraïens (1).
Al eerder vermelde ik in mijn blogs, dat Polen geen mogelijkheid hadden om eigen geschiedenis in het Westen na de Tweede Wereldoorlog te verdedigen. Het communistische regime maakte het onmogelijk. Ook uit angst voor de daders, uit eigen bescherming praatten Polen nooit over deze gebeurtenissen binnen de families.
Genocide op de Poolse bevolking in Volynia (Wolyn), gepleegd door de Oekraïense chauvinisten tijdens de Tweede Wereldoorlog is van alle drie het minst bekend, ook onder de Polen.
Volgens de volkstelling uit 31 december 1938 had Polen 38,5 miljoen burgers. Na de eerste volkstelling na de Tweede Wereldoorlog waren het 11 miljoen minder. Een deel daarvan heeft in het Westen overleeft en een deel is in Rusland vermoord. (2)
Rusland heeft inmiddels haar agressie op Polen op 17 september 1939 en de moorden in Katyn toegegeven. Nog steeds zwijgt Rusland over de samenwerking tussen de Sovjet NKWD en de Hitler’s Gestapo op het door twee agressors bezet Pools gebied in de Tweede Wereldoorlog (1939-1945).
Het Russische archief blijft nog steeds dicht voor de historici, zegt historicus Leszek Pietrzak. De historicus verwacht veel van het Britse archief en de meldingen van de Britse geheime dienst uit die tijd. Deze worden echter tot 2024 geheim gehouden.
Deel 1: De samenwerking van de NKWD en de Gestapo in de genocide op de Poolse bevolking in de periode 1939-1941
Dubbel spel van Stalin
De geheime onderhandelingen tussen de Sovjet Unie en het Derde Rijk begonnen al in april 1939. De uitkomst daarvan zou het Ribbentrop-Molotov-pact zijn, dat eind augustus van hetzelfde jaar werd getekend. Het voorstel voor deze onderhandelingen kwam van de Sovjets.
De onderhandelingen moesten geheim blijven, omdat Stalin tegelijk met Frankrijk en Groot Brittannië officieel onderhandelde over het behoud van vrede in Europa. Dit maakt de Sovjet-Unie mede verantwoordelijk voor de uitbrak van de Tweede Wereldoorlog, schrijft historicus Leszek Pietrzak.
Toen Hitler in augustus 1939 met de deling van Midden- en Oost-Europa akkoord ging, heeft Stalin de onderhandelingen met Frankrijk en Groot Brittannië als niet meer van belang verbroken.
Het Ribbentrop-Molotov-pact dat op 23 augustus 1939 in Moscou werd getekend, heette formeel een non-agressie-pact. In werkelijkheid bleek het doorslaggevend voor het toekomstige lot van Europa en Polen.
In wezen was het een zeer goed doordacht plan voor de verovering van Europa. Duitsland mocht Polen aanvallen.
Sovjets door de Duitse agressie op Polen goed te keuren, creëerden voor zichzelf politieke gronden om Polen onder de mom van een “bevrijdingscampagne” aan te vallen.
Hitlers plan voor de Polen
De uitspraak van Hitler, d.d. 22 augustus 1939 te Salzburg:
“(…) Onze kracht is onze snelheid en onze brutaliteit. Genghis Khan heeft miljoenen vrouwen en kinderen bewust en gelukkig ter dood gebracht. De geschiedenis ziet in hem alleen de stichter van een grote staat. Wat de zwakke West-Europese beschaving over mij beweert, is onbelangrijk. Ik heb de order gegeven – en ik laat iedereen voor het vuurpeloton zetten, die zelfs maar één woord van kritiek daarop uit – dat het oorlogsdoel niet het bereiken van bepaalde linies is, maar de fysieke vernietiging van de tegenstander.
Dus, voorlopig alleen in het Oosten, heb ik mijn Totenkopf divisies van de orders voorzien om mannen, vrouwen en kinderen van de Poolse afkomst en taal genadeloos te doden. Alleen dan kunnen we de leefruimte krijgen die we nodig hebben. Wie spreekt er vandaag nog over de vernietiging van de Armeniërs? (…)”
Deze toespraak volgden de daden op.
De Amerikaanse journalist Louis Lochner heeft de toespraak van Hitler al in 1939 de wereldopinie bekend gemaakt.
Men vergeet het snel dat de Duitse inlichtingendienst Zentralstelle II/P al voor de oorlog een Sonderfahndungsbuch Polen had samengesteld. Op deze lijst stonden tientallen duizenden Polen, die voor de onmiddellijke liquidatie bestemd waren. (3)
De deling van Europa begint
De Duitse agressie op Polen begon op 1 september 1939. Op 17 september 1939 viel het Sovjetleger de Poolse Republiek aan.
Op 28 september 1939 hebben de twee agressors een nieuwe overeenkomst in Moskou ondertekend: “Het Sovjet-Duits verdrag over de grenzen en wederzijdse vriendschap”.
De nieuwe grens tussen Duitsland en de Sovjet Unie zou langs de lijn van San, Bug, Narwia en Pisa lopen. Dit betekende de nieuwe deling van Polen.
De geheime clausules in het pakt voorzagen ook een nauwe samenwerking van de geheime diensten van de twee landen, Hitler’s Gestapo en de Sovjets NKWD.
Deze samenwerking was goed georganiseerd en had een doorlopend karakter. De samenwerking vertaalde zich naar een serie van gezamenlijke conferenties, die in de jaren 1939-1941 plaats vonden. De conferenties gingen over de uitwisseling van actuele informatie en ervaringen in het bestrijden van het Poolse verzet, het elimineren van de Poolse intelligentie en de leiderschapselite.
Conferentie-1 te Brest op 27 september 1939: bestrijding van de Poolse onafhankelijkheidsbeweging
De eerste conferentie van de NKWD en de Gestapo vond nog op 27 september 1939 in Brest (Brzesc) plaats.
Het hoofdthema van de conferentie waren methodes van het bestrijden van de Poolse onafhankelijkheidsbeweging, waar de beide agressors bang voor waren.
Zowel de Sovjets als de Duitsers wisten zeer goed dat Polen het verlies van eigen staat nooit zouden accepteren en het verzet zouden opbouwen.
De herinnering aan de Poolse opstanden in de achttiende en de negentiende eeuw was nog vers. Toen hebben Polen zich hevig tegen de russificatie en het germaniseren verzet.
Het oude garnizoen in Oswiecim (Auschwitz) gebruikte de Gestapo in de eerste twee jaren van de Tweede Wereldoorlog om dit doel te realiseren.
Conferentie-2 te Przemysl op 27 november 1939: onderlinge uitwisseling van gevangenen
De tweede conferentie tussen de twee geheime diensten vond op 27 november 1939 in Przemysl plaats.
De NKWD en de Gestapo hebben de uitwisseling van een geselecteerde groep gevangenen samengevat. Er is informatie over de Poolse geheime organisaties en de door hen gezochte personen uitgewisseld.
Op 11 oktober 1939 hebben de Sovjets 42,5 duizend Poolse gevangenen uit de NKWD kampen aan het Derde Rijk overgeleverd. Dit gebeurde op basis van een document van 11 oktober 1939, getekend door L. Beria, de volkscommissaris van de binnenlandse zaken van de Sovjet Unie.
Het Derde Rijk heeft 14 duizend gevangenen aan de Sovjets overgeleverd.
Conferentie-3 te Zakopane, 20 februari-2 maart 1940: volledige uitroeiing van de Poolse bevolking tegen 1975
Adolf Eichmann vertegenwoordigde Duitsland, kolonel Grigorij Litwinow leidde de Sovjets afgevaardigden.
Het beleid van uitroeiing van de Poolse bevolking in de bezette gebieden was een onderwerp van de bespreking. In een verslag door de beide kanten ondertekend, hebben zij zich verplicht tot een nauwe samenwerking in het liquidatieplan van de Poolse bevolking.
Het plan zou tegen 1975 volledig zou zijn uitgevoerd.
Deze conferentie was de grootste van alle conferenties en ze omvatte de meeste onderwerpen. De bepalingen van deze conferentie hebben volgens vele historici veel invloed gehad op de methoden waarop de bezetters de Poolse burgers in de daarop volgende maanden hebben vermoord.
Na de conferentie in Zakopane heeft de Sovjet-Duitse samenwerking nog verder toegenomen.
Conferentie-4 te Krakau, tussen 29-31 maart 1940: deportaties en uitroeiing van de Poolse elites
Aan de Duitse kant waren de gouverneur van het district Krakau Otto Waechter, SS-Hauptsturmfuehrer K. Liscchka en majoor van de gendarmerie G. Flade. De NKWD vertegenwoordigden W. Jegonarow, I. Niewski en W. Lisin.
Tijdens deze conferentie hebben ze hun projecten van deportaties van de Poolse bevolking, en de verdere plannen van uitroeiing van de Poolse elites besproken.
De vertegenwoordigers van de nazi-Gestapo bewonderden de Sovjet-deportatiemethoden, hun schaal en de reikwijdte.
De Sovjets informeerden Duitsers tijdens de conferentie in Krakau dat ze ‘een andere oplossing’ hebben gevonden voor de Poolse officieren, die ze in de NKWD kampen gevangen hielden.
Voor de Gestapo uitroeiingsspecialisten was het meteen duidelijk wat de Sovjets met ‘een ander oplossing’ bedoelden.
Nog tijdens de conferentie in Krakau hebben de Sovjets voorbereidingen getroffen om de Poolse officieren (23.000) uit de kampen in Kozielsk, Starobielsk en Ostaszkowo te vermoorden.
Dat de Sovjets met deze moorden inmiddels waren begonnen, hebben de agenten van de Duitse Abwehr, die toen in de Sovjet Unie verbleven, een aantal weken later bevestigd.
Het handelen van de Sovjets heeft Duitsers aangemoedigd om verdere stappen te nemen in het uitroeien van de Poolse elites.
In mei 1940 begon de Duitse actie Ausserordentliche Befriedungsaktion (Aktion AB) tegen de Poolse intelligentie gericht.
Deze actie had het grootste bereik onder alle acties die Duitsers tegen de Poolse nationale elite hebben uitgevoerd.
De samenwerking tussen de NKWD en Gestapo in de genocide op de Poolse bevolking duurde nog tot april 1941, slechts twee maanden vóór het uitbreken van de oorlog tussen deze twee bondgenoten.
Lees meer: Vernietiging van Poolse elites in de WOIILees meer: Vernietiging van Poolse elites in de negentiende eeuw
Vorige blog: Lange traditie van vrijheid en tolerantie in Polen en de anti-Poolse propaganda, deel 2
Bronnen:
Gebaseerd op het boek van de historicus, dr Leszek Pietrzak: “Zakazana Historia 2 – Jak Gestapo i NKWD mordowaly wspolnie Polakow” (vertaling: “Verboden Geschiedenis, deel 2: Hoe de Gestapo en de NKVD hebben samen Polen vermoord”), pag. 48-53
(1) Joanna Wieliczka-Szarkowa: “Wolyn we krwi 1943”, Wstep Ewy Siemaszko, pag. 6
(2) inz. J. Zawistkowski, vertegenwoordiger van de Poolse gemeenschap in Amerika: https://youtu.be/NogcXTMBQrM, dd 26 paril 2018
(3) Ireneusz T. Lisiak, “Zaklamany Holokaust”: Holocaust jako religia, pag. 60
